παραμύθι

Θανάσης Παπακωνσταντίνου στην Θέρμη - η πιο ανθρώπινη ψυχεδέλεια και δημοτικό τραγούδι. η ανιψιά μου η μικρή να χορεύει και να της πέφτουνε βραχιόλια και δαχτυλίδια μα το κέφι εκεί. . . οι απόγονοι του Τζιμ Λόντου γύρω γύρω από την σκηνή - στην Μαρία Ελευθερία ή Θάνατος μια πρόταση που βούλιαξε πανηγυρικά και σήμερα να βήχω σαν πουστόγερος, να βρυχάω και να μην με φοβάται κανείς.

ο Χάρος κρατάει 52 άχρηστα φύλλα και εγώ τον Μπαλαντέρ, ΄΄τα άλλα παιδάκια΄΄ παίζουνε και ετοιμάζονται. Σεπτέμβρης και θα χυθεί αίμα. θα καταργηθούν τα πανεπιστήμια, θα καταργηθούν οι φοιτητές, πάλι πίσω στα βουνά, στα χωριά να σπέρνουμε την γη και να παίζουμε κυνηγητό με τις νύμφες και τους ζωοκλέφτες - ό,τι έκανε ο Πολ Πότ στην Καμπότζη με συνοπτικές διαδικασίες, εδώ θα γίνει με φανατικούς, μεσογειακούς ρυθμούς μέχρι να ωριμάσει το πράγμα, πριν έρθει η μέρα που αντί για καλημέρα θα ρίχνουμε μούντζες μεταξύ μας και οι γυναίκες μας θα ανταλλάσσουν με τις φίλες τους συνταγές για γεύματα κανιβάλων ή τρόπους για μια καλύτερη ζωή / η ποίηση θα βρίσκεται μόνο στους τοίχους που παιδιά με φόβο μουντζουρώνουν - και όποιοι πάνε να τους καθαρίσουν, ο τοίχος θα τους πλακώσει / όλα θα είναι παιχνίδι - χωρίς νικητή, μόνο τον Χρόνο ρώτα να σου κάνει λογαριασμό. . .

και το τελευταίο παραμύθι, χωρίς ιδέες και βλακείες,
που θα ακουστεί θα ξεκινάει κάπως έτσι ΄

ήταν ένα αχάριστο σινάφι που είδανε την γη σαν τόπι
και τον αέρα σαν χασμουρητό.