σημειώσεις για την Κατρίν Όλντζον

να περιγράφεις το ηφαίστειο την ώρα που σκάει και η λάβα σε πλησιάζει
να μην ακούς και να συμφωνείς
με πρόσωπα πολλά και μάσκες χαζές με ρόλους προβλέψιμους και γραφικούς, καθημερινούς ζωντανούς αλλά πάντα εκεί να σου λένε ΄΄τι κάνεις;΄΄ και ΄΄χρωστάς πολλά σε εκείνους που δεν σου δώσανε τίποτα΄΄ / με πρόσωπα θολά και φιλιά για μετά
με όλο το καριολίκι να χοροπηδάει πάνω στις διαθέσεις
μας και εμείς να καβαλάμε
χαρταετούς.

δεν την ξέρω καθόλου. απλά μαντεύω και υποθέτω. όταν σκέφτομαι κάτι κακό ότι θα συμβεί, συμβαίνει. όταν σκέφτομαι κάτι καλό, συμβαίνει το χειρότερο. στα δυτικά μπλεγμένος μεταξύ μόλυνσης και γραφικότητας και εκείνη ψηλά στην πόλη να προσπερνάει υποθετικούς προσκυνητές που σκαρφαλώνουν σπίτι της. μια χρυσή καρδιά συνοδευόμενη
με ένα ζευγάρι καλά σκαλισμένα μάγουλα.

είναι όμορφη. . . παλιά το πίστευε, τώρα απλά το ξέρει.
κάποτε της έγραψα ότι το όνειρο έρχεται από το πεζοδρόμιο μπροστά σε κάποιον που δεν περιμένει τίποτα. το πιστεύω το πίστεψε και εκείνη που συνήθως είναι επιφυλακτική με ότι λέω/γράφω.

καθαρίζει κάθε μέρα το σπίτι της και έτσι μπορεί να βρει τον εαυτό της ζωγραφίζοντας ποιητές εραστές, αποτυχημένους να βγάλουνε μια λέξη της προκοπής μπροστά της ή κάποια άξεστα αισθήματα / υλικά για τους οδηγούς επιβίωσης.


έχει ταξιδέψει πιο μακριά από εκεί που έχει πάει το μυαλό μου. έχω πιει περισσότερο από εκείνη. δεν την έχω δει ποτέ να στεναχωριέται ή να κλαίει και έτσι νόμιζα ότι έχω πάρει εγώ εργολαβία τον πόνο και εκείνη αδιάφθορη αλωνίζει. αλλά όπως κάθε φορά που μιλάω σοβαρά, καταντώ γελοίος και πέφτω όξω. έτσι και με την Όλντζον.


περνάνε από τον φεγγίτη που έχει πάνω και μέσα στο κεφάλι της.

ξέρει. . .