Χρόνια Πολλά Βότση!!!

Νίκολο ΤσίΒο
ή
τα πτώματα μυρίζουν
όμορφα
όταν τα ραντίσεις
με ζωντανούς

125478569 ηλίθιοι με τα δίκια τους να αστράφτουν απέναντι απο έναν ηλίθιο χωρίς δίκιο. ο Αναπτήρας δεν ανάβει όσα γλυκόλογα και αν του πω και όσοι έχουν φωτιά τους μισώ γιατί με έχουν κάψει. Εκείνη περιμένει να σβήσει το τσιγάρο για να κάνει μια ευχή και αυτό με το που σβήνει εξαφανίζομαι εγώ. . .αυτές οι ευχές και Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΙΑ ΠΛΑΝΗ....το είπε ο Νικ ΤσίΒο μια βραδιά πρίν τηγανιστεί το μυαλό του ανάμεσα σε μακαρονάδες και στίχους του Blake. Του έχω αφιερώσει τόσα ποιήματα που στο τέλος θα γράφω το όνομα του απο κάτω. Έτσι είναι, όταν αφιερώνεις κάτι άμεσα και χωρίς διαδικασίες σε κάποιον περνάει αυτόματα στην ιδιοκτησία του. Αυτός πια έχει την ευθύνη...εκτός και αν έχει κέρδος...χρηματικό... εκεί ο Δημιουργός με το Κ κεφαλαίο ( απο το Καριόλης ) επεμβαίνει με λουλουδιασμένα ρόπαλα και δικηγόρους.

Αν έγραφα την Βιογραφία του Νίκολο ΤσίΒο θα ήταν κάτι ανάμεσα σε λίβελο, συνταγή μαγειρικής και βίος Αγίου. Μια τόσο πολυσύνθετη σε αποσύνθεση προσωπικότητα είναι δύσκολο να καταλάβεις τι γυρεύει στον κόσμο αυτό. Είναι μάλλον σαν τα Βουνά, τις Θάλασσες και τις Πουτάνες. Κανέναν δεν ενδιαφέρει γιατί υπάρχει, απλά στεκόνται στο γεγονός οτί υπάρχει. Αλλα πώς υπάρχει ;

Δημιουργώντας από το τίποτα της πραγματικότητας του και με μηδενικές φιλοδοξίες όσο να αφορά τα τετριμμένα ( σπίτια....μετοχές....γίδια...στάνες....κόμματα ) ξεκινάει μια πορεία που κανείς δεν θα την ζήλευε. Κανείς λογικός άνθρωπος - Η ΛΟΓΙΚΗ ΟΡΊΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΕΝΟΣ ΠΑΚΕΤΟΥ ΜΕ ΤΣΙΓΑΡΑ, ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΕ ΚΩΜΙΚΗ/ΕΡΩΤΙΚΗ ( κωμική εννοώ τα λόγια πριν το σεξ ) ΕΠΑΦΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ. - Σαν επισκέπτης,περαστικός παρατηρεί ανθρώπους...δεν τους γνωρίζει...στέκεται σε στιγμές και κινήσεις...μετράει πόσα τσιγάρα του κάνουν τράκα και αν πούνε τίποτα για την αισθητική των μαλλιών του. Χαμογελάει στην θέα των υπολοίπων που ελπίζουν στον εαυτό τους, που ελπίζουν σε κάτι καλύτερο, από το καλύτερο που ήδη έχουν. Για αυτό και μένει στα δικά του. Προσπαθεί να συνδυάσει την διασκέδαση με τις βασικές του ανάγκες. Την πλήξη του με τον χρόνο που προσπαθεί να εξαφανίσει. Την όρεξη του με ποσότητες τροφίμων ικανές να χορτάσουν μια κωμόπολη και μια κωλόπολη.

Τον κατηγορώ ότι δεν πειράζει, δεν ενοχλεί κανέναν...αλλά ξέρω ότι έχω άδικο και στο τέλος θα βγω χαμένος. Η ευγένεια της ψυχής του που σαν νάνοι κάποιοι την κοιτάμε, δεν διανοείται να ανακατευτεί σε μικρότητες και ελαττώματα με το προβληματικό πλην πολιτισμένο (άλλο έγκλημα ο πολιτισμός...σκεφτείτε ότι του έκαναν και υπουργείο) ανθρώπινο γένος. Τις μικρότητες τις έχω αναλάβει εργολαβία εγώ. Εκείνος κοιτάει ευθεία και κάτω. Ευθεία γιατί ξέρει τι έρχεται, κάτω γιατί ξέρει που θα πάνε κάποιοι με γραβάτες, κουκούλες, τσέπες /ιδέες.

Σκέφτομαι κάποιες φορές (δεν το κάνω συχνά, μη με φοβάστε...) αν τον συλλάβουν ποτέ. Θα ήταν η πιο ΗΛΙΘΙΑ ΣΥΛΛΗΨΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Φαντάζομαι ( αυτό το κάνω συχνά, να με φοβάστε καργίοληδες ) να προχωράει αμέριμνος ( όλα έτσι τα κάνει ) ένα ζεστό απόγευμα του καλοκαιριού στην πλατεία Αριστοτέλους και αφού θα έχει γλυτώσει από μια ύπουλη επίθεση σκυλιών και λοιπών κομματικών, να τον πιάσει η μια περίπολος αστυνομικών. Θα του ζητήσουν ταυτότητα, αυτός θα την βγάλει κάπως απότομα, θα τους τρομάξει, θα τον βουτήξουν, ΜΕΣΑ Ο ΝΙΚΟΛΟ ΤσίΒο. Άλλος με τέτοιο περιστατικό στην πλάτη του θα έβγαζε καμιά 50ριά ποιήματα,1 - 2 μυθιστορήματα και κάποια μανιφέστα. Αυτός όμως θα περιοριστεί σε μια χλιαρή κριτική πάνω στο σάντουιτς που θα του προσφέρει κάποιος δόκιμος αστυνομικός, πριν την πλύση του όποιου εγκεφάλου του. Θα ζητήσει τσιγάρο, αν δεν του δώσουν θα κλείσει τα μάτια του και όλα γύρω του θα εξαφανιστούν. Ίσως γράψει και κάτι στον τοίχο του κρατητηρίου με κάποιο κομμάτι σοβά, όπως ο ήρωας σε εκείνο το ποίημα που του άρεσε.


ο Proust έλεγε σε κάθε ευκαιρία ότι ο χρόνος του είναι περιορισμένος και πολύτιμος. Στην περίπτωση του ΤσίΒο αυτό φαίνεται πολυτέλεια. Προσπαθεί όπως είπα να καταργήσει τον χρόνο ( και το κατάφερε εν αγνοία του μέχρι ένα όριο όταν πήγε μια ώρα νωρίτερα από το κανονικό στην Σχολή Χαρέμι οπού σπουδάζει).

Κάποτε του μίλησα μέσα στο λεωφορείο για Εκείνη που γράφει κατ΄ αυτόν επιτηδευμένα κατ΄ εμέ αληθινά ( όμως ποια τέχνη δεν είναι επιτηδευμένη και ταυτόχρονα αληθινή ; ) και τον ειρμό τον ρομαντικών ( Βλέπε Δουμά ) σκέψεων μου διέκοψε εκείνη η κοντούλα με το καλτσόν το περίεργο και την κόκκινη φούστα. Γέλασε πρώτος και εγώ ακολούθησα άνευ όρων. Τι Παρωδία.

Γελάμε πολύ με τα σοβαρά. Το γελοίο είναι σαν πάχνη πάνω σε όλα τα πράγματα. Σε όλα χωρίς εξαίρεση, δυστυχώς ή ευτυχώς. Του είχα πει πάλι μέσα στο λεωφορείο ( μιλάω πολύ το ξέρω... ειδικά μέσα στα λεωφορεία. Ίσως επειδή έχω την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάποιο ακροατήριο ) ότι είμαστε απόκληροι και Χαμογέλασε.΄΄Υπερβάλω;΄΄ τον ρώτησα. ΄΄Βέβαια΄΄ μου είπε και συνέχισε να χαμογελάει.

Το γεγονός ότι δεν έχει κάνει κακό σε κανέναν πλην του εαυτού του τον καθιστά επικίνδυνο για τους αναίσθητους και αυτό πιστεύω είναι το πιο σημαντικό.

Να ΄ναι καλά.

Γιώργος Χειμωνάς

Η Θεσσαλονίκη επέδρασε, και εξακολουθεί να υπάρχει σε ό,τι γράφω. Και με εικόνες και σχέσεις ζωής, αλλά και με μια ολική αίσθηση της ανθρώπινης μορφής και κατάστασης. Πήγαινα σ΄ ένα δημοτικό σχολείο της οδού Πέρδικκα. Πολυτελές, νεοκλασικό, το είχαν δυο υπέρκομψες γριές αδελφές δασκάλες, οι δεσποινίς Τσιγαλίδου. Το μόνο που θυμάμαι απο αυτές είναι τα τεράστια καπέλα τους, φορτωμένα ψεύτικα άνθη και υπερφυσικά χελιδόνια. Τα πρόσωπα τους ήταν πάντα σβηστά, κρυμμένα με ένα πυκνό βέλο. Οι μαθητές ήταν μια ρακένδυτη φτωχολογιά - παιδιά προσφύγων ή και ντόπιων, τα περισσότερα ισχνά και φθισικά, κι άλλα μιας απερίγραπτης, κακομεταχειρισμένης αλλά συγκινητικής ομορφιάς, κυρίως των προσφύγων, μελαχροινά με φωτεινά γαλάζια μάτια, πρόσωπα στιλπνά κι αερούφαντα. Αλλά και μερικά, με εκείνη την κυρτή, σχεδόν κυκλική κατατομή των αρχαίων Μακεδόνων. Πήγαινα πρώτη ή δευτέρα δημοτικού, κι ένα πρωί με συνάντησε στον δρόμο, έξω απο το σπίτι μου που έπαιζα με τα χώματα, μια τερατώδης χοντρή δασκάλα, κακιά και αποκρουστική. Το πάχος της έφερνε δύσπνοια και τα χεράκια της, σαν πάνινα και παράλυτα, τινάζονταν στον αέρα όταν περπατούσε. Έσκυψε και μου είπε με την ανδρική φωνή της: Πήγαινε στης Ευφημίας, να σου δώσει το ψωμί μου, να μου το φέρεις. Η Ευφημία ήταν μια γυναικούλα νευρική, καθόταν σε μια τενεκεδένια παράγκα, δίπλα στο εξοχικό των Τσιγαλίδου. Δούλευε σε φούρνο και θα έδινε, φαίνεται, σ΄ αυτήν την χοντρή δασκάλα το καλύτερο ψωμί, επειδή το κοριτσάκι της, η Ελισάβετ, πήγαινε στην τάξη της. Πήγα με ντροπή, σαν να ζητιάνευα, στης Ευφημίας, μπήκα στην παράγκα. Στο κρεβάτι ήταν αγνώριστη απο την αδυναμία και την χρυσή η Ελισάβετ, και εμπρός της ο παπάς της ενορίας, τουΑγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου - μια εκκλησία όλη ζωγραφισμένη με πλατεία βακχικά φύλλα αμπέλου σε γαλάζιο φόντο. Ο ιερέας ήταν θυμωμένος, είχε έρθει για να μεταλάβει το κοριτσάκι, κι εκείνο ξέρασε μετάληψη πάνω απο τα χρυσά άμφια. Ο ιερέας τα σκούπιζε με το κόκκινο κάλυμμα του δισκοποτήρου. Νευριασμένος έλεγε: Αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Αμαρτία, είναι αμαρτία. Αλλά εκείνο που μου έκανε έκπληξη ήταν ένα πελώριο πιάνο μέσα στην παράγκα και μεγάλες χρυσές επιτραπέζιες κορνίζες κι ένα μεγάλο ασημένιο σερβίτσιο τσαγιού. Η Ευφημία, υστερική, με άρπαξε και βγήκαμε έξω, με τράβαξε απο το χέρι - και κάθε τόσο γυρνούσε και μου χάιδευε το πρόσωπο με την τραχεία παλάμη της και φθάσαμε κοντά στην τρομαχτική δασκάλα και η Ευφημία της φώναξε με την κοριτσίστικη φωνή της: Δεν πήγα σήμερα στον φούρνο, να με συγχωρείτε, Κυρία. Η δασκάλα την κοίταξε με κακία και της είπε: Πάντα ήσουν άχρηστη. Ζώο. Άλλα γιατί θυμήθηκα τώρα αυτή την σκηνή, τόσο παλιά. Ναι, η Θεσσαλονίκη με έχει σημαδέψει βαθειά, έχει διαποτίσει την ψυχή μου με την υγρασία της, κράτα την πικρή ρίζα μου της Μικράς Ασίας, την κρατά χλωρή.

Συνέντευξη στους Αντώνη Φωστιέρη και Θανάση Νιάρχο,

<<Η Λέξη>>,τ. 42, Φεβρουάριος 1985

με μαραμένα τα χέρια να φοβούνται μην πιάσουν φωτιά

έρχεσαι και μου ψιθυρίζεις

να μην κάνεις ευχές

γιατί αν δεν πιάσουν

θα μου λές

''εσύ εσύ φταίς.''.

έτσι είναι, για τις ευχές που δεν πιάνουν φταίνε οι άλλοι.

και ας γκρεμίζουμε απο τον ουρανό αστέρια.

και ας μουλιάζουμε μαζί με τα φύκια τα όνειρά μας.

ας εξαφανιστούμε σου λέω

Καλές Γιορτές

ο Χριστός θα είναι εδώ, στην τούρτα αντι για κεράκια θα βάλω δυναμίτες και το κοριτσάκι με τα σπίρτα πεθαίνει από το κρύο. . . Τέλος. Τέλος ; Όχι φυσικά. Αν θέσουμε υπόψιν μας το Παλτό του Γκόγκολ, η μικρή αφήνει την Γιαγιά της, της λέει Γιαγιάκα μου πεθαμένη και ψόφια πάω να πάρω Τσιγάρα ( η Μικρή πριν γίνει παγάκι άναβε σπίρτα και μέσα από την φλόγα τους έβλεπε όνειρα - ίσως ο Άντερσεν άναβε τίποτα τσιγάρα προνομιακά και όχι τζαμπαντάν καρκίνος και έβλεπε και εκείνος όνειρα, ποιός ξέρει;).
Επιστρέφει λοιπόν η Μικρή
την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων.
Αλλά αντί για σπίρτα κρατάει ένα Φλογοβόλο
και με αυτό χτυπάει της πόρτες
περιμένοντας να πεί τα κάλαντα
και να κάνει ευχές
μεσά απο τις στάχτες
και τις φλόγες.

το γλέντι πριν το φευγιό

Κανείς δεν φταίει

Όλοι τρώμε
Ακόμα και οι χορτάτοι

Η Ποίηση γεμίζει τα ποτήρια
και η Κακία κοιμάται

Αχ, και να ΄χα εκατό χέρια
να άναβα εκατό τσιγάρα.

3 ;

1.
άπειρες απόπειρες απόψε.

2.
η ουσία του θέματος
μπαίνει στα τσιγάρα.

γαμημένα παραισθησιογόνα θέματα.


3.
έριξες όλη την ζάχαρη στα χείλη
και δεν περίσσεψε τίποτα για τον καφέ.

Νοσταλγία ( μπρρρρρρ )

είχα γυρίσει από μια παράσταση που δεν υπήρχε κείμενο ή ρόλοι.
μια βιτρίνα στα μούτρα του καθένα που ανέβηκε στην υποτυπώδη σκηνή. Μα αν παίζουν έτσι, να υποκρίνονται τόσο κραυγαλέα, σκέψου πως ζουν. . .βέβαια το να παίζεις όπως ζεις είναι το εισιτήριο για τραίνο που πάει κατά τον γκρεμό.

{ Μαύρη Αράχνή
Ξάστερη
Με τα βυζιά της χυμένα
Να κερδίζουν το δωμάτιο
Να χαιδεύουν τα ματιά μας

Οι ρώγες της ξυράφι
Λυπημένη Καύλα. }

την είδα να χάνεται. ήμουν αρκετά μεθυσμένος για να της μιλήσω. αν της μιλούσα θα την μόλυνα με λέξεις που ούτε όταν βαριέσαι δεν σκέφτεσαι τέτοιες αηδίες. την πλησίασα με κοίταξε. Εντυπωσιασμένη από το χάλι μου. πάντα σκεφτόμουν να της πω κάτι περίεργο ή ένα πετυχημένο αστείο για να ανοίξει τα μάτια της. τα μάτια της είναι πολύ ωραία όμως δεν βρήκα τίποτα. κοίταξα τις τσέπες μου. τίποτα και εκεί. χα, το τίποτα δεν τελειώνει ποτέ. το ξέρουν οι ποιητές και οι τρελοί. οι νοικοκύρηδες. . .αλλά αυτοί δεν το λένε.

έφυγε.

έτσι έπρεπε. οι τόποι δεν την χωράνε. οι ποιητές την αγαπούν.

της αξίζει άραγε τέτοια τύχη ;

16 - 4 - 2007

Καθόταν και έπαιζε πιάνο

Chopin

Γυμνή

Το τηλέφωνο χτυπούσε σαν δαιμονισμένο

΄΄Δεν γαμιέται. . .΄΄ είπε

Δεν το σήκωσε

Συνέχισε να παίζει

Καυλωμένη

Γυμνή

Είχε μια ελπίδα ότι θα την άκουγε ο γιος του γείτονα της

Είχε αφήσει και την εξώπορτα του σπιτιού της ανοιχτή

( όμως ο γιος όμως του γείτονα μαλακιζόταν

στο δωμάτιο του

καθώς άκουγε Nevermore )

ο μαλάκας.

''η αγαπημένη μου στάση είναι η αντίσταση΄΄

οι επιλογές ήταν δυο' να σκοτώσουμε τους γονείς μας ή να τους μοιάσουμε και να τους προσφέρουμε ένα ποτήρι νερό. το αίσθημα του νικητή δεν έλεγε και πολλά πράγματα μπρος στην ματιά του ηττημένου. η ικανοποίηση ήταν μόνο ηθική και η αυτοϊκανοποίηση ιδανική. τα πρόσωπα στο μόνο που διέφεραν από τις μάσκες ήταν ο μασκαρεμένος τους λόγος οι μάσκες έχουν μια τίμια σιωπή.

συζητάμε. και εν το μεταξύ μεταξύ μας υπάρχουμε. σαν τις ιδέες που σου μπαίνουν όταν με κοιτάς περίεργα. εγώ περιμένω να ανάψει στο μέτωπο σου ο αριθμός που είναι γραμμένος στο χαρτάκι που πήρα στην είσοδο. 7225723 - και κυλάω δίπλα σου. όσο και να σε απωθώ, με αφήνεις να σε χαϊδεύω να χαϊδεύω τα μαλλιά σου σαν να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο. και ας ξέρω εσύ τι νάρκες κρύβει το κορμί σου.

ο ποιητής περισσεύει...έλεγε ο Καρούζος. Συμφωνώ, συμφωνώ, αλλά έχεις 70 λεπτά να συμπληρώσω για να πάρω ένα πακέτο τσιγάρα ;

στον Παππού

στην αρχή η κοπέλα μιλούσε γερμανικά και είχε γελάσει με την καρδιά της όταν της είπα οτί το Ισραήλ πρέπει να τιμήσει τον Loui Ferdinand Celine. Αποκαλύφθηκε όμως όταν σε άπταιστα ελληνικά με ρώτησε βγάζεις νόημα απο αυτά που γράφεις ; Της απάντησα όχι, αλλά ας αφήσουμε τα νοήματα στην άκρη και ας βγάλεις εσύ τα ρούχα σου καλύτερα. Έβγαλε τα ρούχα της με αδιαφορία, σαν να πήγαινε να λουστεί. Σε κάποια φάση αφαιρέθηκε ( βοήθησε σε αυτό και μια έφηβη βότκα 15 ετών ) και πέταξα τα ρούχα της από το παράθυρο. Μέτα πήγα να την χαιδέψω αλλά τραβήχτηκε. Μου εξομολογήθηκε, με μια κρυφή υπερηφάνεια, ότι είναι συνοδός πολιτείας. Ρεστοράν, Μπουζουκερί, Εγκαίνια Υπουργείων, φερετζές με λίγα λόγια για κάθε ένοχο με το σώμα του. Την ρώτησα αν κάνει τίποτα παραπάνω Γέλασε πάλι και μου είπε ότι δεν έχω τόσα λεφτά. Ήταν όμως όνειρο. Να κάθομαι απέναντι της. Να κάθεται απέναντι μου και να είμαστε αντιμέτωποι αλλά να μην ορμάει κανείς από τους δυο. Εκεί έσβηνε το όνειρο και ξυπνούσες στον εφιάλτη

Συνεχίσαμε να πίνουμε. Δυστυχώς οι θυρίδες του μυαλού μου δεν είχαν κοσμήματα, λίρες και ομόλογα. Μόνο χρέη και μια μνήμη γεμάτη τηλέφωνα για μια ώρα ανάγκης.

Της έκανε εντύπωση πως στο δίπλα δωμάτιο κοιμόταν ο Παππούς ( ο όποίος έκανε δηλαδή πως κοιμόταν. ο Παππούς δεν κοιμάται ποτέ. Δεν θέλει ο Κύριος Χάρος να τον πιάσει στον ύπνο ).
Μου ζήτησε να τον δει. Της υποσχέθηκα οτι θα τον δεί λίγο πριν φύγει. Μέτα από αυτό ξάπλωσε στο Μπαουλοντίβανο και χαλάρωσε. Σκέφτηκα να την φωτογραφίσω αλλά θα ήταν λίγο. Αποκοιμήθηκε.

η αριστερή μου πλευρά έχει αρχίσει να σαπίζει και η δεξιά γελάει
- ένα ψυχαγωγικό εγκεφαλικό -
ο Νίκος γιορτάζει, οι πόλεις φωτίζονται και πάλι - η Επανάσταση προ των Πυλών και ο Διαχειριστής να κλέβει απ΄ τα κοινόχρηστα -ο Rainer Werner Fassbinder βρέθηκε νεκρός με ένα σενάριο στα χέρια για την ζωή της Roza Luxemburg ενώ ο Francis Ford Copolla ενθουσιάστηκε με την Ρετσίνα και θέλει να παράγει και ο ίδιος.

ευτυχία μαέστρο, ευτυχία. . . περιτυλίγματα χωρίς από μέσα δώρο, περιτυλίγματα μαέστρο, περιτυλίγματα . . από φτηνά υλικά που αξίζουν όσο η ηρεμία και καλοσύνη ( οι στιγμές καλοσύνης να πούμε καλύτερα . . . ). Φέτος όμως δεν θα τυλίξουμε δώρα. Θα τυλιχτούμε οι ίδιοι σε μια κόλλα χαρτί και θα μας καρφιτσώσουν στο πίνακα ανακοινώσεων ΄

Ευτραφής Ευαίσθητος με Κυνικά ξεσπάσματα αναζητεί μεταφορικό μέσο για την Χώρα των Καφριδέμπορων Αναισθησιολόγων - η αναισθησία είναι επιστήμη - .

Δούλα ζητάει Αφέντη να υποδουλώσει.

Πετρέλαιο αναζητεί Μπουκάλι.

Παράλογοι νόμοι αντίκρυσμα.

Ένα Τσιγάρο την ζεστασιά του πακέτου.

Blow Wind Blow,take me away. . .

. . . you gotta take me on into the night
take me on into the night. . .

στην Α.

δεν βαριέσαι . . . βάζεις το παλτό και τα γυαλιά του παππού που έχει τρια εκατομμύρια βαθμούς μυωπία αλλά φοράει γυαλιά ηλίου για να μοιάζει ύποπτος και βγαίνεις με το παλαιστινιακό στους δρόμους. . . και ακούς κάτι περίεργες συζητήσεις ΄΄που πάει η Αριστερά;΄΄ ( ας μάθουμε καλύτερα από που έρχεται. . .δηλαδή Αριστερά μπαίνοντας ή βγαίνοντας;) και βλέπεις κάτι μπουμπούκια που έχουν απόψεις και σου τις επιβάλλουν μόνο την ώρα που γδύνονται και κάτι μαραμένους με απόψεις που σου τις επιβάλλουν με την απειλή ότι θα γδυθούν, ανθρώπους τρομακτικούς που τα μόνα τους λάθη ήταν ορθογραφικά και κάτι άλλους που ομορφαίναν και ζούσαν στην σκέψη του διπλανού ή του παραπέρα.

ναι,κουρελιασμένη ψυχή μπαλώματα ποθεί
και χάδια υποθετικά / τσιγάρα προνομιακά
( όλη μου η αγάπη σε ένα πακέτο δεκαράκι
από αυτά που θα αποσύρουν τα φτηνά).

Γράμμα στην Γκιουλμπαχάρ 2

ακονίζοντας τα ξυράφια
στο φεγγάρι

σκίζοντας τα διακριτικά της ζωής

μια σερβιτόρα μετεμψύχωση του Στάλιν και με φωνή Βαμβακάρη.
μετά 7 μισή ευρώ σε εικοσάλεπτα να κουδουνίζουν στην τσέπη.

το βράδυ η Μαρία, μετά από 3 χρόνια στην Ναυαρίνου να παίζει κιθάρα ( δικά της τραγούδια ;;; ) και να μην με θυμάται, τότε που την είδα στην συναυλία του Αγγελάκα που αναβλήθηκε - τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα, αλλα η συναυλία αναβάλλεται - μαζί με την φίλη της. ωραίες στιγμές σύντροφε Βλαδίμηρε - τον Μαγιακόφσκι εννοώ, όχι τον Βαλσαμωμένο.

Να κόπαζε η ειρωνεία, ωραία θα ΄ταν. Να το βούλωνα και να πήγαινα να μαζεύω ελιές ή σταφύλια. Ακίνδυνος μέσα στα λιβάδια. Να χαιρετούσα ανθρώπους που δεν θα ήξερα αν με σημάδευαν ή με πιστεύουν.

Χώρις Καρυωτάκη,Χωρίς Καρούζο - μόνο να χαζεύουμε από ΄δω και από κει, και που και που να ανάβουμε και καμιά φωτιά.

υ.σ. να αχρηστέψουμε τα ρολόγια, όχι να τα σπάσουμε - να στερήσουμε το νόημα τους. το τικ - τακ μόνο του δεν ενοχλεί.

υ.σ. 2 η Ζυστίν ; κάπου μεταξύ Πράγας και Πάργας.θα επανέλθει μετά την Πρωτοχρονιά.

scripta manent

ο εραστής απο μολύβι
γέμισε τις σελίδες της

και εκείνη τις έσκισε
γιατί ήταν βέβαιη
ότι γράφεται
είναι ψέμα

για αυτό
και
μένει.

. . . άλλοτε το ιδανικό
σύμφωνα με τη γνώμη της οθόνης
ιδανικό για όλες τις περιστάσεις

και παραστάσεις
για όλες τις ανάγκες της Γιορτής
εφήμερης
στη λογική μιας ζητωκραυγής

τώρα νεκραναστημένοι ηθοποιοί
βωβού κινηματογράφου
πρωταγωνιστές πια
σε κουλτουριάρικο πορνό
με οικολογικές ανησυχίες
κοινωνικά μηνύματα
πολυβραβευμένο φωτισμό
καλλιτεχνικούς αιματοβαμμένους υπότιτλους
χάρις την υποστήριξη
ευαίσθητων χορηγών

άθλιοι ακριβοπληρωμένοι κομπάρσοι
να εκλιπαρούν
κρεμασμένοι απο τους προβολείς
για μια και μοναδική σκηνή
στο έργο του Σαδιστή
με το φωτοστέφανο
και το ακατανόητο χιούμορ
για όσους βρέθηκαν κοντά
είτε τυχαία, είτε για μια καρδιά
στα παιδιά που χάθηκαν
προτού αγαπηθούν

2006

Στραβά Τσιγάρα / Ευθύς Καπνός

τελειώσαν τα στραβά τσιγάρα και άρχισες να καπνίζεις ένα ένα τα δάχτυλα σου. όταν έφτανε η φλόγα στο δαχτυλίδι το έσβηνες και άρχιζες το επόμενο. βαρετά στραβά τσιγάρα στην ερημιά του τόπου και όλο και κάποιος θα κάνει τράκα βάζω την φωτιά βάζεις τα τσιγάρα.

καμία χυδαιότητα σε όλη την διαδικασία σαν συνουσία με όρους λογικούς και από τις δυο τρεις τέσσερις ( φιλόδοξε.... ) πλευρές. βρίσκεις μια ανθρωπιά, με το ελάχιστο που ίσως να λογαριάζεται με θαύμα.ξέρεις, ας λησμονήσουμε την κόλαση - στον παράδεισο μπορεί να γίνουν και εκπτώσεις και να πάρουν μέσα και εμάς - και μετά :

Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,
ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.*

και μετά σαν βόμβες σκάνε μπροστά σου. αλλά εσύ θα νοικιάσεις ένα πλανήτη κάπου μεταξύ Αθήνας και Ικαρίας, θα στήσεις το πάγκο με τα κοσμήματα και θα τους εξαφανίσεις όλους.Το πιστεύω αυτό γιατί μου το είπες και εγώ θα κάνω αυτό που έγραψε ο Χειμωνάς - έφηβος


΄΄. . .στο ορκίζομαι θα γίνω μια μέρα μεγάλος συγγραφέας και θα γράψω πολλά βιβλία που θα έχουν πολλήν ανθρωπιά και θα μιλάν για όλους μας έτσι καθώς είμαστε στριγμωμένοι ο ένας μέσα στον άλλο . . .΄΄*

ποιος ξέρει;

*Καρυωτάκης,Όλοι Μαζί
*Χειμωνάς, Πεισίστρατος

Bukowski

ΠΙΒΑΝΟ: . . . Άκου όμως, η εντύπωση που αποκομίζει κανείς από τα βιβλία σου είναι πώς, κατά κάποιον τρόπο, δεν αγαπάς την ζωή. Ζεις μεν, χωρίς όμως να αγαπάς την ζωή. Είναι λανθασμένη αυτή η εντύπωση;

ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ: Όχι είναι πολύ σωστή. Κατά την γνώμη μου, η ζωή δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, κι αυτό το πίστευα ιδίως τότε που δούλευα οχτώ ή δώδεκα ώρες την ημέρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν τουλάχιστον οχτώ ώρες την μέρα, πέντε μέρες την βδομάδα. Ούτε και αυτοί αγαπούν την ζωή. Δεν έχει λόγους κάποιος που δουλεύει οχτώ ώρες την μέρα να αγαπάει την ζωή, γιατί είναι αποτυχημένος. Κοιμάσαι οχτώ ώρες, δουλεύεις άλλες οχτώ, κι ύστερα τραβολογιέσαι από δω και από κει μ΄ ένα σωρό ασήμαντα ζητήματα που πρέπει να γίνουν. Κάποτε το συζήτησα αυτό μ΄ έναν φίλο, και καταλήξαμε πως κάποιος που δουλεύει οχτώ ώρες την μέρα, συν όλα τα άλλα που πρέπει να κάνει : να πάρει δίπλωμα οδήγησης, να αγοράσει καινούργια λάστιχα για το αυτοκίνητο, να τσακωθεί με το κορίτσι του, να ψωνίσει τρόφιμα. Αυτός λοιπόν που δουλεύει οχτώ ώρες την μέρα, έχει μόνο μιάμιση - το πολύ δύο - ώρες ελεύθερες για τον εαυτό του. Μόνο μιάμιση ώρα την μέρα μπορεί να ζει Πως μπορείς να αγαπήσεις την ζωή αν μπορείς να ζεις μόνο μιάμιση ώρα την μέρα, και πέτα στα σκουπίδια όλες τις υπόλοιπες ώρες ; Αυτό έκανα εγώ σε όλη μου την ζωή. Και δεν την αγάπησα. Πιστεύω πως όποιος αγαπάει την ζωή είναι εντελώς ηλίθιος. Είναι αδύνατον να αγαπήσεις μια τέτοια ζωή.

ΠΙΒΑΝΟ: Και τώρα;

ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ: Τώρα είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα.

ΠΙΒΑΝΟ: Κι έτσι λοιπόν άρχισες να αγαπάς την ζωή ;

ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ: Όχι. Διστάζω πολύ να αγαπήσω την ζωή, γιατί αν αρχίσω να την αγαπώ, μπορεί να με κοροϊδέψει Είμαι πολύ επιφυλακτικός. Συνεχίζω να παρατηρώ τα πάντα.

απόσπασμα από το βιβλίο ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ
ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΥΝΟΜΑΙ
ΣΤΗΝ ΜΑΣΧΑΛΗ
- μια συνέντευξη του CHARLES BUKOWSKI
ΣΤΗΝ FERNADA PIVANO -
μετάφραση: Λένα Ταχμαζίδου

κάτω απο τα κουρέλια

είναι
γεγονός
η θλίψη
φωσφορίζει
αλλά εμείς
φταίμε εμείς
που κλείσαμε
τα φώτα

τελικά η μαριονέτα κρατάει τα σκοινιά

οι ελέφαντες από πάνω γαμιόντουσαν και εσύ απέναντι μου χοροπηδούσες σαν μαϊμού και μου είπες να ξηλώσω τους διακόπτες,θα ζούμε με το φως πια του ήλιου και όταν ονειρεύομαι μην μου πιάνεις τον κώλο

. . .

και 3, 4 , 19/10 του 89΄ ανάθεμα την ώρα που ζήτησα ένα ποτήρι νερό και μου φέραν μπύρα δεν πειράζει, το ίδιο κάνει, πιες . . . και μετά οι άρρωστες σκέψεις στέκουν πιο καλά και ας με φοβάσαι οι άρρωστες σκέψεις στέκουν πιο καλά και ότι στέκει θα πατήσει πάνω σε αυτά που τρέμουν και φοβούνται και εσύ με φοβάσαι . . . . . μαζί....μαζί....μαζί....

. . .

μου την έπεσε ένας, όμορφο αγόρι που ίσως να ήταν ευτυχισμένο ή να τραβήξε το τραπεζομάντιλο και αναποδογύρισε πολλά τραπέζια. . . και μου μίλησε ταπεινωμένος από την αγάπη και τις λέξεις που ήθελε να πει . . μα του είπα είμαι κνίτης. . . τότε στράβωσε και με κοίταξε με ένα βλέμμα εξουσιαστικό και είπε ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΕ
και έφυγε...

. . .

θα ανεβούμε στα κάστρα και απ΄ κει θα βλέπουμε την πόλη να ερωτοτροπεί με τις φλόγες και τις πέτρες εναντίον της σκέψης μέσα από την μπετονιέρα...εσύ θα κρατάς το βιβλίο και εγώ διαβάζω το απόσπασμα που λέει για τους Αχαιούς που τα κάνανε στην Τροία Πουτάνα και με ένα Κούφιο Άλογο τους πήγανε γαμιώντας.

για αύριο

Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας "δώστε τη χούντα στο λαό".

Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που σου κλείναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα σπάζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και "απόψεις".

Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις ίσιο δρόμο.

Φ ο β ά μ α ι , φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.

Μανόλης Αναγνωστάκης
Νοέμβρης 1983

όπως ένας συγγραφέας όταν δεν γράφει

η πουτάνα πουλάει και ο ποιητής μοιράζει στιγμές / η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και όχι ατυχής / και δεν αναρωτιέμαι / απλώς θα καρφώσω την μνήμη στο κομοδίνο / σαν αμπαζούρ / το ξέρω, ναι / θα ακούγετε ανόητο / ότι κάποιος που δεν έζησε / τίποτα που να θυμάται / που να πόνεσε ή να έδειξε λίγο παραπάνω ενδιαφέρον σε αυτό από τον εαυτό του / νοσταλγεί.

*παρόλα αυτά η υπόσχεση - ο ξύλινος λόγος που τύλιξες με ελπίδα, όραμα στον τρίφτη του τυριού - είναι ανάμεσα μας. ανθίζει και μαραίνεται, σκοτώνει και σκοτώνεται για να δικαιώθει και αφήνεται μέσα στα μυαλά μας να εξατμιστεί.
και άμα πας να πεις κάτι, θα σου πούνε ΄΄έτσι μάθαμε. . . σταμάτα να γαβγίζεις΄΄

ευτυχώς όμως θα υπάρχουν κόκαλα
τα δικά μας κόκαλα να μασουλάμε
και καμιά στάλα βροχή
να μας πνίξει σε μια ώρα ανάγκης.

υ.σ. μην ξεχάσεις, 19 μέρες πριν τα Χριστούγεννα να πάμε στο μνημόσυνο για τις αδικοχαμένες και γενναίες Βιτρίνες.

Του Αδελφού Μου

Μέρα στην πλώρη
Νύχτα στο τιμόνι
Γύρω από Άπειρο βαθύ
Κόντρα στον άνεμο καλπάζεις
Χείλη πληρωμένα γλυκά
Χρώματα άπιαστα πορφυρά

Με ένα χαμόγελο πλατύ
Σχεδόν ικανοποιημένος αναστενάζεις.

19/10/2006

τι τέρατα γινόμαστε και επιδιώκουμε αγάπη και ψωμί. . . αλλά θυμήσου η βασική αρχή του υποκριτή είναι να κατηγορεί τους άλλους για πράγματα που ο ίδιος έχει ξεκωλώθει να κάνει. . .παρόλα αυτά ξεκινήσαμε να κατεβούμε στην Πόλη. κρατούσαμε παράξενα πράγματα στα χέρια μας, λουλούδια.

μετά ευτυχία.

- - - -

να κρεμάσουμε Νίκο τους σκηνοθέτες από τους υπότιτλους οι κινήσεις μας να γίνουν εικόνες και σελίδες - να μάθουμε και να αφουγκραστούμε το έλεος των δυνατών φτύνοντας το αταίριαστο και το βάρβαρο της συλλογικότητας των Δημοκρατικών Μονολόγων ( - Μίλα βρε ανερμάτιστε σαν άνθρωπός, η σπουδαιότητα δεν έχει σχέση με τον τρόπο και τις λέξεις άλλα με τα συναισθήματα και κάπως κάπου στα χρήματα ).

- - - -

το δείπνο με τον Machiavelli αναβλήθηκε για την άλλη Πέμπτη και προσπαθούσα να καταλάβω αν μπορούσα να φτάσω στο σπίτι μου με τα πόδια. μια μπάντα έπαιζε το I put a spell on you αλλά δεν φοβήθηκα γιατί ο Προσωπικός μου Εξορκιστής δεν πρωταγωνιστούσε σε γελοίες ταινίες και έτσι τον είχα απο δίπλα μου.

- - - -

μου είχες κάνεις το Pall Mall κουδουνίστρα - Τριά τσιγάρα είχε όλα κι όλα - και μετά έριξες στάχτη στο μπώλ με τα φιστίκια - την βασική τροφή στα σύνορα με την Κόλαση - αλλά γελούσες.αυτό τα έκανε τα πράγματα ενδιαφέροντα.

και ας μοιράζεις φιλιά στους αχάριστους

η αλκοολική φόδρα της ψυχής μου αντέχει. . .

- - - -

Εγγαστρίμυθο Πέος : δεν σηκώνεται αλλά την κάνει την δουλειά του.

Ιδιωτικοποιημένο Αιδοίο : μαγαζί ανευ ταμπέλας και φώτα νέον.απλά τέχνη στο βάθος.

πώς να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν καπνίζει
την έκφραση ΄΄ενα τσιγάρο δρόμος΄΄ ;

19/10

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Kάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Kαι στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Hλεκτρισμένη από φιλήματα
θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
H σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Κώστας Καρυωτάκης

-

Σε κάποιο κείμενο είδα πάλι επαναλαμβανόμενο τον όρο «καρυωτακισμός».

«Καρυωτακισμός» σήμερα το 1988 δεν σημαίνει τίποτα. Και τότε γύρω στα 1930 ήταν μια άτυχη λέξη προερχόμενη απότην παρεξήγηση ότι ο Καρυωτάκης ήταν τάχα μισάνθρωπος, πεισιθανάτιος κλπ. Ο Καρυωτάκης δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά. Ήταν απλώς επαναστατημένος ενάντια στην Ελλάδα του 1928 με τους λασπωμένους δρόμους το χειμώνα, τη σκόνη το καλοκαίρι, με το χαμηλό επίπεδο ζωής, τη δυστυχία των δημοσίων υπαλλήλων που τους έκανε οκνηρούς και αδιάφορους, ριζωμένους στις καρέκλες τους με τους ατέλειωτους καφέδες.

Επαναστατημένος για τη δική του καταδίωξη, επειδή αυτός ήταν υπάλληλος υπεύθυνος, γλωσσομαθής, έξω από την εποχή του.

Και ήταν ακόμα παρεξηγημένος από όλους τους συγχρόνους του. Ο Καρυωτάκης δεν ήταν minor ποιητής, ήταν μεγάλος ποιητής όπως τον βλέπει τώρα η νέα γενιά κι όπως άλλαξαν γνώμη περί το τέλος της ζωής τους και τον είδαν μεγάλο οι άλλοτε αρνητές του Εμπειρίκος και Εγγονόπουλος. Ο πρώτος μάλιστα σε τελευταίο ποίημά του έτσι τον αποκαλεί, «μεγάλο»: «Είναι μεγάλος ποιητής ο Κώστας Καρυωτάκης». Όσο για το Σεφέρη, δύσκολα κρυβόταν η εκτίμησή του.

Μίλτος Σαχτούρης
περιοδικό λέξη 79 - 80,
Νοέμβρης-Δεκέμβρης 1988

Ναυάγιο 2

την κρατούσε ψηλά σαν βραβείο
και μετά την έβαλε στο ποτήρι

ήθελε να της δώσει σχήμα / για να την πιει

και εκείνη τον έπνιξε.

Ars Poetica

Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες
όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι
αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται
μα πάθος για την μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας
μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα
αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα

Όταν οι άλλοι, αδιάφοροι, με σιγουριά
ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ
να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες
αδιάφθορες μες στον μονόλογο τον καθημερινό
κι ας είναι οι πιο φθαρμένες. Να φεγγρίζουν
μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τ’ αχαμνά ζωύφια
τυχαίες, σκοτωμένες απ’ το νόημα
με αίσθημα ποτισμένες

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

απο την συλλογή Ο Θάνατος του Μύρωνα

Ναυάγιο

του είπε Μάθε με να επιπλέω / να μην φτάσω στον βυθό.

και ο φελλός της απάντησε Αγκάλιασε με.

και βούλιαξαν μαζί.

θα είχαν όλα αποκαλυφτεί αν δεν χτυπούσε το τηλέφωνο

στο ταξίδι

θα ζήσουμε και θα γελάσουμε
έξη μέτρα κάτω από την τρέλα
τα σάλια ποτάμι και από πάνω γέφυρα ξεφτίλα

θα ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου μαζεύοντας φώς

θα κατηγορώ τους αναίσθητους για την ευτυχία τους

θα μαζεύεις ότι γαλόνια μου ξήλωσε η σερβιτόρα αρτίστα αντιστασιακή

ταγκό σε τεντωμένο σκοινί / υποσχέσεις θηλιές ελπίδες / κουρέλια κουρέλια κουρέλια / σημαίες κυματιστές σαν κύμα τσουνάμι μας πνίγουν και μουρμουρίζει το τέρας το απότομο το χοντρό το αυτοκτονικό το κοροϊδευτικό το αλκοόλ

αγάπη. . . . αγάπη. . . αγάπη

και απαντάς

απάτη. . . απάτη. . .απάτη

γυάλινε μου αντάρτη και έρωτα προσωρινέ αντάρτη κυονοπόγωνα άρχοντα θηριοδαμαστή που στιγμές αρμέγεις και περισσεύει ότι περισσεύει για του...................................................................................................................... ντριννννννννν ντριννννννννν

Γράμμα στην Ζυστίν 12

η Amy μου έδωσε δουλειά. 100 την φορά και ήταν κάπως υποφερτές οι μέρες.ηρθαν και κρύα επιτέλους.στο δρόμο δεν κοιτάω πια τα πρόσωπα.δεν τους παρατηρώ.αφήνω ανεύθυνα και πρόστυχα να χάνονται οι στιγμές.

οι κουβέντες όταν λιγοστεύουν γίνονται πιο βαριές.αποκτούν ένα φιλοσοφικό βάρος που σιχαίνομαι - Κάτι ξέρεις εσύ που στοιχηματίζεις στην σιωπή.

ισως η απάθεια να είναι ένα είδος επιμονής και στο τέλος ένα δώρο από κάποιον που θα σου δώσει σημασία. λίγη σημασία. δωρεάν σημασία σημασία.

σκέψου να ζητιανεύουμε σημασία και να μας πλασάρουν λογική..όχι κοινή λογική - ένα δωμάτιο που κάνεις δεν έχει μπει μέσα και όλο τέρατα και άλλες χίλιες δυο μαλακίες σκέφτονται για αυτό - αλλα την λογική τους - μην με ρωτάς αν έχεις άδικο όταν είσαι κάτι παραπάνω απο σίγουρη ότι έχεις δίκιο.είναι ενοχλητικό.

η Αmy είπε στον Κολασμένο Καλόγερο από την Ρωσία να μας σερβίρει.εκείνος υπάκουσε.έφερε βότκα και Πιροσκί.η ώρα περνούσε ευχάριστα.

και εσύ;

της Α. / γιορτή δημοκρατίας

΄΄να τους βάζαμε όλους μέσα στα βαγόνια
να ξεκινούσε το τραίνο
και να τους αρχίζαμε στις μπάτσες...΄΄

Εκλογές

΄΄Κάποιος
πρέπει
να αλλάξει
την λάμπα
στο μπουρδέλο
και
οι Πουτάνες απεργούν...΄΄

συστάσεις

Κύριος με το Κάπα κεφαλαίο....όπως Καριόλης

δεν ήταν επιβάτης στο Enola Gay

δεν δολοφόνησε τον Καρυωτάκη

δεν ήταν αυτός που πέταξε το τσιγάρο και λαμπάδιασε η Jeanne d'Arc

δεν ήταν εγκληματίας με ιδεολογία

ούτε είχε απόψεις όταν δεν υπήρχε σώμα να τριφτεί.

ήταν κρυμμένος πίσω από σιδερένια γραφεία και σημείωνε τις μέρες που φεύγαν.

ξεσκόνιζε τα χώματα από τα πτώματα / τα έβαζε στην σειρά και τα έστελνε στο καλό

το ημερολόγιο του ήταν γεμάτο με μέρες ευτυχισμένες

αλλά αυτές οι μέρες ήταν μόνο στο ημερολόγιο του

δεν ξεχώριζε το κακό από το δωρεάν

τα κέφια του και η συνείδηση του είχαν λιποταχτήσει

προς τα στήθια μιας τσιγγάνας Καθηγήτριας

τις νύχτες δεν υπήρχε

περίμενε

δεν ήλπιζε

ζούσε
και τα δάκρυα του
κάνανε γκέλ στα ρούχα του
και τινάζονταν στον ουρανό

τα γέλια του το ίδιο.

οι εφημερίδες είπαν ότι πέθανε
( ψόφησε γράψανε )
αλλά είχε αργήσει να ξυπνήσει.

αρχή παράνοιας ή ομορφιάς

από τους υπονόμους ερχόταν σαν ηχώ το Fur Elize...

λές;

άνευ συγκεκριμένου συντροφικού νοήματος και πληρωμένης ερωμένης σημασίας

είναι νυχιά γάτας πάνω στην ιστορία σου
είναι θεός σε δημόσια υπηρεσία
είναι πίστη πατικωμένη σε βιβλίο
είναι αλήθεια ποινικά διωκόμενη και ηθικά αναστρέψιμη

δεν είναι ομορφιά που να αγγίζεται
δεν είναι αριθμός ούτε λέξη
δεν είναι γεύση ούτε θανάτου φύσημα με απόδειξη χάρτινη


είναι δράκος με προβολείς και ρόδες
είναι δάσος άδειο από δέντρα
είναι σπόρος που φυτρώνει μέσα σου και σε μαραίνει

δεν είναι οι άνθρωποι ούτε τα παιδιά τους
δεν είναι τα φεγγάρια που μας κατασκοπεύουν
δεν είναι τα σύνορα που μας εμποδίζουν


είναι αμαρτία για γέλια
είναι έγκλημα για λήθη
είναι τραγούδι στα χείλη
είναι ο εχθρός που μοιραστήκαμε την πλάνη

και απλώς ξεχωρίσαμε στα λόγια και στα χρώματα
αλλά το νόημα ήταν το ίδιο
όταν και άμα
υπήρχε.

Cult

ακούγοντας
το
σαξόφωνο
του
ήρθε
φάτσα
φόρα
το
στήθος
της
Leslie
Easterbrooke

Puzzle

ήταν ένα μυστήριο

όπως οι ευνούχοι κάνουν έρωτα και οι νεκροί ερωτεύονται / τα ζευγάρια και στα σκουπίδια τους σκοντάφτω / τσαλαβουτώντας ανάμεσα στην ευτυχία

και στην παρακάτω η απάτη΄

- Θα σου πω ένα από τα αστεία μου

και τότε εσύ θα σκεφτείς κάτι πραγματικά αστείο

και θα γελάσεις. Εντάξει ;

- Εντάξει.

. . . . . . .

έσκυψε και με χάιδεψε στο λαιμό

αλλά δεν ήταν χάδι,

απλά ήθελε να δει αν ζω.

μετά έφυγε.

. . . . . . .

ποτά ακριβά, ζάχαρη και πετρέλαιο, γυναίκες, ευχές και ανάθεμα, και ο φωτισμός ηλιοβασίλεμα με μουσική υπόκρουση λυπητέρη.στο βάθος του μαγαζιού κάποια υψώνει το ποτήρι και με σημαδεύει.

. . . . . . .

ναι...είναι αυτή η πόλη.Θα ριζώσω εδώ. Δέντρο με ξινούς καρπούς που πληρώνει την βροχή να το δροσίσει. . . . και οι ρίζες μου θα φτάσουν μέχρι τα διόδια να σε χαιρετίσουν.

. . . . . . .

χάπια χάπια χάπια και μετά happy end

( ευτυχισμένο, ναι, αλλά και πάλι τέλος είναι ).

Νίκος Νικολαΐδης

΄΄Μέσα στο ρετιρέ επικρατούσε η γνωστή ατμόσφαιρα των ευτυχισμένων αντιστασιακών ΄ Χασισάκι, Ντορς, Σουρρεαλίστικ Πίλλοου, πίπες με σινιέ αμπέχωνα, λεβεντομαλάκες με μούσι, γκόμενες ξέμπαρκες σε στιλ Τζόαν Μπαέζ-ταγάρι και κάτι βλήματα με ινδικά γελεκάκια, τίγκα στο κεντητό καθρεφτάκι. Ανάμεσα τους γλιστρούσαν ασπροντυμένα γκαρσόνια, κρατώντας δίσκους μ΄ όλα εκείνα τα κλασσικά σκατά, καναπεδάκια με μαραμένα μαρουλόφυλλα, κρύα τυροπιτάκια, κρύα λουκανικάκια τυλιγμένα με μπέικον και κρύα μπουτάκια κοτόπουλο με κατσαρό ασημόχαρτο στο ποδαράκι, όλα γαρνιρισμένα με Γκρέιτφουλ Ντεντ ( Greadful Dead ) σαλάτα και ντρέσινγκ απο το τραγούδι του Νεκρού Αδελφού και τέτοιος φραμπαλάς.

Η Λίνα πέταξε με μια αρχοντική κίνηση τη ζιμπελίνα της πάνω σ΄ ένα καναπέ και μετά πήγε σ΄ένα τραπέζι, έσπρωξε τα τασάκια στην άκρη, πήδηξε, κάθισε πάνω του και άρχισε να κουνάει τα πόδια της, χαζεύοντας το χρωματιστό αχταρμά.

- Πάω να βρώ κάτι να πιούμε, της ειπα.
Ούτε που μου απάντησε. Με είχε χεσμένο κανονικά.

Σύρθηκα στην σκεπαστή βεράντα του ρετιρέ, όπου αραχτοί γύρω απο ΄να τραπεζάκι με ούζα κάτι τραντίσιοναλ μαλάκες γρατζούνιζαν ένα μπουζουκάκι και γαμούσαν τον Καλδάρα και τον Τσιτσάνη.''

απο το βιβλίο Γουρούνια στον Άνεμο

συμπαθητική η συμπάθεια για τον Διάολο και . . .

βάλαμε μια κοπέλα να το τραγουδήσει / εκείνη που με τα δόντια σου έκοψες τα τιραντάκια της / και η βότκα ήταν από μόνη της μια ιδεολογία / ο φωτισμός ήταν λιτός / γιατί δεν πληρώσαμε το ρεύμα / και ένας νεκρός με χαρτιά από το κόμμα αγωνιζόταν ψυχή και σώματι να μας την σπάσει.

τα παράθυρα ήταν ανοιχτά / αλλά τα έκλεισες μη φύγει κανείς και πετάξει.

μετά σιωπή και μελαγχολία μέχρι που πετάχτηκε ένας και είπε: Ο ΘΕΟΣ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΓΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ Ennio Morricone ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ John Carpenter ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΟΨΙΑΣΤΗΚΕ ΤΙΠΟΤΑ.

μετά από αυτές τις δηλώσεις όλα πήγαν περίπου καλά.

Χρόνος

στον Νίκο Β.

ένας χαζός
με την συγνώμη στο πετσί του
εύχεται να ζήσει
πριν τον γδάρουν

ένας θεός
με λουλούδια στα μάτια
παρακαλεί να πεθάνει
πριν του φτιάξουν προτομή

και οι δυο μαζί
φτιάχνουν το χρόνο.

45Α - Επιστροφή

1.

ταξική συνείδηση

- ότι και να έγινε, εγώ δεν ξεπουλήθηκα ποτέ.

- λες και ήθελε κανείς να σ΄ αγοράσει. . .

2.

μαρτυρολόγιο

καλύτερα οι μέρες να ήταν στιγμές.

3.

παιδικό

Γύρω Γύρω όλοι
Βαράτε τον Καριόλη. . .

Θεραπευτική Αγωγή

ο χρόνος είναι γενικός
δεν μπορούμε να εντοπίζουμε οράματα
δεν μπορούμε να μοιράζουμε αστραπές

ο χρόνος είναι γενικός
δεν μπορούμε να μοιράζουμε αστραπές
απ' τα κλωστήρια τ' ουρανού με δόσεις

κάποιο σκαθάρι στοχαζόμαστε απέριττα
η πιο μεγάλη ώρα της ζωής
υπάρχει σαν τις άλλες

δεν πάει μια βδομάδα που έβλεπα
δυο παράξενα ζώα στην ύπαιθρο
να ξεραίνουν το θάνατο στη ράχη τους

ο χρόνος είναι γενικός
ο χρόνος είναι κοροϊδευτικός
είναι αμέτοχος σαν τα περίπτερα στην κίνηση.

Νίκος Καρούζος

ο γείτονας που άκουγε Neil Diamond. . .

. . και Shostakovich ( την εβδόμη ) ήταν ένα κοντόπαχο πλάσμα που όλη μέρα τύλιγε τούφες χασίς με σελίδες που έκοβε από το ΄΄Έγκλημά και Τιμωρία΄΄ και ύστερα τα μοίραζε στα παιδιά που βγαίναν άλλοτε μισόγυμνα άλλοτε ντυμένα επίσημα και βγαίναν στην γύρα για να αξιοποιήσουν το χρόνο που έκλεψαν από τα ρολόγια και τα ημερολόγια made in Diestramenos & Organosi.

όμορφα παιδιά σαν εραστές ερωτευμένοι άχρηστοι ερωτευμένοι εραστές

και απέναντι

τα μπαλκόνια ανοιχτά με τις κουρτίνες τραβηγμένες ( σε ένα μπαλκόνι κάποιος είχε βάλει κόκκινες κουρτίνες ) και ο γείτονας άκουγε Neil Diamond και. . .

πριν πέσει το χ(ρ)ώμα

και γύρισε η ζωγραφιά και είπε στο ζωγράφο

- ωραία ζωγραφίζεις.

και ο ζωγράφος της απάντησε

- ζωγραφίζω εσένα. . .

το Καλοκαίρι σου

με το που ακούστηκε η Κραυγή ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ άρχισαν όλοι να τρέχουν προς την έξοδο. κατί άσχημοι και άγριοι τύποι πήγαν να κλείσουν τις πόρτες αλλά εμείς ήμασταν αγριεμένοι και δεν τους αφήσαμε΄ τους ποδοπατήσαμε και φτύνοντας αίμα σύρθηκαν στην άκρη.

βγήκαμε επιτέλους. στις σακούλες του super market που είχαμε κάψει κατα λάθος ( να το ανατινάξουμε θέλαμε. . .) είχα ένα τρύπιο παντελόνι, μια τρύπα μπλούζα,τις τρύπιες κιτρίνες κάλτσες μου και ένα δίσκο του Θώμα που περιμένει να τον ακούσω.

κάθισα δίπλα απο έναν που είχε ακούσει 25478 φορές το La Grange των ΖΖ Top φτάνοντας στο σημείο να πιστεύει ότι είναι δικιά του δημιουργία.

Hmm, hmm, hmm, hmm.

Have mercy

το παράξενο είναι ότι το έλεγε καλύτερα απο τους ΖΖ Top . μου πρόσφερε τσιγάρο. δεν καπνίζω αλλά το πήρα για σένα. το έβαλα στο αυτί όπως οι μαραγκοί τα μολυβάκια τους.
αυτός μου συνέχιζε το βιολί του για τους ΖΖ Top και τον άκουγα μέχρι που του είπα ότι πάω μέχρι την γωνία και έρχομαι.

πλησίασα κάτι όμορφους κήπους με συντριβάνια και αυτόματο πότισμα. φαντάσματα αλλοδαπών κηπουρών και παχύσαρκοι ιδιοκτήτες λιάζονταν στον ήλιο. ήταν καλοκαίρι. οι κορούλες τους με το που με πήραν είδηση άρχισαν να μου πετάνε κάτι χαλίκια που διακοσμούσαν το συντριβανάκι.τα κοριτσάκια ζήλεψαν οι γονείς και ξηλώνοντας τα πλακάκια της βεράντας τους με βάλανε στο σημάδι. εγώ βουτούσα κομμάτια από δω και απο ΄κει και τα πετούσα πίσω αλλά το παιχνίδι ήταν απ΄ την αρχή χαμένο. ήταν 6 και ήμουν ένας.άσε που παίζαμε και στην έδρα τους.

στο τέλος ήρθε η αστυνομία και με πυροβόλησε.πυροβόλησαν και τους γονείς με τα παιδιά τους αλλα ευτυχώς δεν πέτυχαν τα παιδιά. αυτός που μου έριξε στο γόνατο ήταν φίλος του πατέρα μου και έτσι τον καθησύχασα λέγοντας του ότι ήταν μια παρεξήγηση και δεν θα μπλέξει με ανακρίσεις και κωλωιστορίες.

πηγαίνοντας για το νοσοκομείο το ασθενοφόρο κόλλησε σε μια πορεία συνδικαλιστών

άναψα τελικά το τσιγάρο σου και περίμενα να γίνουν δεκτά τα αιτήματα τους.

η ζωή παρένθεση

( η Ελένη και το πρώτο ποίημα / ο γραφικός χαρακτήρας του Χειμωνά και η Φωνή του { ήξερα πού θα την βρω. Bράδυαζε κι ήταν η ώρα που η Βρετάνη τυλιγόταν την σημαία της το μαύρο και το λευκό. } / το δοκίμιο του Νίκου Β. για την γελοιότητα του Υπερφυσικού / ο Ντίνος χαμογελάστος να πηγαίνει με αυτόματες ταχύτητες όπου τραβάει η ψυχή του / Cricket 2 Ευρώ προσφορά / ο Πατέρας να γελοιοποιεί τον Καπιταλισμό / η Μητέρα να μου λέει πρωί πρωί Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ / η Α. μεθυσμένη να με αγαπά / η Α. { που είναι άγγελος και λύνει τα φτερά της συν ότι τραγουδάει στο Χάρτινο Τσίρκο } νηφάλια να με αγαπά / τα χαρτιά κάτω από το γραφείο σαν βαρίδι / η Κατερίνα ανάερη να χορεύει / ο Αδερφός μου { άλλος κόσμος } / ο Κάρολος που με έσωσε εκείνο το Καλοκαίρι / η Εύα με αργύρια και την Αγάπη της / εκείνη η ημέρα με του διαόλου το Λιβάνι / τα αστικά λεωφορεία που μοιάζουν με γυναίκες {έ, Τάσο} / ο Πάνος {- Πώς και λές αστεία συνέχεια; / - Αλήθειες λέω Πάνο } / ο Σταύρος και η Έλενα και γαβγίσματα { το μαύρο και το κόκκινο } / οι υπεραστικές ανταποκρίσεις του Bosko / το Νοέμβριο στα Ελληνικά Στρατά { είπε κανείς ΣΚΑΤΑ ; } / οι Ιταλικές Κωμωδίες / τα παλληκάρια στο Ziggy { - Βασίλη, να σε κεράσω μια Criket } / ο Απάτης Σκορδάς / η Κυρά - Ναζλού που βαρούσε δεκαεξάωρα στα τούβλα και είδε την Μάνα της να την σκοτώνουνε στο ξύλο οι χωροφυλάκοι / η Γ.Καραβαγγέλη 12β με την παρέλαση των Μουσών { ωραίες κοπέλες περνάνε απο τον δρόμο σου } / οι { μη} ευχές στην { δεν με λένε } Μαρία / οι Ποιητές όλοι νεκροί στο χαρτομάνι τους / αυτά που διεκδίκησα απ΄ την νύχτα / η Σουηδία { εμείς εκεί στην Σουηδία / και εσείς εδώ μαλακές [ το ξερό σας το κεφάλι]} / ο Πλησίον του Ποιητή και ο Εχθρός του Ποιητή / η Καρδια μου που φωσφορίζει και Σ΄ αγαπώ όλους και μαζί.........................)

Πλησίον του Ποιητή

- είσαι ποιητής;

- μη λες μαλακίες. δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. τουλάχιστον δεν συνηθίζεται εν ζωή.

- τότε να σε σκοτώσω.

- δεν μπορείς να με σκοτώσεις ρε μαλακισμένο. γιατί εγώ είμαι η ζωή σου. δεν μπορείς να σκοτώσεις την ζωή σου. μόνο οι ποιητές και οι χαμένοι μπορούν να το κάνουν. παίρνουν τα κομμάτια τους και τα κάνουν ό,τι θέλουν. αν τους στραπατσάρισαν άλλοι προσπαθούν να τα στρώσουν. αν είναι ήδη στρωμένα είτε περιμένουν κάποιον να ξαπλώσει πάνω τους είτε τα στραπατσάρουν μόνοι τους. η διάρκεια σε όλο αυτό είναι η ποίηση.ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΡΕ, ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ.

- είμαι ποιητής.

- . . . .

με τον Ποιητή

΄΄ Έγγραφο 41593/26-5-8

Ανακοινούμεν υμίν οτι δια Διατάγματος εκδοθέντος τη 26 Απριλίου ε.ε. προτάσει του επι της Υγιεινής κλπ. Υπουργού και μετ΄ απόφασιν του Δ.Συμβουλίου και δημοσιευθέντος εις το υπ΄ αριθμ. 80 της 24 Μαίου ε.ε. ( τ.Γ΄) ΦΕΚ μετετετήθετε εκ της Κεντρικής Υπηρεσίας εις την Νομαρχ. Πρεβέζης

. . . . . . . ''

απο το βιβλίο της Γεωργιας Δάλκου Κωνσταντίνος Γεωργίου Καρυωτάκης

Δημόσιος υπάλληλος εξ Αθηνών,

μετατεθείς εις Πρέβεζαν εσχάτως. . .

με τον Πλησίον

ζωγράφιζε με τα χρώματα μου

έκλεισα τα παράθυρα να μην ακούγονται οι δαγκωματιές

να μην μου την κλέψει το φως

και ο τρίτος άνθρωπος

που είχε πάντα δίκιο

και ορισμένες ασήκωτες

αφηρημένες έννοιες

θέλει να με σκοτώσει.

θυμήθηκα τότε που είχαν αδειάσει τα πεζοδρόμια και βγήκαμε να σπείρουμε και είδαμε εκείνους τους ένστολους να μπουκάρουν στην εκκλησία και να κάνουν τουλούμι στο ξύλο εκείνο τον Τράγο που είχε γκαστρώσει εκείνη την σκρόφα

την κόρη του Καραβανά

και μετά πήγαμε στο σπίτι μιας μικροκαμωμένης με ευγενική ψυχή που δεν θυμάμαι ο ηλίθιος καν το όνομα της και μας πρόσφερε μπύρες και πίτσα και ένα χαμόγελο και μας είπε αν θέλουμε να κοιμηθούμε εκεί αλλά με φόβιζε το παράθυρο που δεν κλείδωνε και σου είπα πάμε να φύγουμε αλλά έμεινες εκεί να κάνεις όνειρα και βοηθήσεις την μικροκαμωμένη να συμμαζέψει το σπίτι ..............................................................................................................................................................................................................................................

βρήκα κάτι βιβλία που έλεγαν κάτι περίεργα μέσα εκεί ότι είναι ωραίο να πεθαίνεις και οι άλλοι να γαμιούνται και να λένε αστεία για τις ζωούλες τους τις σάπιες τις ξεπέτες και αυτούς τους συμπαθητικούς που άλλοτε σου πηδάνε την διάθεση και σου μαγαρίζουν το σπίτι και άλλοτε να σου λένε συλλαμβάνεσαι εξύβριση κατά της αρχής και τα ρέστα. . .

τα πέταξα στα μούτρα σου και έβαλα να φάω.

δεκαπενταύγουστος

μάτια μικρά σαν ό μικρο να σε κοιτούν ή να σε φωνάζουν.

3

1.

Μπορντέλο

Παρεκκλήσι Παρεκκλίσεων

2.

Παιχνίδια

είτε πιόνι

είτε η σκακιέρα

η παρτίδα είναι χαμένη

είτε δημόσιος

είτε ιδιώτης

η πατρίδα είναι υποθηκευμένη

3.

Αυτοκριτική

να απολογείσαι

χωρίς να σε ακούει κανείς

συνδυασμός αυνανισμού

και

ερωτικής εξομολόγησης

κλειστόν λόγω έθνους

τα

ο ι ν ο π ν ε ύ μ α τ α

α ν τ ι λ ο γ ί α ς

αναστέλλουν την λειτουργία τους

λόγω ασυμφωνίας

χαρακτήρων

του πλησίον

με

τον ποιητή

( δεν τα βρήκαν στην μοιρασιά. . . )

- - -

θα επιστρέψουν

μέσα Αυγούστου

με φωτογραφικό υλικό

και εκατομμύρια αναρτήσεις.

Strange Weather

Will you take me across the Channel,
London Bridge is falling down.
Strange a woman tries to save
What a man will try to drown.
And he's the rain that they predicted,
Its the forecast every time.
The rose has died because you picked it
And I believe that brandy's mine.

And all over the world
Strangers
Talk only about the weather.
All over the world
It's the same
It's the same
It's the same.

The world is getting flatter,
The sky is falling all around.
And nothing is the matter
For I never cry in town.
And a love like ours, my dear,

Is best measured when its down.
And I never buy umbrellas,
For there's always one around.

And all over the world
Strangers
Talk only about the weather.
All over the world
It's the same
It's the same
It's the same.

And you know that its beginning,
And you know that its the end
When once again we are strangers
And the fog comes rolling in.

And all over the world
Strangers
Talk only about the weather.
All over the world
It's the same
It's the same
It's the same.

Tom Waits - Kathleen Brennan

οι εραστές σου φίλοι μου συνάδελφοι συμμαθητές

με κοιτάζουν λες και ξέρω ότι ξέρουν

τι αγγίζω

τι με καταπίνει

τι αφήνω πίσω μου να χαθεί

πόσα σκαλιά κατρακυλώ μέχρι να ευθυγραμμίσω το μυαλό μου

πόσα μπουκάλια σημαδεύω μέχρι να σε πετύχω

και πόσα στην Λήθη χρωστάω και ξαγρυπνώ.

οι εραστές σου φίλοι μου συνάδελφοι συναγωνιστές

και η πραγματικότητα να μην ξεκολλάει από τα χαρτιά. . .

Ιπποκράτειο

. . . .

- μην ειρωνεύεστε Κύριε, κάνουμε ότι μπορούμε. . .

- μα δεσποινίς μου / και λέω δεσποινίς γιατί για κυρία δεν σας κόβω / διότι οι ήρωες σπανίζουν -
η Ειρωνεία σας συμφέρει, γιατί μετά την Ειρωνεία επέρχονται οι Καραμπίνες, οπότε να γελάτε με τον πόνο μας / εφόσον δεν τον θεραπεύετε . . .

. . . . . .

μετά την συναυλία

να ΄σαι ακίνητη σαν αριστούργημα

φορώντας κοκάλινα δαχτυλίδια

και ασήμι με άμμο στα μαλλιά

τα πόδια σου να γυαλίζουν

- όπου πατάς πορφυρή κραυγή -

και τα μάτια σου να τα χαϊδεύει μια έκπληξη



και εγώ χωμένος στα αρχεία του καλοκαιριού

έτοιμος με τις ευαισθησίες πειραγμένες

να ζωγραφίζω τις απουσίες

με χρώματα από σώματα απαίδευτων

και λέξεις λίγες πολύ λίγες λέξεις.

πριν την συναυλία

πέταξα, πέταξα σου λέω τα ουράνια και είδα εσένα - μια κοπέλα με ακριβά ρούχα, αόρατα εσώρουχα και χρυσή καρδία - και μετά Λυκάνθρωποι και Μούμιες σαν πρόεδροι και γραμματείς μετέφρασαν τους στίχους μου πάνω σε τομάρια αχρείων επαγγελματιών - 25 χρόνια σερβιτόρος είπαμε... - και κάτι άλλων ένστολων συνειδήσεων με standar μεροκάματα και συνείδηση καθαρή. . .

οι νοικοκύρηδες κατέστρεψαν ό,τι πήγε να λάμψει σ΄ αυτό τον τόπο, τον τόπο που όπου και αν φτύσεις κάτι θα βγει, από κάτι καλογυαλισμένες κούφιες αλήθειες μέχρι ήρωες από felizol και καπότες - ξέρεις από αυτές που σου γαμάνε την διάθεση και υψώνουν το χάραμα σημαίες υπό τους στίχους κάποιου νόθου αλκοολικού.

. . . . . και σε λίγο θα ξεκινήσει η Συναυλία παίδες. . .