μετά την συναυλία

να ΄σαι ακίνητη σαν αριστούργημα

φορώντας κοκάλινα δαχτυλίδια

και ασήμι με άμμο στα μαλλιά

τα πόδια σου να γυαλίζουν

- όπου πατάς πορφυρή κραυγή -

και τα μάτια σου να τα χαϊδεύει μια έκπληξη



και εγώ χωμένος στα αρχεία του καλοκαιριού

έτοιμος με τις ευαισθησίες πειραγμένες

να ζωγραφίζω τις απουσίες

με χρώματα από σώματα απαίδευτων

και λέξεις λίγες πολύ λίγες λέξεις.