Νοσταλγία ( μπρρρρρρ )

είχα γυρίσει από μια παράσταση που δεν υπήρχε κείμενο ή ρόλοι.
μια βιτρίνα στα μούτρα του καθένα που ανέβηκε στην υποτυπώδη σκηνή. Μα αν παίζουν έτσι, να υποκρίνονται τόσο κραυγαλέα, σκέψου πως ζουν. . .βέβαια το να παίζεις όπως ζεις είναι το εισιτήριο για τραίνο που πάει κατά τον γκρεμό.

{ Μαύρη Αράχνή
Ξάστερη
Με τα βυζιά της χυμένα
Να κερδίζουν το δωμάτιο
Να χαιδεύουν τα ματιά μας

Οι ρώγες της ξυράφι
Λυπημένη Καύλα. }

την είδα να χάνεται. ήμουν αρκετά μεθυσμένος για να της μιλήσω. αν της μιλούσα θα την μόλυνα με λέξεις που ούτε όταν βαριέσαι δεν σκέφτεσαι τέτοιες αηδίες. την πλησίασα με κοίταξε. Εντυπωσιασμένη από το χάλι μου. πάντα σκεφτόμουν να της πω κάτι περίεργο ή ένα πετυχημένο αστείο για να ανοίξει τα μάτια της. τα μάτια της είναι πολύ ωραία όμως δεν βρήκα τίποτα. κοίταξα τις τσέπες μου. τίποτα και εκεί. χα, το τίποτα δεν τελειώνει ποτέ. το ξέρουν οι ποιητές και οι τρελοί. οι νοικοκύρηδες. . .αλλά αυτοί δεν το λένε.

έφυγε.

έτσι έπρεπε. οι τόποι δεν την χωράνε. οι ποιητές την αγαπούν.

της αξίζει άραγε τέτοια τύχη ;