στην Μαρία - Ελευθερία ή Θάνατος
με την φλόγα που φωτογραφίζεις
με τις στάχτες που γράφω
η πρώτη γυναίκα που γνώρισε
να είναι και η τελευταία
να σταματήσει η παράνοια
και οι βλακείες
να βάλει μπουκάλια και
κέφια στην σειρά / να βρίσκει
κάθε μέρα ένα πακέτο έστω
με τα μισά τσιγάρα
κάπου σαν άνθρωπος
να τα μοιραστεί
με βήματα που δεν μπορείς να μετρήσεις / μια πίσω μπρος πορεία / και ο ρυθμός. . . μα όσοι πάθαινε κακά μεγάλα και σπάραζαν / και όσοι δάκρυσαν από τα γέλια / δεν κοίταξαν δίπλα τους - μόνο μπροστά, σαν οραματιστές απόλυτοι που δεν ξέρουν ή έμαθαν οποιοδήποτε κόστος.
κουβαλώντας τα πάντα. . . έτσι νομίζουν και εσύ να τεντώνεις τον μπερντέ να φαίνονται καλύτερα οι σκιές. . . και εγώ να μην πιστεύω στα θαύματα πια, να χαϊδεύω τις λεπτομέρειες και να χαίρομαι. . . σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου