αλισβερίσι
με την ρουφιάνα
μελαγχολία;
αλισβερίσι με εκείνα
που σε κάνουν
να ξεχνάς για λίγο;

άντε γαμήσου
και φέρε μου
ένα ποτήρι
νερό / να σε
πιστέψω να
σε χαρώ

τώρα
σέρνω μανούλα μου
την κοιλιά μου ιδρωμένη
και σε κυνηγώ / σου χαρίζω
ένα φιλί και μου γδέρνεις
την ψυχή

και πάλι από την αρχή


το όνειρο το λέγανε
Αγγελίνα / ναι, υπερβολή /
το γέλιο το λέγανε Σκορδά

και τώρα όλα δεν μοιάζουν
με πρωινό ξύπνημα

μα μια ψάθινη καρέκλα
μια εξάδα μπύρες
λίγη γυμναστική

και στους έχω όλους
έτοιμους να προσκυνήσουν.