εις υγείαν

με πλησιάζεις και μου λες ότι μοιάζω με τον Σαββόπουλο, σου λέω ΄΄ενα λεπτό να κρεμαστώ από τις τιράντες μου. . .΄΄, γελάς και κάπου το κακό πεθαίνει, κοιτάζω το ποτήρι σου, είναι γεμάτο χυμό ροδάκινο και δυο τρία παγάκια μέσα του χορεύουν - κλινκ κλινκ κλινκ - κοιτάς το ποτήρι μου, είναι άδειο, ήταν πολλές φορές άδειο αυτό το βράδυ, προσφέρεσαι να το γεμίσεις, ρωτάς ΄΄Τι θέλεις να πιεις;΄΄, σου λέω με μια τρίτη σκέψη - η πρώτη βότκα, η δεύτερη βότκα, - ΄΄Βότκα΄΄. Φεύγεις. Σκέφτομαι ότι δεν θα ξαναρθείς, στοιχηματίζω σε αυτό και χάνω. Επιστρέφεις και μου δίνεις το ποτήρι. ΄΄Έβαλα και λίγο χυμό ροδάκινο΄΄. Χαμογελάω. . . αυτές οι πρωτοβουλίες που κυβερνάνε τον κόσμο. ΄΄Θέλεις λίγη βότκα;΄΄, ΄΄ΟΟΟΟΟΟΟχι. . . το έχω κόψει εδώ και ένα μήνα. . .΄΄. Μου φαίνεται παράξενο αλλά σε πιστεύω. Αυτό δεν έχει και πολύ σημασία, μπορώ να πιστέψω τα πάντα. Κάποτε κάποιος μου είπε ότι σε όσα μαγαζιά έχουν μαρκίζα που γράφει ΑΝΘΗ ΦΥΤΑ ανήκουν σε κάποια Ανθή Φύτα. Το έφαγα και εντυπωσιάστηκα από το πόσα μαγαζιά έχει αυτή η κυρία. Το θέμα όμως τώρα ήταν σοβαρό και προσπαθούσα να ανασυνταχτώ για να τα πούμε. Δεν χρειαζόταν. Ήσουν δίπλα μου. Ήμουν δίπλα σου. Μπορεί ο κόσμος να καταστρεφόταν ή να είχε ήδη καταστραφεί. . . εσύ όμως χαμογελούσες και ερχόσουν με φόρα να μου σερβίρεις μια ζωή με πολλά παγάκια την ώρα του γαμημένου καύσωνα.