ρεσιτάλ

σε ποιόν ανήκει το χιούμορ; σε εκείνον που στο πρώτο βήμα είναι στην τραγωδία, στο επόμενο στην κωμωδία. . . παράξενο μονοπάτι. . . κάποιοι πιστεύουν στο ΄΄δυο βήματα μπροστά, τρία πίσω. . .΄΄ / αυτά τα προμελετημένα εγκλήματα με μια κρούστα πρωτοβουλίας από πάνω τους. . . πως με διασκεδάζουν / όμορφη κυρία άνευ χρώματος και ταιριάζει απόλυτα με τον καναπέ / ένα τσογλάνι στις πλατείες - πριν πάνε διακοπές - μου είπε ΄΄Εσύ δεν θα ΄ρθείς στην πορεία; Βολέψου στον Καναπέ σου΄΄ / ΄΄Δεν έχω καναπέ ρε. . . ΄΄ / και οι πορείες ξεκινούσαν για να καταλήξουν στο ίδιο σημείο / και όλα πως μοιάζανε να έχουν ξαναγίνει / αλλά δεν θυμόμαστε.


οι βιβλιοθήκες φίσκα στους κλασσικούς και στις γεροντοκόρες / βογγάνε τα ράφια / το τηλέφωνο χτυπάει - Ο ΔΟΚΤΩΡ ΜΕΝΓΚΕΛΕ ΘΑ ΣΑΣ ΔΕΧΤΕΙ ΑΥΡΙΟ. . . . και ένας πίνακας από την πρώιμη εποχή του Χίτλερ στο τοίχο. Τα παιδιά από την Βραζιλία και Αργεντινή Ξανάρχονται. . .


Μα θέλω να πάω μια βόλτα
οι δρόμοι είναι για αυτό
φτιαγμένοι / εσύ να
αναρωτιέσαι που θα φτάσουμε

δείχνω το κεφάλι μου
χαϊδεύω το δικό σου

όλα εκεί είναι, αγαπούλα

ξύνεις το κεφάλι σου
χαμογελάς

δεν ξέρω τι να πω
και σου μιλάω
για εκείνη την
φωτογραφία
του Ζάππα στον Μπιντέ
ή για τον Ταχτσή που
τραγουδούσε ένα
του Κολοκοτρώνη
΄΄η κοινωνία με κατακρίνει΄΄

με κοιτάς
΄΄είσαι σοφός΄΄
΄΄η γνώση και οι λεπτομέριες
δεν είναι σοφία''
΄΄τι είναι η σοφία;΄΄
( τι ωραία βυζιά....)
΄΄η Σοφία; να πάρεις τον κώλο
σου και να φύγεις / όταν σε
σημαδεύουν ΄΄
''αααααχ΄΄

όμορφο απόγευμα

θα υπάρχει κάτι
να το χαλάσει
αλλά ας κάνουμε
ότι δεν ξέρουμε

είμαστε κινούμενα
σχέδια / δεν πεθαίνουμε
εύκολα.


- - -

η Θεσσαλονίκη πια είναι ένα ψέμα / σε κερνώ ένα καφέ - ομολόγησε τα όλα / τα καυλωμένα και εκείνα που έχουν διάρκεια και αγάπη / σαν λόγος ευαγγελικός, σαν κείμενο του Χειμωνά του πανέμορφου Γιώργου. . .

είμαι μόνος σε ένα δωμάτιο - γελάω με τους καταραμένους που βρίζουνε την άδικη μοίρα τους, γελάω με τις μετριότητες που βλογάνε τα γένια τους - έχω και εγώ γένια.... σας περισσεύει λίγος αγιασμός;

είμαι και ήμουν πάντα μόνος - όλοι είχανε κάπου να χύνουν, να σπαράζουν, να κάνουν τραμπάλα με το έτερον ήμισυ τους, να διεκδικούν αόρατα δικιά, να πέφτουν στο κρεβάτι και κάποιος/ κάποια δίπλα να τους ζεσταίνει ή να τους βαραίνει. . .

είμαι μόνος κερνώ χρυσά πανάκριβα γλυκά / ελάτε να πάρετε / η ανιδιοτέλεια δεν είναι επιστημονική φαντασία. . .