φλέβα σαν χορδή

προχθές

τέλος. . . τέλος. . . φώναζε ο πανέμορφος καλός μου / δεν ειρωνεύεται / δεν κοροϊδεύει . . τέλος. . . την ηρεμία που δεν μου άφησαν / τέλος θάλασσες πουτάνες απο σάλια. . . τέλος ξέρες δυνατές με μέσα από παντού / τέλος. . . ποιήτριες με τις λέξεις στο μουνάκι σας και το μυαλό σας κενό / ώ, μυαλό σκονισμένο με προκαταλήψεις / πέρασε μια από την Αθήνα και το ξεσκόνισε / πως το λέει ο Βάτραχος ο Γάλλος / η κόλαση είναι οι άλλοι / λέει ο χέστης. . . δεν τολμάει να πει ΑΥΤΟΙ / αλλά είναι και τα νοήματα και τα μουνάκια / πρέπει να καθορίζεις την ποσότητα ομίχλης στις μαλακίες που γράφεις / να μην αφήσεις την τίγρη να σε φάει / να την οδηγήσεις σε ένα δωμάτιο με σίγουρα καριόλια / τι ωραίο γεύμα ψιψίνα μου.


μοίρασα όλα τα βιβλία μου / θα πεθάνεις;. . . ρώτησε γλείφοντας τα χείλια ο γελοίος στον καθρέφτη / όχι, γελοίε. . . απάντησα. . . απλώς θα μαζέψω άλλα και θα γράψω κάποια / γράφω μια κριτική για τρεις Ποιητές / έναν άντρα και δυο γυναίκες / προχωρούσαν μέσα στο μεγαλείο τους και μου έκαναν την χάρη να με κοιτάξουν / να τα πούμε σαν άνθρωποι / όπως κάποιος ζητάει τσιγάρο ή καταφύγιο / απλά πράγματα / ζεστά / καρδιές που χτυπούν / οι λέξεις που πετάνε πάνω από γαμήσια ή καθημερινές αυτοκτονίες / ξέρεις, εκείνες που όταν αγγίζεις χείλια ή μουνόχειλα ( δεν έχουν πολλές διαφορές - τα δευτέρα δακρύζουν και πολλές φορές λένε και κάτι. . . ) / δεν τις σκέφτεσαι. . .Μαλάκα.

I SCREAM

YOU SING

AND
LEAVE THE OTHERS
DIE