το άσχημο σώμα

η τελευταία ομορφιά των ανθρώπων / όταν εξαφανιστεί ο ήλιος / η θάλασσα θα στέλνει κρύο / μια μεγάλη επίθεση / σαν Μοναξιά / απόψε / ναι, απόψε. . . η τσέπη μου είναι βαθιά και χωράει άνετα μια μπουκάλα κονιάκ. . . το αλκοόλ δεν σε προφυλάσσει από το κρύο. . . δεν σε προφυλάσσει από τίποτα. . .ακριβώς αυτό δίνει΄ τίποτα. μοιάζει σαν άμυνα ( όπως τα μαύρα μου ρούχα που λέω - με μια ανεπίτρεπτη για ΄μένα αλαζονεία - ότι λάμπουν ), σαν ένα αντίδοτο σε αυτό το φαρμάκι που είναι σε μελλοντικές στιγμές. . . αλλά δεν είναι έτσι. . . σε απογυμνώνει. . . κάθε πανοπλία όσο σκληρή και να είναι, σιγά σιγά ρημάζει, ξεφλουδίζει και στο τέλος φαίνεται ότι σάρκα έκρυψες και ότι συναίσθημα. . . όχι βέβαια στην ακριβή τους μορφή και σύνθεση. . . αλλά σαν να είναι μπροστά σε ένα παραμορφωτικό ή ραγισμένο καθρέφτη. . . από αυτούς που μόνο οι γενναίοι ( όχι οι ήρωες ) μπορούνε να κοιτάξουν. . .

είναι οι δρόμοι απόψε. . . το κρύο δεν έχει καμιά σημασία. . . παιδιά κουκουλωμένα. . . αντάρτες μικροκαμωμένοι . . δεν χαμπαριάζουν. . . τα προσπερνώ . . κτίρια τεράστια σαν ενοχές. . . τα προσπερνώ . . βιτρίνες πολυτιμότερες από ζωές( κάποτε το ακούσαμε αλλά το είδαμε και αυτό . . ) τις προσπερνώ . . αποτσίγαρα και σκυλιά. . . αυτή είναι η πόλη που μεγάλωσε ο Χειμωνάς. . . εδώ έγραψε τον Πεισίστρατο. . . αυτό το εφηβικό άξεστο αφήγημα. . .

κοιτάζω τους ανθρώπους. . . αν τους κοιτάξεις καλά φαίνονται οι καρδιές τους. . . κάποιες χτυπάνε. . .κάποιες ορυχεία. . . ποιος να κατεβαίνει τώρα. . .; να λερώνεσαι. . .

καθαρό το πρόσωπο

οι λεκέδες στο μυαλό

το χαμόγελο
σαν θεός
και το γέλιο
σαν ύμνος

συνεχίζεται. . . .