πότε θα με ερωτευτείς;

στην Μαρία Ε. Κ.

να ήσουνα εξορία να χαθώ
στο άνεμο τα αφήσω όλα
να χαραμιστώ
να κάνω τον ψεύτη
και εσύ να τα ξέρεις
όλα / χωρίς έγκλημα
στα μάτια να με κοιτάς
και να μου λες ΄΄άπλωσε
τα χέρια΄΄ και να με τραντάζεις
όπως ο θάνατος εκείνους που
δεν περιμένουν

μπροστά αυτοί που αντέχουν
και πίσω οι λειψοί να συμπληρώνουν
τον πόνο του ανθρώπου και τα
πράγματα εφέ όπως η κάσα
όπως τα λόγια
όπως ο χρόνος
για ένα τσιγάρο


και οι απαγορεύσεις
να είναι μαζεμένες
και εχθρικές / αλλά εγώ
στο γκρεμό που μου είπες
σπέρνω τις τρέλες
και θερίζω τις αγάπες

με υπομονή και πόνο

εδώ

πολύχρωμα τατουάζ σε ασπρόμαυρο δέρμα

στην Κατερίνα Γερογιάννη

ξεγδύνεσαι και με μισείς
η ώρα περνάει
η επιφάνεια κερδίζει έδαφος
και εσύ φωσφορίζεις

και εσύ, όλα δικά σου

και εκείνος ωραίος
που πιστεύει με βγάζει
λάθος συνέχεια

αν πεθάνω
αν διοριστώ
αν νιώσω λίγη αγάπη

και στο δέρμα μου
φυτρώνουν τα πάντα
και κλαίω χωρίς να με
ακούει κανείς, ποτέ / και μια φορά
που ακούστηκαν οι προσευχές
μου κάηκε όλη η πόλη

γελούσα μόνος μου
όπως ερωτευόμουν και έκανα έρωτα
σε αφίσες τους τοίχους έβλεπες το μέλλον
σου και ένα ΄΄ΓΑΜΙΕΣΤΕ΄΄ αόριστο, προς
κάθε κατεύθυνση. . . .

πότε θα καταπιούμε την νύχτα;

διακοπές όπες, ιδέες και ρόδα ανάθεμα

στην Αγγελίνα

θυμάσαι το Sea of Love;

την φοβάμαι αυτήν την πόλη / τρέχουν όλοι να σκοτωθούν και δεν βλέπουν αυτόν που θα τους σκοτώσει / τρέχουν όλοι λες και θα τους μοιράσουν σκατά / όμως υπάρχει μια συνωμοσία σαν αυτής που γλύφει την Θεσσαλονίκη και την τυλίγει με μια ζελατίνα για όλα τα γούστα / υπερσύγχρονα κτίρια και μπορντέλα, παλιά κτίρια και το βράδυ στα μοντέλα / η μπύρα στις πλατείες τόσο φθηνή που το νερό είναι είδος πολυτελείας και στις μπυραρίες με μεζέ ίσα ίσα να πατσίσουν την ράβδο χρυσού που θα σου ζητήσουν μετά / δεν πειράζει. . . η πλάνη βολεύει όταν ο καθρέφτης άλλα δείχνει / μέσον επιβίωσης / όπως στα κρεματόρια οι κρατούμενοι στήσανε αυτοσχέδιες παραστάσεις για να διασκεδάσουν πριν το βιομηχανικό μπάρμπεκιου-Ράϊχ των κομπλεξικών. . . / έτσι και σήμερα / εξέλιξη / από την πλάνη στην παραπλάνηση.

την φοβάμαι την πόλη σου όπως οι γαμιάδες και οι γαμιόλες το ΄΄Σ΄ αγαπώ΄΄.

τα τύμπανα του έρωτα από τομάρια βασανισμένων ακούγονται συχνά αν αφουγκραστείς πάνω στα Κάστρα που παλιά ήταν φυλακές και τώρα πάνε οι ερωτευμένοι και φαντάζονται πριν και μετά το φιλί και το ενδελεχές - χαχαχαχα ενδελεχές - χούφτωμα /μες τα αμάξια θα τους δεις, κρεμασμένους ανάποδα στους λόφους θα τους δεις, είναι σαν τα φαντάσματα / τους βλέπεις ενώ στην ουσία δεν υπάρχουν.

ή υπάρχουν και εγώ γκρινιάζω. . .

στη παραλία τώρα υπάρχουνε σκηνές, μπύρες 1 ευρώ και αγανάκτηση. Group Therapy. All Together ευτυχισμένοι / κρίμα που δεν ζει ο Ρένος να τους πάρει και να πάνε μια εκδρομούλα όλοι μαζί σε γραφεία, σε τράπεζες και άλλες υπερδυνάμεις . .

και στο λεωφορείο της επιστροφής - το 78Ν που κανείς δεν χτυπάει εισιτήριο ο κόσμος νύχτα με την νύχτα αυξάνεται. . . στο τέλος τα λεωφορεία θα κυκλοφορούν μόνο νύχτα και το κάπνισμα θα επιτρέπεται. . . σαν κινούμενο μαγκάλι ΄΄στην Άκρη της Νύχτας΄΄ - να το διαβάσεις. . .


την φοβάμαι την πόλη σου. . . σε κάθε μου κάθοδο γίνεται μακελειό. . . 6 Δεκεμβρίου / ένα παιδί νεκρό, και ΄ γω σκεφτόμουν τον εαυτό μου. . . . . . Ιανουάριος και ένας αστυνομικός κάτω. . .Αρχές Φεβρουαρίου οι Κρητικοί με τα τρακτέρ τουρ και ανταλλαγή απόψεων και δακρυγόνων. μόνο το καλοκαίρι έχει ησυχία που πάνε όλοι διακοπές.

εσύ πήγες διακοπές ;/ ΄΄Βρήκες τον άλλον εαυτό σου / Μες στους ανθρώπινους καθρέφτες. . .΄΄; - σε φαντάζομαι / με ένα μπαούλο βιβλία - με εκείνο το περιέργο κόκκινο κρασί που πολλοί λογοτέχνες ήπιανε - ξέρω έναν - και ζούνε ακόμα και πολύ πολύ Gallagher.

κάποιος που είπε ότι όλα θα πάνε καλά τον δείρανε / ήταν φίλος μου / και συνεχίζει να το λέει. . . όχι επειδή το πιστεύει / αλλά γιατί του αρέσει να τον δέρνουν.

είναι πρωτοπορος

και εσύ γαμάτη.

ΧΑ

σημειώσεις μετά τον χορό με το κτήνος

αδειάζοντας
το Revolver σου
πάνω σου

να ήταν μόνο 7 τα αμαρτηματα
θα ήμουν πιο φτωχιά

χαχαχαχαχα

αγοράζω δυο καρδιές
και ένα κρασάτο συκώτι
αλκοολική από τα 7
κερδίζω απ΄ το τίποτα
και μες τις φλόγες γουστάρω

κατηγόρησε με να ανθίσω
στήσε παιχνίδι να καυλώσω
μην μπερδέψεις το μουνί μου με
την σχισμή που ρίχνεις
τα νομίσματα / θα χάσεις.

σκάψε λίγο για να βρεις ζωή

πες μου για τους ανθρώπους σου
που είναι καλοί / δείξε μου τις
ταλαίπωρες που σέρνονται
και βόσκουν χόρτο στα γρασίδια
και μετά πιπιλάνε. . .

έλα να σε βγάλω βόλτα να σε ζηλέψουν τα
άλλα σκυλιά / αν σε σκοτώσουν
θα τα μαλώσω με ένα φιλάκι.


έλα. . . και θα σ΄ αφήσω μετά να γράψεις ό,τι θες.

σημειώσεις πριν τον χορό με το κτήνος

καθώς γεμίζω
το Revolver
πριν τα πούμε

κατρακυλάω στην Ναβαρίνου

δεν υπάρχει φίλος να με σώσει
και περιμένω να σηκωθούν
οι πλάκες του πεζοδρομίου
να γελάσουν
με την πιο πικρή ποίηση


. . . . .


μικρά φτερά από ασήμι στους ώμους σου
οι κακές σκέψεις
η επιθυμία να γίνεις καλύτερη
η μυστική η ζωή σου
θα είναι κάτω απ΄ το χώμα


τότε που θα δεν σε βλέπει
κανείς

μου χαρίζεις το εισιτήριο
για να σε δώ απόψε / κάποιος
θα καθαρίσει τα αίματα από
την σκηνή / κάποιος τις θυσίες
σου στην Τέχνη θα εκτιμήσει και
μετά θα σου περάσει χειροπέδες ή
ζουρλομανδύα ή ένα δαχτυλίδι
αρραβώνα.

βγάζεις βόλτα όσους σε
αγάπησαν / ανάμεσα
σε ό,τι μισείς και ό,τι
γυαλίζει.

ο Νεκρός όμως
θα σε προδώσει
με την προτελευταία
του πνοή την τελευταία
σου ευχή.

3 λεπτά

μέχρι να εξαφανιστώ
σε κοιτάζω να με κοιτάζεις
και να σκέφτεσαι κάτι
πιο όμορφο απ΄ αυτό
που βλέπεις μπροστά σου. . .

το ξέρω

είμαι βέβαιος για αυτό
είμαι βέβαιος για πολλά
και εκεί με όλα τα θαμμένα
δίκια και το χάλι μου
θα βρεις όλες τις αλήθειες

λίγη πίστη ως το ξημέρωμα
μπορεί να ξεχαστεί ο ήλιος
και να μην βγει

εμείς όμως θα είμαστε εκεί
ή εδώ ή κάπου που θα εμποδίζουμε
την διέλευση του καθενός


ίσα ίσα να μας σιχτηρίζουν
και να μας θυμούνται.

παραγωγή

σκεφτόμουν τον Καρούζο / με ένα ποτήρι ούζο στο χέρι να φωνάζει ''ηλεκτρισμός'' όπως και ο Captain Beefheart / έχω καιρό να σε ακούσω να παίζεις πιάνο / που είσαι; / οι άνθρωποι είτε με φοβούνται είτε με βαριούνται και απομακρύνονται / γελάω μόνο νευρικά / όταν κανείς δεν γελάει / όταν η σιωπή και όχι η ησυχία είναι καθεστώς / πονάω αλλά δεν το λέω σε κανέναν / όσες φορές το είπα σε κάποιον με κοιτούσε. . . ας το καλύτερα. . . όταν λήξει ο πόνος. . . . όταν λήξει ο πόνος δεν θα υπάρχεις. . . μου το είπες χωρίς να έχεις πιει και έκανα ότι δεν σε πίστεψα / αλίμονο αν σε πίστευα. . . / με λίγη φαντασία όλα γίνονται / ακόμα και οι ταινίες στο μυαλό μου / η αντανάκλαση της ζωής. . . το είδωλο. . .

26 Ιουνίου. . . η πιο παραγωγική μέρα του χρόνου. . . ε;

Same Time / Same Place / No Shame any more

από την Γαλατινή μέχρι τα Ροδάκινα της Ρενγκάλης / από το Ανάθεμα της στιγμής ως το όνειρο που κυνηγάμε ξύπνιοι και από πίσω μας πετάνε πέτρες / στο Πισσούρι - The Dark Side of Cyprus / το κυπριακό ροκ αναστατώνεται με ένα χτύπημα της μπαγκέτας του Γιαννακού και ένα χαμόγελο της καλής του Σάρας /στην Ασπροβάλτα με ένα κουβά χασίς και μπύρες τόσες, που αν τις βάλεις στην σειρά φτάνεις ως τον Πλούτωνα και πάλι πίσω / με τον Ρένο που στο πεδίο της μάχης έβαζε του 46,47,48 τραγούδια ρεμπέτικα και άλλα στα μεγάφωνα / η Έλενα μπαφιάζει σε ένα μπαλκόνι του Ιπποκράτειου με ορθογραφικά λάθη και πολιτική ορθότητα / με αντιρατσιστικά φεστιβάλ που ο κάθε πικραμένος στήνει τον πάγκο του / μα δεν έχω άποψη / δεν παράγω / καταναλώνω μόνο και προσπαθώ να υποφέρομαι / από το 83΄ που βγήκε ο Αδελφός μου, το πρωτότυπο και ανεπανάληπτο και εκείνη που ο Κρέοντας την έχτισε ζωντανή / μέχρι το ΄89 που έσκασε μύτη το κακέκτυπο, η παρωδία του αδελφού μου / η κοπέλα που έκλαιγε με καρέλια χρυσά στο στόμα μεταξύ Αρειανού και Αρμενοπούλου και είναι ποιήτρια και πληγωμένη από αναίσθητο και δεν την είδα ποτέ / με τον Σταύρο σκυφτό μετά από ένα ποτάμι αλκοόλ ( τι πλάκα και μιζέρια να πίνουμε από το ίδιο το ποτήρι στην συναυλία των ΄΄Δραστήριων Μελών΄΄ και ο Σταύρος να φωνάζει ΄΄ΚΥΡΙΑΚΟ. . . ΚΥΡΙΑΚΟ΄΄) - μόνο τότε σκύβει το κεφάλι. . . αλήθεια, τα βράδια πίσω απ΄ την Ροτόντα με την φερέλπιδα νεολαία - εφοδιασμένη με τις καλύτερες φθηνές μπύρες της Ελλάδας - που αύριο θα κρατάει ( μαζί με μπύρες ) τις τύχες της χώρας / ο Ντίνος που ζωγραφίζει και γοητεύει τα πλήθη/ η δεσποινίς Νιαράκη που ανέβασε κείμενο μου με το πραγματικό μου όνομα / ο φίλος μου και συμπολεμιστής μου Παναγιώτης Μπουργαζάς ο Θερινός / και ο Μεταφραστής του Δουμά Τιλκερίδης Γεώργιος που είδαμε μαζί το έργο ΄΄ΣΕΞ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΠΡΟΚΟΠΙΔΗ΄΄ / ο Νικόλαος Βότσης που ξέρει τα αδύνατα σημεία του Ουρανού κα της Γης / με τον Τάσο και τον Κώστα στο Τρίγωνο των Βερμούδων ( Αρμενοπούλου, Ιουλιανού, Ολύμπου) να ψάχνουμε το μαγαζί με την πιο φτηνή ρετσίνα και τις πιο όμορφες κοπέλες / ο Κώστας ΄΄Λάκι Λουτσιάνο΄΄ Λ. στο δρόμο της επιστροφής με το 78 Ν. και να νιώθω ασφαλής / η Μαρία στας Αθήνας που τρέχει στις πορείες και την απογοήτευσα πιο πολύ και απ΄ όσο απογοήτευσα τον εαυτό μου / ο ΄΄Έρωτας στην Χουρμαδιά΄΄ ''ΚΡΥΦΤΗΚΕΣ ΔΕΙΛΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΑΤΗ, ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΣΕ ΖΕΣΤΑΙΝΑ ΣΤΟ ΚΟΡΦΟ ΜΟΥ... ΘΑ ΠΑΩ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΟ. ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΑΝ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ Ή ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΑΡΣΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΜΟΥ. ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΝΟΧΟΣ, ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΔΙΑΛΕΞΕΣ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΟΥ, ΤΟΝ ΕΞ ΑΣΙΤΙΑΣ ΘΑΝΑΤΟ. ΘΑ ΄ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΟΥΝΕ ΕΝΑ ΣΚΕΛΕΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙΑΣΜΕΝΟ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ, ΔΙΟΤΙ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΟΙΧΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ'' και οι ΄΄Εντιμότατοι Φίλοι μου΄΄ -Supercazzola / η Δέσποινα με τον Μιχάλη καταργούν σε μια ταράτσα την Απόλυτη Λογική του Κινηματογράφου /η Αγγελίνα πέτυχε μα θα άστραφτε ακόμα και χωρίς την επιτυχία / ο Καλογήρου ένα χρόνο βαρύτερος με πολλές τουρνέ στην πλάτη του και η Γερογιάννη μαγεύει τα Βρασνά ύστερα από το γκραν σουξέ πάνω στην σκηνή / όλοι αυτοί μαζί και ο Σκορδάς να τους χαζεύει. . . να τους ζηλεύει. . . να τους μετράει. . . να τους υπολογίζει πάντα.

ε;

ας εξαφανιστούν οι άνθρωποι / και ας μείνουμε οι δυο μας να αναμετρηθούμε / εσύ θα αποδείξεις τα λάθη μου / και ΄γω τα φτιαχτά σου δίκια / θα νικήσω / καμιά μαλάκια που θα αποδεικνύεται δεν με αγγίζει / μόνο εγώ μπορώ να με καταστρέψω / εσύ ξύνεις το μάρμαρο και έχεις 100 μέτρα μασούρι χωρίς δυναμιτη να ακολουθεί. . .

φοβάσαι;

σπίρτο

είχε όμορφο πρόσωπο / έπινε λιγότερο από εμένα / δεν μου πετούσε βιβλία / δεν μου πετούσε μπουκάλια / έγραφε στιχάκια ομοιοκατάληκτα / κάθε πρωί έστρωνε το κρεβάτι της / κάθε πρωί σκεφτόταν ότι έπαιζε σε κάποιο σίριαλ που η μαλακία κυριαρχούσε / στις εκλογές πήγαινε για μπάνιο με ό,τι έβρισκε μπροστά της / διάβαζε Καλογήρου / όταν είχε κέφια με φώναζε ΄΄μουχρίτσα΄΄ / αντάλλασσε μια ώρα γυμνή της σάρκας με ένα ικανοποιητικό ποσό - ίσα ίσα να αγοράσει τσιγάρα ή κάποιο περιοδικό - την γνώρισα ενώ η πόλη καιγόταν και εγώ σκεφτόμουν το εαυτό μου / νόμιζε ότι ήμουν φτιαγμένος από λαδόκολλα και αχαριστία / μα της έδειξα τα πάντα / έμειναν λίγες λεπτομέρειες ώσπου να με σιχτηρίσει και να με διαόλοστείλει / κράτησα την μαγεία σε ένα κουτί με ένα σπίρτο μέσα / εκείνη δεν το ήξερε και έτσι με το τελευταίο αυτό σπίρτο άναψε ένα τσιγάρο.

συναυλία

ο ρουφιάνος
είχε κόψει εισιτήριο
για την σταύρωση

κυρίες με τα πλεκτά
τους στην πρώτη σειρά

παιδάκια βάζανε
στοιχήματα αν
ο Ένοχος θα ζητήσει
έλεος ή θα πουλήσει
υπερηφάνια μπροστά
στο πλήθος

και εκείνος αναρωτιόταν
πάνω απ΄ όλους
πάνω στην σκηνή
αν, για ένα μεροκάματο
αξίζει τόση δόξα. . .

ως εδώ

να τελείωναν όλα
με βαβούρα ή με
απόλυτη συμφωνία

να κρατούσα το
ταψί που θα
χορεύατε σαν
νευρόσπαστα

με μια ματιά
όλες οι χώρες
να ήταν δούλες
και οι απόπειρες
οι τελικές/φιλόδοξες
προσπάθειες . .

όλοι καλοπροαίρετοι
μαζί μου / ναι / να χαζεύουν
τον γκρεμό και να πριν το
τελευταίο βήμα να φαντάζονται
το βάθος του νοήματος

στην πιο
ωραία νύχτα
γράφτηκε η πιο
περίεργη μουσική

και εμείς σιωπούσαμε
σαν να περιμέναμε κάτι

μ΄ ακούς;

στο ράδιο έπαιζε το ΄΄Αντιλαλούνε τα βούνα / σαν κλαίω εγώ τα δειλινά΄΄ - έμαθα να πεθαίνω κάθε μέρα / το τηλέφωνο να μην χτυπάει / να με χαιρετόυν στο δρόμο καθίκια / και σκέφτομαι πράγματα που θα σε τρομάξουν / αλλά υποκρίνομαι καλα / έχω μέσα μου 130 μύθους που ουτέ να τους φανταστείς μπορείς μες την ευτυχία σου. . . / μου τελειώνουν τα τσιγάρα και θέλω να σπάσω γαμημένες αυτοκρατορίες. . . αλλά χωρίς πολεμοφόδια/ πορδές μόνο. . .

τα ερωτικά τραγούδια κάψανε πολύ κόσμο. . .

βουλιάζει το καράβι / αναγκαστικές καταδύσεις / συνθήματα στα γοφιά σου ανεβοκατεβαίνουν και ΄μεις αργήσαμε ένα τέταρτο στην εξέγερση και χάσαμε το καλό / συγκινείσε όταν καθαρίζεις κρεμμύδια ή όταν σου πετάνε δακρυγόνα / καίγεσαι και δεν εμφανίζεσαι πάλι πάνω στην σκηνή / περιμένουμε το τραγούδι σου που δεν ακούσαμε ποτέ / όπως την Ιωσηφίνα ο λαός των Ποντικών / θα γεμίσουμε κερκίδες, θα πετάμε κουβάδες με αίμα στο χώμα, ο πόνος να φυτρώσει / θα κάνουμε τα πάντα. . . .

όλοι αυτοί οι θανάσιμοι φίλοι και οι γαμήσιμες κοπέλες με τα πανηγύρια που σέρνουν από πίσω τους και δοκιμάζουν κάθε αλήθεια μήπως και πετύχουνε μέσα στην πλειοψηφία της Πίκρας και λίγη Γλύκα. . .

τους θαυμάζω δικαιώνοντας τον όποιο κατήγορο μου και τα μυθιστορήματα Επιστημονικής Φαντασίας / ξέρεις. . . εκείνα με το χαρούμενο τέλος και το Κακό που βουλιάζει στο πάτο του καμπινέ και όλοι σκοτώνονται ποιος θα τραβήξει το καζανάκι και κανείς μετα δεν θυμάται. . .

τα ερωτικά τραγούδια κάψανε πολύ κόσμο. . .

Χρόνια Πολλά Νίκο!!!!!

ένα μπουκέτο
άνθη

- - -

Νίκολο ΤσίΒο
ή
τα πτώματα μυρίζουν
όμορφα
όταν τα ραντίσεις
με ζωντανούς

125478569 ηλίθιοι με τα δίκια τους να αστράφτουν απέναντι απο έναν ηλίθιο χωρίς δίκιο. ο Αναπτήρας δεν ανάβει όσα γλυκόλογα και αν του πω και όσοι έχουν φωτιά τους μισώ γιατί με έχουν κάψει. Εκείνη περιμένει να σβήσει το τσιγάρο για να κάνει μια ευχή και αυτό με το που σβήνει εξαφανίζομαι εγώ. . .αυτές οι ευχές και Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΙΑ ΠΛΑΝΗ....το είπε ο Νικ ΤσίΒο μια βραδιά πρίν τηγανιστεί το μυαλό του ανάμεσα σε μακαρονάδες και στίχους του Blake. Του έχω αφιερώσει τόσα ποιήματα που στο τέλος θα γράφω το όνομα του απο κάτω. Έτσι είναι, όταν αφιερώνεις κάτι άμεσα και χωρίς διαδικασίες σε κάποιον περνάει αυτόματα στην ιδιοκτησία του. Αυτός πια έχει την ευθύνη...εκτός και αν έχει κέρδος...χρηματικό... εκεί ο Δημιουργός με το Κ κεφαλαίο ( απο το Καριόλης ) επεμβαίνει με λουλουδιασμένα ρόπαλα και δικηγόρους.

Αν έγραφα την Βιογραφία του Νίκολο ΤσίΒο θα ήταν κάτι ανάμεσα σε λίβελο, συνταγή μαγειρικής και βίος Αγίου. Μια τόσο πολυσύνθετη σε αποσύνθεση προσωπικότητα είναι δύσκολο να καταλάβεις τι γυρεύει στον κόσμο αυτό. Είναι μάλλον σαν τα Βουνά, τις Θάλασσες και τις Πουτάνες. Κανέναν δεν ενδιαφέρει γιατί υπάρχει, απλά στεκόνται στο γεγονός οτί υπάρχει. Αλλα πώς υπάρχει ;

Δημιουργώντας από το τίποτα της πραγματικότητας του και με μηδενικές φιλοδοξίες όσο να αφορά τα τετριμμένα ( σπίτια....μετοχές....γίδια...στάνες....κόμματα ) ξεκινάει μια πορεία που κανείς δεν θα την ζήλευε. Κανείς λογικός άνθρωπος - Η ΛΟΓΙΚΗ ΟΡΊΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΕΝΟΣ ΠΑΚΕΤΟΥ ΜΕ ΤΣΙΓΑΡΑ, ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΕ ΚΩΜΙΚΗ/ΕΡΩΤΙΚΗ ( κωμική εννοώ τα λόγια πριν το σεξ ) ΕΠΑΦΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ. - Σαν επισκέπτης,περαστικός παρατηρεί ανθρώπους...δεν τους γνωρίζει...στέκεται σε στιγμές και κινήσεις...μετράει πόσα τσιγάρα του κάνουν τράκα και αν πούνε τίποτα για την αισθητική των μαλλιών του. Χαμογελάει στην θέα των υπολοίπων που ελπίζουν στον εαυτό τους, που ελπίζουν σε κάτι καλύτερο, από το καλύτερο που ήδη έχουν. Για αυτό και μένει στα δικά του. Προσπαθεί να συνδυάσει την διασκέδαση με τις βασικές του ανάγκες. Την πλήξη του με τον χρόνο που προσπαθεί να εξαφανίσει. Την όρεξη του με ποσότητες τροφίμων ικανές να χορτάσουν μια κωμόπολη και μια κωλόπολη.

Τον κατηγορώ ότι δεν πειράζει, δεν ενοχλεί κανέναν...αλλά ξέρω ότι έχω άδικο και στο τέλος θα βγω χαμένος. Η ευγένεια της ψυχής του που σαν νάνοι κάποιοι την κοιτάμε, δεν διανοείται να ανακατευτεί σε μικρότητες και ελαττώματα με το προβληματικό πλην πολιτισμένο (άλλο έγκλημα ο πολιτισμός...σκεφτείτε ότι του έκαναν και υπουργείο) ανθρώπινο γένος. Τις μικρότητες τις έχω αναλάβει εργολαβία εγώ. Εκείνος κοιτάει ευθεία και κάτω. Ευθεία γιατί ξέρει τι έρχεται, κάτω γιατί ξέρει που θα πάνε κάποιοι με γραβάτες, κουκούλες, τσέπες /ιδέες.

Σκέφτομαι κάποιες φορές (δεν το κάνω συχνά, μη με φοβάστε...) αν τον συλλάβουν ποτέ. Θα ήταν η πιο ΗΛΙΘΙΑ ΣΥΛΛΗΨΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Φαντάζομαι ( αυτό το κάνω συχνά, να με φοβάστε καργίοληδες ) να προχωράει αμέριμνος ( όλα έτσι τα κάνει ) ένα ζεστό απόγευμα του καλοκαιριού στην πλατεία Αριστοτέλους και αφού θα έχει γλυτώσει από μια ύπουλη επίθεση σκυλιών και λοιπών κομματικών, να τον πιάσει μια περίπολος αστυνομικών. Θα του ζητήσουν ταυτότητα, αυτός θα την βγάλει κάπως απότομα, θα τους τρομάξει, θα τον βουτήξουν, ΜΕΣΑ Ο ΝΙΚΟΛΟ ΤσίΒο. Άλλος με τέτοιο περιστατικό στην πλάτη του θα έβγαζε καμιά 50ριά ποιήματα,1 - 2 μυθιστορήματα και κάποια μανιφέστα. Αυτός όμως θα περιοριστεί σε μια χλιαρή κριτική πάνω στο σάντουιτς που θα του προσφέρει κάποιος δόκιμος αστυνομικός, πριν την πλύση του όποιου εγκεφάλου του. Θα ζητήσει τσιγάρο, αν δεν του δώσουν θα κλείσει τα μάτια του και όλα γύρω του θα εξαφανιστούν. Ίσως γράψει και κάτι στον τοίχο του κρατητηρίου με κάποιο κομμάτι σοβά, όπως ο ήρωας σε εκείνο το ποίημα που του άρεσε.


ο Proust έλεγε σε κάθε ευκαιρία ότι ο χρόνος του είναι περιορισμένος και πολύτιμος. Στην περίπτωση του ΤσίΒο αυτό φαίνεται πολυτέλεια. Προσπαθεί όπως είπα να καταργήσει τον χρόνο ( και το κατάφερε εν αγνοία του μέχρι ένα όριο όταν πήγε μια ώρα νωρίτερα από το κανονικό στην Σχολή Χαρέμι οπού σπουδάζει).

Κάποτε του μίλησα μέσα στο λεωφορείο για Εκείνη που γράφει κατ΄ αυτόν επιτηδευμένα κατ΄ εμέ αληθινά ( όμως ποια τέχνη δεν είναι επιτηδευμένη και ταυτόχρονα αληθινή ; ) και τον ειρμό τον ρομαντικών ( Βλέπε Δουμά ) σκέψεων μου διέκοψε εκείνη η κοντούλα με το καλτσόν το περίεργο και την κόκκινη φούστα. Γέλασε πρώτος και εγώ ακολούθησα άνευ όρων. Τι Παρωδία.

Γελάμε πολύ με τα σοβαρά. Το γελοίο είναι σαν πάχνη πάνω σε όλα τα πράγματα. Σε όλα χωρίς εξαίρεση, δυστυχώς ή ευτυχώς. Του είχα πει πάλι μέσα στο λεωφορείο ( μιλάω πολύ το ξέρω... ειδικά μέσα στα λεωφορεία. Ίσως επειδή έχω την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάποιο ακροατήριο ) ότι είμαστε απόκληροι και Χαμογέλασε.΄΄Υπερβάλω;΄΄ τον ρώτησα. ΄΄Βέβαια΄΄ μου είπε και συνέχισε να χαμογελάει.

Το γεγονός ότι δεν έχει κάνει κακό σε κανέναν πλην του εαυτού του τον καθιστά επικίνδυνο για τους αναίσθητους και αυτό πιστεύω είναι το πιο σημαντικό.


Να ΄ναι καλά.

31/12 / 2009

- - -

ίντερβιου

- ποιοι ήταν οι λόγοι που ο Νίκολο Τσίβο αυτοεξορίστηκε στο Νταχάου;

- δεν αυτοεξορίστηκε ακριβώς. είχαμε κάτι πληροφορίες ότι επαναλειτουργεί το κρεματόριο εκεί με κονδύλια πολυεθνικών και πήγε να δει τι γίνεται.

- καίνε πάλι Εβραίους; Θεέ μου το Ολοκ. . . .

- όχι μην ταράζεστε. όχι Εβραίους. Συμβασιούχους μόνο.

- έχει αυτό που λέτε λογική;

- όχι. αλλά ας μην το συζητήσουμε. δεν βγάζει πουθενά. πάντως σε διακόσια χρόνια που θα επανέλθει το οκτάωρο θα μπορούμε να τα πούμε σε νέα βάση.

31/12/2011

- - -

Νύχτα

Άπλωσε τα φτερά σου

Και αγκάλιασε

Αυτόν που ονειρεύεται

Με μάτια κλειστά

Και ψυχή αφυπνισμένη

Με άστρα στολισμένη

Για να δει

Αυτά που η μέρα του στερεί.

Νικόλαος Τσίβο

Άμποτ και Κοστέλο
ή
το Πάνκ
δεν ψόφησε ακόμα

μιλάω πολύ. με ακούς πολύ. ο Buk, o Celine, o Τσιώλης με τον Μπακιρτζή αντάμα, ο Θάνατος μου που θα κλάψεις, η υποταγή μου προς τα μικρά συναισθήματα - τα αληθινά και εσύ απέναντι μου αμίλητος. Μελαγχολικός εσύ γελοίος εγώ. . . Ορφικός εσύ Βακχικός εγώ. . . Βραδύ εσύ Νύχτα εγώ. Στο ίδιο θρανίο πολλά χρόνια. . . Καταδικασμένοι, νυν και αεί συμμαθητές. . . φωνάζω μόνος μου, τρέχω, κάνω θόρυβο. . . ή ένταση σου μέσα σου όμως με σκορπίζει. . . με διαλύει και καταλαβαίνω το μάταιο των προσπαθειών μου. για την Λέπρα είχες πει ΄΄Είναι Σκληρή Γυναίκα. . . ΄΄ πράγματι Νίκο μου. . . / θλίψη βλέπεις στις δικές μου λέξεις, όπως όταν κοιτάω τα μάτια σου και σκέφτομαι ότι τις μεγαλοφυΐες της καρυδώνουν πριν φωνάξουν. . . νάρκισσοι διαφεντεύουν το μέλλον μας - ΤΟΜΑΡΙΑ.... με διορθώνεις. Γελάω. . . όχι με ότι μου λες. . .αλλά με τον τρόπο που μου τα λες. ο Τρόπος πάντα μας κρατούσε από την τρέλα. . . ξέραμε να περπατάμε κομψά στην Κόλαση / αν παραπατούσα με συμάζευες. . .όπως τότε που σφάδασα από τα εντερικά στην Ναβαρίνου και έτρεχες τρομαγμένος να με σηκώσεις. . . . Μάχες. . .Έρωτες . . Θεατρίνοι που νιώθουν καλύτερα όταν μας βλέπουν. . . τουλάχιστον δεν είμαστε σε αυτά τα χάλια λένε. . . τους κάνουμε καλό. . . είμαστε το ηρεμιστικό της ανασφάλειας τους. Δόξα τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, κάνουμε καλό σε κάποιον. Έχεις καιρό να μεθύσεις και το γέλιο με το τσιγκέλι. . . δεν χαμογελάς. . . στήνω παραστάσεις. . . από το τίποτα. . . . μπροστά σου. . . ξέρεις όλα μου τα κόλπα πια και δεν γελάς. . . τότε ξεσπάω. . . γιατί οι άλλοι γελάνε και ο φίλος μου όχι ; τέρατα. . . δεν είναι γέλιο το δικό τους αυτό. . . είναι ξέσπασμα ηλίθιο για να σκοτώσουν την αμηχανία. . . εσύ όμως όταν γελάς ( και ξέρεις να γελάς, το θυμάμαι) είσαι ένα μικρό παιδί. . . που κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα. . . δίχως ίχνος εγωισμού. χάνομαι κάθε μέρα. χορτάρι να μην φυτρώσει μετά / δεν με νοιάζει. . . όμως εσύ να υπάρχεις / και να ενοχλείς τους αναίσθητους και τις εκάστοτε σίγουρες αυτοκρατορίες τους.


σαπίλες αναλύεις διαμαντάκια καθώς
ψάχνεις μυρωδιές
σκοτεινές / το φως
ακριβό και σπαστικό /
τις πόρνες που λατρεύω
δεν κοιτάς / ούτε αγγίζεις

αναλαμβάνω τις μικρότητες / να σου
περισσεύουν οι
χαρές στο Πρόβιντενς
σου χρωστάω ταξίδι

λίγα τσιγάρα / μια βεράντα στα
τελευταία μας / και μια
πρώην Σοβιετική Τατιάνα
να μας σερβίρει χάπια.

10/2/2011

- - -

Χρόνια Πολλά Νίκο!!!!!!

η δημιουργική μιζεριά και η ανοχή τους σώζει Νίκο όλους από εμάς τους δυο / οι ΄΄επίχρυσοι΄΄ να παίζουν α-μπε-μπα-μπλόμ μόνοι τους / οι γυναίκες το βγάλανε στην διατίμηση / έξω απο τράπεζες και εκκλησίες κάνουνε όλοι το Σταυρό τους / ξεχνώντας αυτόν που κουβαλάνε / έχουν αλλάξει τα πράγματα / εξέλιξη / τον Σταυρό τον πάει μεταφορική εταιρία - όπως εκείνο το καθίκι που για 50 μέτρα απόσταση ζήτησε 70 ευρώ. . . θυμάσαι; ΄΄Φιλική Τιμή. . .΄΄ είχε πεί ο μουνοπανάς. . . - και σταυρώνεσαι μόνος σου. . . το μάνουαλ για το πώς να σταυρώθεις είναι παντού. . . ΜΟΥΥΥΥΥ-Μ-Ε και λοιπά λυπημένα θλιβερά.

όμως έχεις γενέθλια και εγώ μασάω πικρά χόρτα φτύνοντας όπου βρώ. ας όψονται εκείνες που σκέφτονται με την επιδερμίδα τους.


όμως όπως είπα έχεις γενέθλια. 24 ε? σαν καράτια / καθαρός χρυσός. . . όπως πάντα. ένας ανεπανάληπτος οικοδόμος που έπεσε από τον πρώτο όροφο και σηκώθηκε αμέσως να συνεχίσει την δουλειά του / κάποιος που όσο και να πέσει κανείς δεν τον φτάνει. . .

να είσαι καλά.
ακόμα και όταν δεν είσαι,
Νίκο μου

επιτυχία

στην Αγγελίνα

ο Καλογήρου είχε γενέθλια χθες
ο Βότσης αύριο
ο χρόνος που τον είπανε άμμο που κυλάει ή βάσανο ή τόκους, συνεχίζει - μεγαλώνουν οι μικροί και οι μεγάλοι τραβάνε κατά τους διακοσμητές τάφων και άλλων συμπαθητικών χαριτωμένων τοποθεσιών / θέλω να καπνίσω ένα τσιγάρο και με βγάζουνε έξω / χαζεύω τον καπνό - ελεύθερος ψηλά / κι εσύ πληγώνεσαι / της αναισθησίας χρέη άλλων / κι εσύ πέφτεις / δεν υπάρχει κάτι να σε κρατήσει - δεν ξέρουν πως να σε πιάσουν όταν πέφτεις / γιατί η μαγεία είναι εύθραυστη - μπορείς μόνο να την σκέφτεσαι και να την κοιτάς . . . όπως τον καπνό που χαζεύω. . .

πέτυχες εκεί που όταν το σκέφτομαι το συγκεκριμένο μέρος ανοίγω το στόμα μου και μυρίζει μπύρα και Άδης / πέτυχες. . . αφού πριν είχες πετύχει. . . το ξέρω. . . αν δεν το έχεις καταλάβει / άκου λίγο τον εαυτό σου. . . τα ξέρει όλα όταν τον ακούς. . . όλα όσα πρέπει. . . όχι μόνο για να επιβιώσεις. . . αλλά και τα άλλα. . . που ανθίζεις και μοιράζεσαι. . .
και ΄γώ κομματιασμένος θα χαμογελώ. . .
και αυτό είναι πολύ. . .

το πανηγύρι θα κρατάει για πάντα. . . ο Σκορδάς όχι. . . αλλά θα έχει πάντα εισιτήρια. . . και ας είναι η είσοδος δωρεάν. . . εσύ θα ξέρεις το μονοπάτι. . . .

σπουδή

όλα τα μεροκάματα στα πόδια σου
όλες οι ευχές σπασμένες - ό,τι
ζητάς / μισό και παραπάνω
θα 'χεις / χορτασμένη από
κόλλυβα και βλακεία / παραμύθια
με τέλειο τέλος και αρχή
βασανισμένο / όπως εγώ
όταν σου ζητιανεύω και
και εσύ αλλάζεις τις λέξεις
μα ο αριθμός των θυμάτων
δεν μειώνεται.

καλοκαιρινές βροχές
- τι ωραία -
να δροσίσει
λιγάκι

ήπιες αμέτρητες μπύρες
και ούρλιαζες
να 'ρθεί όποιος
πούστης θέλει
να παλέψετε

μα δεν ήρθε κανείς
και ΄γω μοναχούλα
σε χειροκροτούσα
και σε άφηνα
να πιστεύεις ό,τι θες

αυτό ήταν
το δώρο μου

να μαντεύεις το αποτέλεσμα
σε ένα στημένο παιχνίδι
είναι σπουδή στο πάτο

ειδικά όταν αυτό το
παιχνίδι δεν τελειώνει
πότε

ΚΡΙΤΙΚΗ από την Αντιγόνη Φ.

ο Σκορδάς μου ζήτησε
να του γράψω
κάτι, για αυτόν.

ορίστε

ο Σκορδάς εκθέτει τα αισθήματα του χωρίς να φοβάται να του σπάσουν την βιτρίνα - πίνει πολύ αλλά εμένα δεν με φτάνει - αγαπάει χωρίς διακρίσεις - ειρωνεύεται για τα μάτια του κόσμου και του αρέσει να γελάνε οι άνθρωποι, ακόμα και οι ηλίθιοι. . . έσπασε το χέρι του αρραβωνιαστικού μου αλλά ήταν απλή αυτοάμυνα ( έτσι υποστηρίζει. . . ) - ποτέ δεν αποπειράθηκα να τον σκοτώσω. . . όλα αυτά είναι στην καλοσχεδιασμένη φαντασία του. . . αυτή την πουτάνα που τον κάνει να ΄΄νομίζει΄΄ και όχι να βγαίνει μπροστά. . . έτσι τον γνώρισα. . . ένας άνθρωπος που δεν θα αλλάξει ποτέ. . . γελάει με τις Ιταλικές Κωμωδίες και ακούει κάποιον κωλόγερο που τον λένε Tom Waits και άλλους πολλούς πεθαμένους μουσικούς. . . το κακό είναι ότι βάζει και όσους είναι δίπλα του να βλέπουν και ν΄ ακούνε αυτά τα πράγματα. . . δεν του αρέσει να μην τον ακούνε - τότε γίνεται επιθετικός και τον ακούς θες δεν θες . . δεν τον ενδιαφέρει αν συμφωνείς μαζί του, αρκεί να να μην κάνεις φασαρία. . . του χρωστάω 88 ευρώ. . . σας το έχει πει; θα του τα δώσω κάποτε. . . αν πεθάνει θα τα δώσω σε κάποιον Βότση. . . έναν φίλο του. . . ναι . . έχει φίλους. . . και φίλες. . . τον αγαπάνε, λέει. . . αλλά όχι για πολύ ώρα. . . Σωστά. . . δεν μπορείς να τρως συνέχεια το ίδιο φαγητό. . . ο Σκορδάς δεν καμαρώνει σχεδόν για τίποτα δικό του. . . αυτό μου άρεσε πάνω του. . . και ότι πάντα πλήρωνε ό,τι πίναμε. . . δούλευε ένα καλοκαίρι και όλα του τα λεφτά τα ήπιε μαζί μου. . . Αλήθεια!!! δεν πάει πια στα κάστρα. . . λόγω βάρους; λόγω διάθεσης; δεν ξέρω. . . εκεί τον στρίμωξα ένα βράδυ. . . και ήρθανε και άλλα βράδια. . . πιο πολύ όμως ερχόταν το ξημέρωμα και έβλεπα καθαρά με τι είχα να κάνω. . . εκείνος περίμενε το βράδυ για να μην βλέπει ό,τι είχε απέναντι του αλλά ό,τι ήθελε να βλέπει. . . είναι αστείος. . . μου έχει κάνει δυο ή τρεις προτάσεις γάμου. . . μου έχει γράψει εκατοντάδες κείμενα. . . κάποια τα έσκισα γιατι έλεγε μαλακίες. . . η φαντασία που σας είπα πριν. . . - ο Σκορδάς πιστεύω θα πεθάνει. . . όπως και εσείς. . .

κρυφτό

αυτή η εκτέλεση είναι λίγο μετά το θάνατο του / ανατριχιαστικό;

ένα κουβάς φαντασία και με αυτόν και μια - έναν - μάπα σφουγγαρίζεις γύρω από το πιάνo / με μουσική μέταλ σκουριασμένη / αγωνίζεσαι να με ξυπνήσεις / όμως οι νεκροί ζούνε μα δεν μιλούν / οι νεκροί κάνουνε τους ξύπνιους γιατί κάπου φτάσανε και είναι σίγουροι - Σίγουρος σαν ηλίθιος / Σίγουρος σαν νεκρός - μα εσύ έχεις πολέμους πάνω σου / μάχες που κερδίζεις πριν αρχίσουν / με αυτό το προσωπάκι / μάγισσα που δεν προλάβανε να σε κάψουν / φωτιά τους ζητάς και αυτοί σου δίνουνε / και μετά τους μεταμορφώνεις σε τασάκια / να τους κολλάς την κάφτρα του τσιγάρου σου και να γελάς / απέναντι σου κάποιος που δεν ταξιδεύει / φοβάται τα ταξίδια και εκείνους που φεύγουν μακριά / φοβάται γιατί δεν έχει που να πάει / λίγα τετραγωνικά και εκεί μέσα να καθαρίζει να τακτοποιεί το μακελειό / μακελειό υπερπαραγωγή με έναν κομπάρσο μόνο / αν τον ακούσεις να προσεύχεται θα γελάσεις / αν τον δεις αμίλητο θα λυπηθείς και δεν θα τον σκοτώσεις / αν τον δεις να γελάει θα εξαφανισθείς / ταξίδι πάλι / με πολλούς / με φίλους / με εκείνους που έχουν το φιλότιμο και την ειλικρίνεια του εχθρού / ταξίδι πάλι / μα πάντα επιστρέφεις χωρίς να καταλάβω ότι έχεις φύγει / με το πιστόλι σου μου δείχνεις ένα γραφείο φίσκα στα ποιήματα / δεν τολμώ να το ανοίξω / και προτιμάς ένα ποτήρι χυμό με πολλά παγάκια αυτή την ζεστή νύχτα / το τρέκλισμα του μεθυσμένου δεν σου λέει τίποτα / τα πρωινά με τους πονοκεφάλους και τις ανάποδες που έρχονται από δω και από ΄κει / τίποτα πια από αυτά / δεν σε συγκινεί / κρύβεσαι εκεί που όλοι μπορούνε να σε βρούνε - για αυτό είσαι αόρατη. . .
για αυτό σε αγαπώ.

επαναληπτικό. . .

σαν δυο φεγγάρια
αντιμέτωπα
το ένα να γυαλίζει
το άλλο να τραβάει
πάνω του το φως

μπιχλιμπίδια
και φως
απλήρωτο

χρεωμένα
τα δυο μας

να ζητιανεύουμε
ότι δώσαμε
ο ένας στον άλλον

να μετράμε
ότι δεν πήραμε
ποτέ

μα το συνδικάτο
της αγάπης
τα έλεγε αλλιώς

πλατσουρίζοντας
στην άγνοια

με ένα εκνευριστικό
τρόπο να μασάμε
ότι δεν μπορούμε
να χωνέψουμε

εγώ ο μάγκας
εσύ η τσαχπίνα
και πάλι
απο την αρχή.

V

Στον Νικόλα Βότση
που πάντα
είναι εδώ

Ι

ζήτησα λίγο λικέρ βύσσινο / σε ένα πράσινο σκαλιστό ποτηράκι / το άδειασα γρήγορα / έπαιξα λίγο με το ποτήρι / χαριτωμένο και μικρό / πρόσεξα μην το σπάσω και μετά φύγω πετώντας από το παράθυρο / μόλις έφυγες από το σπίτι βολεύτηκα στην άνετη πολυθρόνα / σταμάτησα να σκέφτομαι. . .

II

όταν μεθώ καταλαβαίνω πολλά πράγματα / ίσως τα πάντα / και δεν θέλω να ξέρω τα πάντα / μόνο όσοι ζηλεύουν παθολογικά και η Ασφάλεια φιλοδοξουν κάτι τέτοιο.

ΙΙΙ

τα χέρια σου είναι άσχημα / τα δάχτυλα σου τεράστια χοντρά / δεν μπορείς να παίξεις κιθάρα και χαϊδεύειςς τις χορδές / με αυτές θα σε πνίξω όπως οι Ναζί τα καλύτερα παιδιά τους / παραφέρομαι / ξέρω τι λέω αλλά δεν με καταλαβαίνεις / ένας παρορμητικός χαρακτήρας είμαι σελωμένος με του κάθε ρουφιάνου τις ενοχές όμως σε αγάπησα κάποτε και μ΄ αγάπησες και εσύ / διαφορετικές ( λάθος; όχι λάθος, τα λάθη πολυτέλεια και χαμένος χρόνος) στιγμές ο καθένας / σαν εσύ να γυάλιζες τις ράγες την ώρα που ερχόμουν κατά πάνω σου. . .

IV

όταν περιγράφεις κάτι ωραίο - κάτι που σου αρέσει δηλαδή - την ομορφιά την βρίσκεις ή σε βρίσκει - σπάνια πέφτεις μέσα. . . οπότε μια περιγραφή σε κάτι που δεν σου αρέσει - η ασχήμια σε βρίσκει πάντα, ακόμα και αν δεν την βλέπεις - αφήνεις μια ελπίδα ότι μπορεί να μιλάς για κάτι πραγματικά καλό.

V

ένιωθε μόνος όταν δεν βρισκόταν κάτι γυμνό δίπλα του έτοιμο να του παραδοθεί. θαύμαζε τον Μάρλοου - τις απαντήσεις του πιο συγκεκριμένα - και θεωρούσε τον Σπέηντ έναν απλό
μπήχτη.

ξεκίνησε με το γαλάζιο του σακάκι να κατακτήσει τον κόσμο
ο κόσμος όμως θα τον σκότωνε για ένα πακέτο τσιγάρα
έτσι είπε
- τον άκουσα -
΄΄δεν αξίζει΄΄

ό,τι έλεγε ό,τι έγραφε ό,τι πασπάτευε
του φαινόταν υπερβολικό
υπερφυσικό
συνεπώς
και προβλέψιμο

ήξερε ότι οι εραστές
κάνουν γκελ
στην ματαιότητα
ότι οι ποιητές
έχουν αλλεργία
στις αναλύσεις
και στο νόημα
ότι οι γυναίκες
κουρδίζουν
τα ρολόγια

ήξερε. . .

''Το Σημείο Εξαφάνισης ή Το Σημείο Εξαέρωσης'' του Νίκου Νικολαΐδη

Κάποιοι από εμάς θυμούνται ταινίες πολλές φορές για λόγους άσχετους με την αξία τους. Εγώ για παράδειγμα ήμουνα για πολλά χρόνια νοσταλγικά κολλημένος σε μια ταινία του Ρόμπερτ Ροσσέν κι αυτό γιατί κατά την προβολή της στο Ιντεάλ η Ζέτα μ΄ άφησε για πρώτη φορά να παίξω με το μυθικό σουτιέν της - για την ακρίβεια με το περιεχόμενο του μυθικού αποτέτοιου αλλά προσπαθώ να το θέσω κάπως κομψά.
Όμως χρόνια μετά με το Vanishing Point τα πράγματα σοβάρεψαν κι αυτό γιατί στρίμωξα μέσα στην αίθουσα και κατάφερα ν΄ αλλάξω γνώμη σε τρία φιλαράκια που το κόμμα τους απαγόρευε να βλέπουν αμερικάνικες ταινίες και να τους στείλω τελικά μετά την προβολή - αδιάβαστους να ψάχνονται.
Το Vanishing Point είναι η ιστορία ενός ντελιβερά αυτοκινήτων που νοιώθει πια έτοιμος να διεκδικήσει το σημείο εξαέρωσης του. Ο Κοβάλσκι - το πρόσωπο πραγματικό όπως και η ιστορία του - βετεράνος του Βιετνάμ κάποτε μπάτσος, οδηγός αγώνων και άλλα πολλά χαμένα, βάζει στοίχημα μ΄ ένα βαποράκι φίλο του πως θα καταφέρει να παραδώσει μια Ντότζ Τσάλλεντζερ σε 15 ώρες στο Σαν Φρανσίσκο - ξεκινώντας από το Ντένβερ- έτσι φορτώνεται μπεζεντρίνες για να αντέξει και ξεκινάει πατημένος να διασχίσει την μισή Αμερική. Βέβαια την άλλη μέρα οι μπάτσοι του Κολοράντο φρικαρισμένοι από την τρελή κούρσα του προσπαθούν να τον σταματήσουνε κι όταν αυτός αρνείται αρχίζει μια τεράστια καταδίωξη με τον Κοβάλσκι να περνάει σανιδωμένος τις πολιτείες Κολοράντο Γιούτα Νεβάδα με τα μισά λυσσασμένα μπατσικά της Αμερικής να τρώνε τη σκόνη της V8-375 άλογα Ντότζ Τσάλλεντζερ - μαλακίες πιάνεται ο Κοβάλσκι;
Στον δρόμο θα τον βοηθήσουν ένα σωρό χαμένοι και προ-Γουντστοκ στοιχεία, χίππις, τρελαμένοι αιρετικοί, ένας κυνηγός φιδιών της ερήμου, μοτοσυκλεττιστές των οριζόντων, ένα γυμνό κορίτσι μα πιο πολύ ο σούπερ σόουλ ένας τυφλός αφροαμερικάνος ντισκ τζόκευ χαμένος σε μια σκονισμένη πόλη στην άκρη της ερήμου που χωμένος μεσ΄ στις ραδιοσυχνότητες των μπάτσων τον ειδοποιεί κάθε τόσο για τα μπλόκα που του στήνουν για να ξεφεύγει και του παίζει τραγούδια απ΄ τον σταθμό του ν΄ ακούει να ΄χει παρέα ο Κοβάλσκι. Όμως το κυνήγι νύχτα-μέρα των αφρισμένων μπάτσων με τις σειρήνες τα οπλισμένα μπλόκα τα ταραγμένα κυβερνεία, ξεσηκώνουν τ΄ αμερικάνικα μίντια που μυρίζονται αίμα και ξεχύνονται κι αυτά στο κυνήγι του διαφημίζοντας τον σαν << τον τελευταίο Αμερικάνο ήρωα >> και τότε σύσσωμοι οι μίζεροι αυτής της χώρας στέκονται στο πλευρό του κυνηγημένοι στοιχηματίζοντας ότι ο Κοβάλσκι στο τέλος θα <<περάσει>> και μπουκωμένοι ποπ-κορν και αϊς-κρήμ τον επιφορτίζουν να καθαρίσει για πάρτη τους και αυτοί συνεχίζουν το φαγοπότι τους.
Όμως ο Κοβάλσκι στα παπάρια του φεύγει μόνος εξαϋλωμένος απ΄ το ξενύχτι το κυνηγητό τις μπεζεντρίνες κι επιτέλους σίγουρος, προς το μεγάλο Μπλόκο - προς το σημείο μηδέν της εξαέρωσης να κερδίσει το Μεγάλο Στοιχήμα παρέα με την Μπιγκ Μάμμα Θόρντον την Ρίτα Κούλιτζ την Κιμ Κάρνες αν θυμάμαι καλά. Κι είναι σαν αυτό που τραγουδάει ο Ρέϋ Τσάρλς: << αν με πάτε πίσω στο Τέξας θα με πάτε μόνο νεκρό>>.
Είδαμε την ταινία σ΄ ένα άδειο Μπροντγουαίη - την δεύτερη φορά που πήγα είχε πέσει σύρμα και το σινεμά ήταν προς το γεμάτο του κι από τα γύρω ψιθυρίσματα κατάλαβα ότι ήταν πολλοί σαν και εμένα που βλέπανε πάλι την ταινία. Και ήταν τότε οι μέρες πονήρες κι ένα τέτοιο εισιτήριο μπορούσες να το πληρώσεις πολύ ακριβά.
Η ταινία ευτύχησε να έχει δυο παραγωγούς που είπαν θα φτιάξουμε ένα b-movie του κερατά και ψάξανε τους φτηνούς τους λούζερς με λίγα λόγια. Έναν ρουτινιέρη σκηνοθέτη της TV τον Ρίτσαρντ Σαραφιάν, έναν άγνωστο ηθοποιό τον Μπάρρυ Νιούμαν, μια ιστορία του Μάλκομ Χάρτ - αργότερα έκανε μια ταινία για τον Κέρουακ και το Γουντστοκ απίθανο άτομο δεν ξαναέγραψε ποτέ του τίποτα κι έναν Κουβανό σεναριογράφο που ΄γραψε δυο σενάρια όλα κι όλα στην ζωή του - όλους τους κατημάδες δηλαδή κι έναν άγνωστο απο την TV διευθυντή φωτογραφίας τον Τζών Αλόνζο που μόλις είχε τελειώσει με τον Ρότζερ Κόρμαν το Μπλάντυ Μάμμα ( αργότερα έκανε το Τσάϊνα Τάουν - Σκαρφέης κ.λ.π) τους αμολύσανε λοιπόν στην έρημο και τους είπανε - άντε και γρήγορα. Όμως τα παιδιά τους την φέρανε - είχανε στα χέρια τους μια πραγματική και δυνατή ιστορία - ο Σαραφιάν θυμήθηκε ότι ήταν σκηνοθέτης κι έστησε μια ταινία σε ασθματικό ρυθμό σφιχτό ντεκουπάζ με 80άρηδες και 100άρηδες φακούς της σύνθλιψης, εσωτερικές ερμηνείες στα ημιτόνια και πολύ θυμό μα πολύ θυμό. Ο άγνωστος Μπ. Νιούμαν έφτιαξε έναν αντιήρωα με τη στραβή του μύτη και το σκαμένο σε στύλ Ρίτσαρντ Μπούν δέρμα του, όμως εξαιρετικά αισθαντικό και ευάλωτο και πάνω απ΄ όλους ο Αλόνζο ζωγράφισε μια δήθεν πρόχειρη φωτογραφία που σου ξεραίνει το στόμα και σου γεμίζει τα ρουθούνια οσμή καμμένου λάστιχου και ζορισμένου ντεμπραγιάζ. Ήταν βέβαια και η Ντότζ Τσάλλεντζερ - ασ΄ τη όμως αυτήν, δεν πιάνεται. . . κάπου βέβαια έπαιξε κι η Σάρλοτ Ράμπλινγκ και χάθηκε στο μοντάζ - αυτό όμως είναι μια άλλη πολύ πονεμένη ιστορία.
Στην χώρα της η ταινία πάτωσε, όχι όμως και στο Μπροντγουαίη της Αγίου Μελετίου.
Μετά απο δεκαπέντε χρόνια η Αμερική ανακάλυψε το Vanishing Point και το ΄κανε κάλτ κλάσσικ μύθο προάγγελο του Γουντστοκ μπλουζάκια μανιακά φαν κλαμπς και άλλες τέτοιες παπαριές, όμως απ΄ ό,τι κατάλαβα η Αμερική ανακάλυψε μόνο την Ντοτζ Τσάλλεντζερ και έστριψε στον παράδρομο μόλις αντίκρυσε το σημείο εξαέρωσης του Κοβάλσκι.
Πολύ θα ΄θελα να ΄γραφα ένα << σοβαρό >> κείμενο πάνω στην μεταγουέστερν φόρμα της καταδίωξης και στο υπαρξιακό road-movie-βύθισμα του ήρωα, τις συγγένειες Vanishing Point - Strawberry Statement - Easy Rider - Boulit - Harlan Country κι άλλες τέτοιες αρλούμπες αλλά αυτά τ΄ αφήνω για τους mainstream κριτικούς μη τους φάμε και το παντεσπάνι τους - απλά ήτανε μια ταινία που τότε - αλλά περισσότερο σήμερα - την είχαμε πολύ ανάγκη.
Όσο για τα φιλαράκια μου είναι πάντα στο κόμμα αλλά τον Κοβάλσκι δεν τον ξεχνάνε ποτέ.

του Νίκου Νικολαϊδη 1939 - 2007,
παρμένο από το
πρώτο τεύχος
του περιοδικού,
ΔΙΑΓΩΓΗ ΜΗΔΕΝ
Απρίλιος του 2007

Θρίαμβος

ποτήρια και
πιάτα πάνω στο κρεβάτι
το σεντόνι για τραπεζομάντιλο

- φάε εραστή
- γάμησε κανίβαλε
- χώνεψε πουτάνα
- χύσε χήρα

μουδιασμένο το βάδισμα
και μετράει χαμόγελα
- η χαρά σου έχει διαρκεία
και ο πόνος σου ποιότητα
τα ποιήματα περισσεύουν
όταν λυσσάς της πείνας
οι άνθρωποι σε εμποδίζουν
να ουρλιάξεις / και έτσι
πενθείς και απέχεις
ράβοντας ιστορίες
που δεν έζησες
που δεν σε σκότωσαν
που δεν τις άκουσες

δεν περιμένεις
να κοιμηθείς
για να δεις το
όνειρο / την
αγκαλιάζεις την
καρφώνεις υποκρίνεσαι
ότι την ακούς την πληρώνεις
της δανείζεις της λες αστεία
με άσχημο τέλος και ιδανική
αρχή - ένας αγοραφοβικός
επιδειξίας που του κάνουν
δώρο μια θέση στην βιτρίνα κτλπ κτλπ

όταν έχεις κέφια
το πακέτο είναι γεμάτο
με δυόμιση τσιγάρα
οι φοιτητές σουρωμένοι
ξαπλωμένοι στα πτυχία τους
τα διαβασμένα μαστούρια
είναι φιλόδοξα και το
γρασίδι μπόλικο
τα σκυλιά ορμάνε στους
ιδιοκτήτες ενώ διαρρήκτες
με τις ερωμένες τους ξεμπαζώνουν
το κενό σου

όταν έχεις κέφια
κανένας δεν εμφανίζεται
να μοιράστεις και
να ξεγελάσεις
το αναπόφευκτο / ανοίγεις
της μπύρες όπως ο Πρόσπερο
την Θάλασσα στα δυο / και
απ΄ έξω όλα είναι τακτοποιημένα
οι πόρτες σπασμένες
οι κοπρίτες μεθυσμένοι
σε διαλέγουν να πεθάνεις
και εσύ τους πετάς αλοιφή
για μυκητιάσεις στα μούτρα

όταν έχεις κέφια
φοράς τον καθένα
πάνω σου και παραγγέλνεις
ό,τι καλύτερο / λίγο πριν
έρθει ο λογαριασμός
φεύγεις με ικανοποίηση
και διακριτικότητα, όπως
οι συμβασιούχοι δολοφόνοι
όταν πληρώνονται μετά
την δουλειά

τα θαύματα διανυκτερεύουν
σε φαρμακεία παίρνεις λίγη
ελπίδα και τσιρότα
καθαρτικό για τις κακές
σκέψεις
αντισηπτικό για τις κακές
λέξεις


με έμπνευση ξαπλώνεις
δίπλα της μα τα ερωτικά
τραγούδια τα έχουν
πει όλα και έτσι
το μόνο που μένει
είναι να την γαμήσεις
και εκείνη μετά να κοιμηθεί
ή να ζητά ρεβάνς από την
τύχη της

μισό τσιγάρο
και το σβήνεις
γόπα βασιλική
τον θρίαμβο φτύνεις
κομματιάζεις την γιορτή

θέλω να σε πιστέψω
μα μιλάς πολύ
γράφεις πολύ
φοράς πολλά ρούχα
και δύσκολα τα βγάζεις
και στον καθρέφτη
όταν κοιτάζεις
περιμένεις πάντα
κάτι καινούργιο
να δεις

κλινκ . . .
κλινκ . . .
κλινκ . . .

τα άστρα κυνόδοντες
ο ουρανός γαβγίζει
κάποιος ακμαίος
και αρτιμελής
μου κλέβει
τα παιχνίδια
και τα πουλάει

κάθε μέρα
με ορφανά μεροκάματα
κάθε νύχτα
με έγκλημα στο σκοτάδι

- πες μου
τι σου φτάνει;
ένα λουλούδι;
ένα φεγγάρι;
ένα θύμα;
ρέστα από γαμησιάτικα;
στρώματα μαλακά;
κάποιον να σε σκίσει
πριν κοιμηθείς;
κάποιον να σε ράψει
αφού ξυπνήσεις;
μαλάκες που οι αντιρρήσεις τους
είναι χαριτωμένες;
πες μου. . .

μα πρέπει να υπάρχει
νόημα, κέρδος ή τελικός
προορισμός - για αυτό
σωπαίνω. . . αφήνω
εσένα να γράφεις πάνω

στο μάρμαρο ονόματα
και διευθύνσεις. . .

γλυκό

ήπιε περισσότερο
απ΄ όσο αγάπησε και σαν γλυκό ήταν ενάμιση μέτρο και κάτι ψιλά, 28 Μαΐων, παχουλή, όταν γελούσε - και γελούσε συχνά. . . ΄΄πιο συχνά απ΄ ότι πρέπει. . . ΄΄ μου έλεγε - τα βυζιά της ανεβοκατέβαιναν . . στο πρόσωπο της υπήρχε φθορά. . . χαστούκια, βρισιές, ένας χουρμάς που έκατσε στο λαιμό της και θα στην έστελνε αδιάβαστη αλλά ο καλός της εκείνη την στιγμή της έδωσε μια γερή στην και την έσωσε. . . ΄΄πιο πολύ να με χτυπήσει ήθελε. . . δεν ήξερε ότι πνιγόμουν΄΄ - ο καλός έπεσε από τις σκάλες μια πανέμορφη μέρα και χτύπησε το κεφάλι του. . . έτσι έμεινε μόνη. . . την βρήκα σε μια έξοδο μου στην Θήβα. . . έπινε πολύ. . . έπινα πολύ. . . κάθισα δίπλα της. . . δεν μου έδωσε σημασία όμως σε λίγο πιάσαμε συζήτηση. . . ήταν μπερδεμένη. . . ήθελε να πάει να παραδοθεί στους μπάτσους. . . ΄΄εγώ τον έριξα. . . του είπα να πάει να μου αγοράσει τσιγάρα - έχεις ένα; - και ενώ βγήκε από την εξώπορτα γλίστρησε και πέθανε. . . το αίμα του στις σκάλες. . . ο καλός μου΄΄ - ήθελα να της εξηγήσω. . . αλλά συνέχιζε να λέει για αυτόν τον ηλίθιο. . . την σακάτευε στο ξύλο. . . όταν έτρωγε της έπαιρνε το πιάτο και εκείνη τον κυνηγούσε να το πάρει πίσω. . . και στο τέλος εκείνος πέθανε και μένει μόνη. . . τώρα καθόμαστε μαζί. . . έχω κάποιες ιστορίες να της πω όμως σηκώνομαι και διακριτικά κατευθύνομαι προς την έξοδο του μπαρ . . δεν είχα πληρώσει. . . ήταν μόνη της. . . κάποιος άλλος θα εξασκούσε τα ταλέντα του πάνω της. . .

σπαράγματα ή το νόημα που μου πήρες

πες στις κυρίες καληνύχτα χωρίς να τις ξυπνήσεις. . . ξέρεις. . . όπως τις κάνεις έρωτα - . . . μετά από το μεροκάματο ένα πιάτο ξεροψημένο τραγανιστό κρέας - βαρέθηκα να ταΐζω τις πουτάνες και το κρύο ήταν μια δικαιολογία - 88 ευρώ υπόλοιπο στην σχέση μας - δεν τον προλάβαμε. . . το μόνο του έγκλημα ήταν ότι κατάφερε να μην τον ακούσει κανείς. . . α α α και ότι άφησε το γκάζι ανοιχτό στο σπίτι του λίγο πριν έρθει η καλή του με ένα τσιγάρο στο στόμα. . . - λέω φτηνά αστεία για να τα αγοράσεις. . . όπως το φτηνό αλκοόλ που μοιάζει με το φτηνό πετρέλαιο. . . πιο ζαχαρωμένο. . . σαν εσένα ή το νόημα που μου πήρες. . . όχι της ζωής . . ούτε του θανάτου. . το άλλο. . .εκείνο στο πλάι του αυτιού σου / που κατόρθωσα να πω στους ανθρώπους την λέξη μαγεία τραβώντας τους με ένα ΧΑ το χαλί κάτω από τα πόδια και δεν καταλάβανε τίποτα και δεν περιμένω πια το τέλος, προπορεύομαι αυτού. . .

οι ήρωες - ΄΄ότι γράφω είναι από εσάς΄΄

ο Ντίνος μαγειρεύει για όλο τον κόσμο με κέφι και την Νικολέτα που η φαντασία της μας ξεπερνάει όλους / η Έλενα ιπτάμενη και προσγειωμένη στην άλλη άκρη της πόλης, την παραλαμβάνω σαν δέμα και εκείνη χοροπηδάει / ο Βότσης υπάρχει και θα υπάρχει μετά από εμένα, είτε σαν σακί γεμάτο ομορφιά και μακαρόνια, είτε σαν σκέψη γλυκιά / η Κατερίνα ΄΄όλνττζον΄΄ κέρδισε το χειροκρότημα σε μια σκασμένη από κόσμο αίθουσα, μέχρι και οι άγγελοι την χειροκροτούσαν με τα φτερά τους μα εγώ δεν αξιώθηκα να την δω . . ας όψονται οι καπιταλιστικές διαθέσεις. . . / η Αντιγόνη μετράει πληγές και θύματα, της την έσκασα πριν πατήσει το κουμπί και ανατιναχτούμε / ο Αδελφός μου που μου φτιάχνει το κέφι - και τις περισσότερες φορές δεν το ξέρει /ο Πάνος προφέσορας / ο Σταύρος με πρησμένο πόδι ταμπουρωμένος στο δωμάτιο. . . κάποια πουτάνα εξουσία χαίρεται ή αδιαφορεί. . . εκείνος όμως σχεδιάζει και κάνει υποθετικά βήματα / ο Τάσος ανάμεσα σε μια πρίμα Μπαλαρίνα - ΚΑΥΛΑ ΚΑΙ ΤΥΨΕΙΣ - και σε μια που το όνομα της είναι τόσο σπάνιο όσο η ντροπή που νιώθεις όταν βγαίνεις με τα μαγαζιά ανοιχτά / ο Καλογήρου έχει γράψει το πιο ενδιαφέρον βιβλίο της δεκαετίας - βέβαια αν ζούσε ο Μεταξάς η κυκλοφορία του θα είχε απαγορευτεί ή αν το πήγαινε στον εκδοτικό οίκο Faber & Faber ο Eliot θα το απέρριπτε όπως απέρριψε και την Φάρμα των Ζώων του Orwell - στον Orwell έγραψε ο Elliot σε επιστολη του, σύμφωνα με την δεύτερη γυναίκα του Valéry «Αν και καλογραμμένο και με καλές προθέσεις, δεν πείθει» ( μετά από αυτό ο Orwell θα μπορούσε να γράψει την ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ, όπου ο Eliot έναν μαλακισμένο Απρίλη θα έριχνε τους εκδότες με τον Ezra Pound στο Κλουβί του να κράζει. . . κτλπ κτλπ ) - στον Καλογήρου απλά θα έλεγε ΄΄Είστε Ανώριμος. . .΄΄ / η Δέσποινα αρχίζει να ράβει και να γράφει για τον Pierre Jean Jouve / η Αγγελίνα προσπαθεί να μπει στο προλεταριάτο - είναι μικροκαμωμένη, θα χωρέσει, όπως τα θαύματα στο βράδυ / και εγώ, με το έντερο μου γδαρμένο, με το στομάχι μου μαγκάλι αναμμένο και τα χέρια μου να τρέμουν, τραγουδάω ΄΄Μα εγώ δεν ζω γονατιστός / είμαι του Σκορδά ο Γιος . .΄΄

πανέμορφη μέρα σήμερα. . .

από το '83 μέχρι το ΄89

- βρήκε ένα μαλάκα και. . .

- πάντα βρίσκουνε έναν μαλάκα. . .

- και μετά ;

- ψεύτικα δαχτυλίδια. . . χρόνος σκόρπιος. . . τραγούδια και μουσικές σωμάτων. . . μέχρι να τους πλακώσει η αυλαία. . .

- είσαι απόλυτος. . .

- ήμουν παλιά απόλυτος. . . σαν καθεστώς / καθιστός και περίμενα. . . με τα δόντια κρατούσα την αυλαία. . . ξέρεις όμως τι όμορφος είναι ο κρότος όταν πέφτει η αυλαία; και μετά σιωπή

- χειροκρότημα;

- όχι. . . αλλά κάτι παρόμοιο. . . χαστούκια και βρισιές. . .

- ΒΙΑ. . . ΒΙΑ. . . ΒΙΑ. . .

- Βία είναι η Μοναξιά και η Αναισθησία. . . η Αχαριστία και η Βεβαιότητα για τα πάντα. . . αν πέφτουνε ψιλές και από τις δυο πλευρές δεν είναι Βία. . .

- και τι είναι;

- σύγκρουση. . . ανταλλαγή απόψεων. . . επίδειξη δύναμης. . . και όποιος επικρατήσει έχει δίκιο. . . κάτι που στην τελική είναι άχρηστο. . . σαν χρήματα όταν πέφτει ο πληθωρισμός . . σκίζεσαι να τα βγάλεις και η αξία τους σε μια στιγμή χάνεται. . .

- αλίμονο. . .

- μακάρι. . .

η αγάπη ήταν κλειδωμένη στην τουαλέτα

ο εραστής να αγορεύει
έχοντας πιει ένα
Μισσισιπή
εκείνη να χορεύει
το Wang Dang Doodle

σε ένα κωλόμπαρο
της Βόρειας Ελλάδας

ο Howard P. Lovecraft
να ζητάει ευγενικά
από τον Bukowski
να σβήσει το τσιγάρο

το πράττει αμέσως και δίνει
άλλη μια παραγγελία
στο χταποδόμορφο Μπάρμαν

ο Πιανίστας είναι μονόχειρας,
αδελφός του Wittgenstein
και ταπεινά δηλώνει
΄΄παίζω καλύτερα από κάποιους
που έχουν ένα χέρι παραπανίσιο΄΄

στην είσοδο ο Celine
αγκαζέ με τον
Proust΄ ο πρώτος
νευρικά κουνάει
τα χέρια του και
περιγράφει την Νύχτα
χωρίς να γλύφει το
σκοτάδι της
ενώ ο δεύτερος μετράει
τον χρόνο που δεν υπάρχει.

ο Bach απειλεί
ότι θα φωνάξει
τα δέκα παιδιά του
να μας δείρουν

πιο πίσω
στο σκοτεινό μέρος
ο Nabokov φλιτάρει
τον Kafka ενώ ο Camus
ψάχνει για τσιγάρο

πάνω στην σκηνή
μαζί με τις χορεύτριες
ο Dostoyevsky
κρατάει στα χέρια του
ταλαίπωρα χειρόγραφα
και ανεμίζοντας τα
φωνάζει ΄΄ Όλους εδώ
μέσα σας έχω΄΄ και
ο Phillip Dick του απαντάει
΄΄το ξέρω ρε ΄΄

ο Τσίβο με σκουντάει
΄΄μα όλοι αυτοί
είναι νεκροί΄΄ μου λέει

βάζεις στοίχημα
για αυτό; τον ρωτάω