Πίστη

ο κόσμος και ο ήλιος θα νικήσουν
το Fur Elize θα ακούγεται απο του υπονόμους
και η άσφαλτος ζαρωμένη πάνω της

να παραπατάμε

σαν να χορεύουμε

ζαλισμένοι από τις ζωγραφιές τις κόκκινες - αίμα στο πινέλο -

να παραμιλάμε
σαν να τραγουδάμε

εξουσία να ΄χουμε μόνο στο σώμα μας - Πόσα δίνεις;

τόσα πάρε από μένα.

ο ουρανός από πάνω καθρέφτης
και η σκέψη μας ραγισματιά του - Εδώ. . .

και ας μην ακούει κανείς.

να γυαλίζεσαι κάθε μέρα
σταγόνες να τρέχουν απ΄ τα χείλη σου

αλκοόλ και σάλιο της οδύνης
όταν ξεγυμνωθείς
όταν σε ξεγυμνώσουν

θα μαζέψω τα ρούχα σου
θα τα βάλω στην κρεμάστρα / την ξύλινη
την προκυμαία σου το κρεβάτι σου
τις θάλασσες σου

εκεί θέλω να καώ
όχι με πολλά λόγια
και πολλά αφεντικά
αισθήματα που δεν πληρώνουν

φοβάμαι

τώρα

εδώ

φοβάμαι

ούτε εκείνα τα πίσω πίσω - κλασσική μουσική, στενά βρώμικα,
ποτήρια εισιτήρια και μπουκάλια Ale Letour,
μάσκες δερμάτινες, τα πρόσωπα που φωτίζαν όλα αυτά.

ούτε την εμπροσθοφυλακή - πρωινά ξυπνήματα
αγάπες μονόπλευρες παρκαρισμένες άβολα
ελπίδα καβαλημένη από την αγωνία.
και ένα ΄΄Πάρε με μαζί σου΄΄.

φοβάμαι

εδώ

τώρα

φοβάμαι

και εσύ με πιστεύεις
όσο πιστεύεις στα φαντάσματα.