οι αποστάσεις ενώνουν...

εκείνος παίζει ακορντεόν πάνω στα δέντρα
και βηματίζει πάνω σε νότες φοβισμένες και χαμηλές σέρνεται σέρνεται και της ζήτα να μιλήσει να διπλωθεί σαν χαρτονόμισμα σαν γράμμα ερωτικό κιτρινισμένο και να τη βάλει στην τσέπη του παλτού του,στο μπαλωμένο βασίλειο του και να τη κουβαλά καθώς κατρακυλάει...

εκείνη αφουγκράζεται, παρατηρεί, συμμετέχει..με λίγες φράσεις, με λίγες αναπνοές ζει, δεν ξεχωρίζει το όνειρο, δεν υποτιμά την πραγματικότητα, στέκεται φωτίζοντας, στέκεται ελπίζοντας σε λίγο σκοτάδι, ίσα ίσα να να μην φάνει αυτό το λίγο κόκκινο μέσα της, στο παιχνίδι που είναι αυθόρμητα τα λόγια και οι κινήσεις φυσικές όσο ένα φιλί ή ένα αστείο πάνω από ένα ποτάμι κρασί...

ακούω το όνομα σου και μετά ευτυχία, οι πρώτες στιγμές αμηχανίες δίνουν την θέση τους σε ένα χαμόγελο και οι αποστάσεις μας ενώνουν...

και η μουσική που δεν χορταίνεις μόνο ως άκουσμα

και ο ρυθμός - σαν παλμός ματωμένης καρδιάς, σαν θρόισμα τσακισμένου δέντρου, σαν τραύλισμα -

ένας δρόμος

ένα θαύμα

μόλις σε δώ.