πριν 2 χρόνια περιπου...

μια γριά με τα βυζιά απ΄ έξω,με ένα βαρύ εγκεφαλικό ξαπλωμένη στο φορείο στην μέση του θαλάμου, οι συγγενείς της να φωνάζουν στους γιατρούς, οι γιατροί κοιτάνε τα χαρτιά τους, δεν απαντάνε, οι συγγενείς συνεχίζουν να φωνάζουν,μια άλλη κυρία πρησμένη και κατακόκκινη από αλλεργικό σοκ, τα ουρλιαχτά κάποιου που έχει πέτρα στο νεφρό, μια κοπέλα με κρίση άσθματος να κλαίει,ένας ψηλός,αδύνατος χλομός με μακριά μαλλιά και γένια κρατάει σαν κοντάρι το ορό και περιφέρεται ανάμεσα στους γιατρούς λέγοντας Είμαι καλά...Είμαι καλά, θέλω να φύγω...

---

κάθομαι σε ένα σκαμνί στην είσοδο του διαδρόμου προς τον θάλαμο εμποδίζοντας...με φωνάζουν,ένας γιατρός με αγριοκοιτάει, ανταποδίδω αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να τον φοβίσω, δυο νεαρές γιατροί με φωνάζουν σε ένα αποθηκάκη που το λένε εξεταστήριο, βρώμα και ένα δυνατό φως που με κουράζει.... η πόρτα ανοιχτή,ξαπλώνω σε ένα πάγκο,βγάζω τα ρούχα μου,μου κάνουν καρδιογράφημα, μου παίρνουν αίμα,μου λένε τελειώσανε... ψιθυρίζω θέλω να φύγω,μου λένε ότι πρέπει γίνει εισαγωγή.

--

μόνος, ο νοσηλευτής αργεί....

--

τρείς ώρες μετά με ανέβάζει με το καροτσάκι στον 4 όροφο.περιμένω ένα τέταρτο για να γίνουν τα χαρτιά,ένας πούστης φωνάζει ο Γέρος ξαναχέστηκε,ελάτε,ελάτε...

σκέφτομαι δεν θα με πάνε εκεί,αποκλείεται,έχει τόσους θαλάμους...

με πάνε εκεί...

7 άτομα + εγώ σε ένα θάλαμο - όλοι γέροι...

πέφτω αμέσως στο κρέβάτι...θέλω να κοιμήθω,θέλω να φύγω...

---

στις 7 το πρωί της επομένης μια νοσοκόμα με ξυπνάει για να μου βάλει θερμόμετρο,το βάζει, ξανακοιμάμαι...

 

---

ο γιατρός μου - ένας ήρεμος ηλικιωμένος άνθρωπος -χωρίς κανένα 
ενθουσιασμό μου λέει όλα θα πάνε καλά. Τον πιστεύω.

--

δύο νοσοκόμες μου λένε να σηκωθώ για να δούνε τα σεντόνια αν είναι καθάρα.Υπήρχε ένας μικρός λεκές από αίμα. Κοιτάνε μια τον λεκέ μια εμένα,με ρωτάνε Να τα αλλάξουμε;...Μπα λεώ δικό μου αίμα είναι,δεν σιχαίνομαι...με κοιτάζουν νευριασμένες και τα αλλάζουν μουρμουρίζοντας.

--

το φαΐ απαγορεύεται, μόνο υγρά - η τραπεζοκόμος φωνάζει κάθε φορά το όνομα μου για να μου δώσει τον δίσκο,της εξηγώ τις εντολές του γιατρού,μου λέει εντάξει..

παρόλα αυτά την επόμενη φορά επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή.

με βασανίζει.

--

στην τουαλέτα πάω μόνο το πρωί γιατί μόνο τότε καθαρίζουν

--

το κρεβάτι μου είναι δίπλα στο παράθυρο. Συννεφιά.

--

η μητέρα έρχεται κάθε πρωί με τον παππού - ο πατέρας είναι σε ταξίδι.

την υπόλοιπη μέρα την περνάω διαβάζοντας την βιογραφία του Κάφκα.

μια νοσοκόμα μου είπε ότι το αγόρασε και εκείνη το συγκεκριμένο βιβλίο και της άρεσε. Μου λέει ότι ο Murray δεν αγιογράφει τον Κάφκα, απλά παρουσιάζει την ζωή του με επίκεντρο το έργο του. συμφωνώ απόλυτα μαζί της.

--

κάνει επίθεση στο θάλαμο κάποιος καθηγητής με ένα τσούρμο ασκούμενους ( 2 3 με στρατιωτικά ) - εξετάζουν έναν έναν τους ασθενείς σαν αντικείμενα - κάποιοι κάνουν και χιούμορ με ένα γέρο που είναι μόνος και τα ΄χει λίγο χαμένα - θέλω να φωνάζω ντροπή αλλά ζαλίζομαι...έρχεται η σειρά μου,με ρωτάνε συμπτώματα κτλ

απαντώ μα κάνω το λάθος να πω μια πρόβλεψη για το τι έχω.Ξέσπαει ο Καθηγητής,δεν θα μας πεις εσύ τι έχεις λέει...

--

Εντερορραγία - ένα διαιτολόγιο,ένα εξιτήριο και έξω.....

--

Το Βράδυ πίνω ένα ποτήρι κρασί.Δεν κάνει βέβαια,άλλα μετά απο τόση ταλαιπωρία το αξίζω.