Γράμμα στην Ζυστίν 7

Νοέμβρης Ζυστίν,

τα πρώτα γερά κρύα.... και οι καθιερωμένες κρυάδες.

Βρέθηκα σε μια ομιλία ενός λειψάνου για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Τον άκουγαν από κάτω κάποιοι φοιτητές - η πλειοψηφία όμως κοιτούσε την ώρα να ξεκινήσει η πορεία.
Όμως έπρεπε να τον ακούσεις. Μίλησε για το ΄21 και σιγά σιγά ερχόταν προς το '73 και το Πολυτεχνείο. Για το σήμερα όμως; Τίποτα. Μα τι να πουν; Aυτοί κατάντησαν ΄΄εμπόγοι αναμνήσεων΄΄ ( που έλεγε και ο Χατζήδάκις,τρώγοντας το ρο ) ιδανικοί εκφωνητές για επικήδειους ή για λόγους σε εγκαίνια. Θλιβέρα πράγματα. Τους βλέπεις κάθε χρόνο να διαβάζουν τα ίδια κείμενα,να αναμασάν τα ίδια εμβατήρια ( που βγήκαν σε δίσκο μετά την χούντα ) και αναρωτιέσαι; Αν δω μια παρόμοια εκδήλωση πριν 4 ή 5 χρόνια θα δω κάτι διαφορετικό;

Διαβάζουν Λειβαδίτη, τραγουδούν Θεοδωράκη/Ρίτσο....
Συγκινούνται....
αλλά μένουν με την συγκίνηση.

Άχαρα Κοράκια που ξεσκίζουν και καπηλεύονται το τόλμημα των φοιτητών - οι οποίοι εξεγέρθηκαν ενωμένοι - και όχι διαχωρισμένοι σε οπαδούς και υπαλλήλους και τσιράκια.

Σωστά. Σήμερα όμως;
Σήμερα κάποιοι οργανωμένοι αγωνίζονται για να μην αλλάξει τίποτα
Μόνο λίγα ψύχουλα για να μην χορεύει η Αρκούδα νηστικιά.

Εσύ όμως ρουφιάνε τι κάνεις για αυτό; θα με ρώτησεις.

Κάτι έχω στο μυαλό μου Ξεμυαλισμένη Μούσα μου.
Φέρε μια μπύρα και έλα να σου δείξω τι θα κάνω...