τα μαλλιά μου μάκρυναν
τα γένια μου κόκκινα
με σπασμένα ζάρια
τα γένια μου κόκκινα
με σπασμένα ζάρια
σε ζόρικη παρτίδα
τα λόγια μου χάνονται στο κρύο
αφήνω ένα παράθυρο ανοικτό
μια ελπίδα, μια ελπίδα
-αδειάζει το μπουκάλι - παλίρροια συναισθημάτων - και αυτό ο συνεχής ψίθυρος που με αναστατώνει: κινδυνεύεις από τον εαυτό σου και μόνο... -
Παρόλα Αυτά Η Πατρίδα Μου Αρχίζει Και Τελειώνει
Από Την Στιγμή Που Ακούω την Φωνή Σου Μέχρι Που Σωπαίνεις
2 σχόλια:
Αδειανός ο κόσμος μου
τώρα..
τι κι αν σε στημένη παρτίδα
βρεθήκαμε
άχρηστο έπαθλο στα χέρια σου ..
η ζωή μου ..
καλησπέρα ποιητή
Ελπιδα. Τι παρεξηγημενη εννοια...Οπως και οι ψυχες μας ετσι και οι ελπιδες μας δεν πρεπει να ειναι μονες...Πρεπει να τις συνοδευει κατι...Και την ελπιδα πρεπει να την συνοδευει η προσπαθεια...
Δημοσίευση σχολίου