όπου παραπατώ να πατάς και κάπου θα φτάσουμε
οι καλύτεροι λοβοτομημένοι πρώτοι / από πίσω να σπρώχνουμε εμείς / που δεν θα ζήσουμε για πάντα / να πάει το πράγμα πιο μπροστά / ο Ντίνος έσβησε το κεράκι / ένας στο βάθος αναμαλλιασμένος έπαιζε κιθάρα - σαν πορνό του ΄70 / και εμείς στο τσακ να σβήσουμε / λίγο πριν είχε ξημερώσει / το ποτήρι μου ήταν τρύπιο / ένα τάγμα μπύρες και ο Βότσης να γελάει με τις σκέψεις μου περί Οικονομικής κρίσης και Σεξ / οι κοπέλες να μην καταλαβαίνουν τι λέω / δυο μικρά κορίτσια να ξέρουν τα πάντα / ο Σταύρος και η Βία - ΄΄Είμαι υπέρ της βίας αρκεί να μην δέρνουν εμένα΄΄ ειρωνευόμουν μάταια. . .
ήμουνα πιο άσχημος από ποτέ και ξημέρωνε / γύριζα με το βιβλίο ενός φυλακισμένου στα χέρια μου / ο παππούς ήταν μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά μου / ο ουρανός είχε το πιο όμορφο χρώμα / λίγοι ήμασταν όρθιοι / πολλοί ήταν ζωντανοί / η τράπουλα ήταν μοιρασμένη εδώ και χιλιάδες χρόνια / οι άσσοι στα μανίκια καίγανε όσο ποτέ άλλοτε / δεν ξεχωρίζεις την ειρωνεία από την αλήθεια / την άποψη από την Ιστορία / το Σ΄ ΑΓΑΠΩ από το ΤΡΑΒΑ ΨΟΦΑ / εκείνοι που θα ζήσουν για πάντα είναι αυτοί θα σε αγκαλιάσουν, γνωρίζοντας πολύ καλά να σε αφήσουν μια στιγμή πριν σκάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου