εύθραστον

έφτασες ως την Πρέβεζα - αυτό ήταν το μόνο σου ταξίδι - το μόνον της ζωής το ταξίδιον. . . και δεν θα γίνουν άλλα. . . πήγες μέχρι στην Πρέβεζα, τότε που δεν κάπνιζες και η μουρλή σου τηλεφωνούσε ανα μία ώρα για να δει αν ζεις τα παιδιά στην παραλία - τρελά, μες την αφέλεια, και μεθυσμένα, με μια διαβολεμένη κατάδικια τους πραγματικότητα - σε ρώτησαν γιατί ήρθες από τόσο μακριά. . . δεν μίλησες, τους πέταξες μπύρα από το βαρέλι και αυτοί σώπασαν. . . νιώθανε μες την χαζομάρα τους λίγο από την λύπη σου. τώρα ο παππούς δεν ακούγεται, ο πατέρας είναι κουρασμένος, θέλεις να κοιμηθείς και δεν μπορείς. Γιατί;


΄΄Μπορεί να πεθάνω όπως εκείνο το βράδυ. . . και έχω ένα βιβλίο να γράψω, να κλείσω κάτι γαμημένους λογαριασμούς. . .αφήστε την ψυχούλα μου σκονισμένη, βρώμικη, αφήστε την εκεί που βρίσκεται, δεν ενοχλεί κανέναν, κάτι ξέρει και είναι εκεί. . . αφήστε την. . . κουρασμένη από ομορφιές, γδαρμένη από καλοσύνες, δεν θέλει ταξίδια, δεν θέλει τίποτα, να ηρεμήσει και ένα ταβάνι να την προστατεύει από την βροχή. . . κρύο και ζέστη δεν νιώθει, μόνο μετά τις εννιά το βράδυ γελάει με τα αστεία που βλέπει, μετά τις δώδεκα σκέφτεται και άλλες ψυχές. . . .όχι, μην την αγγίζεται. . . .σας παρακαλώ.΄΄