αχούρι

στον Ποιητή Βασίλη Καλογήρου

λίβελος
ο ψίθυρος
πάνω στην πληγή

ξέστρωτο το κρεβάτι
μια δεκαετία
ακατάστατες οι καύλες

ψύχη
χωρίς κανόνες
δάκρυ αναρχικό

ξημερώματα
χαμένοι όλοι
ευτυχείς

μην μας δείξεις το δρόμο
ξέρουμε που θα πέσουμε.

. . . . .

λιωμένο ατσάλι
σαν νεράκι
απάνω σου

οι αντιρρήσεις
οι δισταγμοί
της ύπαρξης η γλύκα

χωρίς λαλιά
η θλίψη
με προδίδει

η χαρά
του πλησίον
αδιάφορη
σαν έρωτας
στο διπλανό δωμάτιο

οι ρουφιάνοι
κατάπτυστοι
μα λέγανε
πάντα την αλήθεια

ο τρόμος
ο ζωμός του
ο ιδρώτας

ο ύπνος
μέσον μεταφορικό
τα όνειρα ο προορισμός

το αλκοόλ
μέσον μειονεκτικό
ο εαυτός σου ευάλωτος
στα βασανιστήρια

ο χορός
τα βήματα
μετά την δουλειά

η γιορτή
σύναξη
και όχι
αναστεναγμοί

μα. . .

νησιά αχαρτογράφητα
θησαυροί θαμμένοι
εκείνη
ξέρεις

ξενιτεμένος
από χάδια
πατριώτης
σε χρέη σιωπηλά

ο ποιητής
μούμια ησυχασμένη
τα χαρτιά του
μια σαρκοφάγος

ας μην γίνει
η ζωή μας
αρχαιολογικό εύρημα

ας μην μας βρούνε μετά

ας μην μας βρούνε ποτέ.