von Karajan της Σιωπής

σήκωσα την ψάθινη καρέκλα και στην πέταξα - δεν σε πέτυχα, έσκυψες. . . έτρεχες γύρω γύρω από το ηφαίστειο, με προφητείες γραμμένες στο κορμί σου και φώναξες ΔΕΝ ΣΕ ΑΝΤΕΧΩ. . . σε κοίταξα και ήθελα να μην υπάρχεις πια, να σταματήσουν οι σάχλες και βλακείες, σαν αναμαλλιασμένος μαέστρος να σηκώσω τα χέρια μου και τα πάντα να σωπάσουν. . . αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. ήσουν μια καλή απόδειξη ότι ζούσα. ΄΄ μέσα στα στρατόπεδα ότι και να γίνει απ΄ πάνω θα λάμπουνε τα αστέρια΄΄ σου είχα γράψει και το εννοούσα.

κατέβηκα στην πόλη. όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά και ούτε μια πορεία για να γελάσω. από το παράθυρα να χαιρετούν οι αυτοκτόνοι και οι γυναίκες τους, τα παιδιά τους στο δρόμο από κάτω να σκέφτονται ένα τσούρμο παιχνιδια και πότε θα φύγουν από το σπίτι τους αυτοί ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΣΩΜΟΙ που τους κάνουν ότι θέλουν ( χαριτωμένα τα παιδιά / που αγνοούν την λέξη κληρονομιά). είχα στην τσέπη τριάντα λιβέλους για την αγάπη μου αλλά ήταν τόσο ανάλαφροι που μοιάζανε με ερωτική εξομολόγηση σχιζοφρενούς ευαίσθητου πορνοστάρ. τα λεωφορεία ίσως ταυτιστούν με τις λιμουζίνες σε λίγο καιρό. . . - η Πόλη αυτή θα μου κάνει παρέα επ΄ αόριστον - λυσσάξανε όλοι να φύγουν. . . αλλά καλά κάνουν. . . όταν το καράβι βουλιάζει. . . Καλέ μου ηλίθιε, εμάς ποιος θα μας βουλιάξει. . .

ΣΙΩΠΗ ΓΑΜΩ ΤΟΝ VON KARAJAN ΜΟΥ ΜΕΣΑ

( o John Cage θα μας σώσει )