κουμάρι

έκλεισες όλους τους λάκκους / και πόσους ερωτευμένους έθαψες; / τα αστέρια σαν τα μάτια σου / και η ευτυχία ρεφενέ / για τους καλοπληρωτές / που στην Σβησμένη Γη του Πυρός / τρακαδόροι αναπτήρων / μην με κοιτάς σαν ηλίθια / όπως κοιτάνε τους πίνακες του Pollock / μπορεί να είμαι άχρηστος σαν συνταξιούχος / αλλά καταλαβαίνω / πότε θα με ταίσεις / σαν μάγισσα ανακατεύεις μες το καζάνι το Βούρκο σου / και η νοστιμιά του / κάνει τον Κόσμο να θέλει να λερωθεί.

η Αυγή είναι δικιά σου / και η Δύση είναι δικιά σου / και ο Θάνατος μου είναι δικός σου / τι μου μένει / απ΄ το να διεκδικήσω τα δίκια μου / αλλά το πολύ δίκιο δεν βγαίνει σε καλό / - σε έπιασα να ξυρίζεις πάλι τα πόδια σου / να προσεύχεσαι να μην υπάρχω μέχρι την επόμενη μεγάλη Αργία - που την κάνανε για άλλοθι θρησκευτική Εορτή - / σε συμβουλεύω να βάλεις στοίχημα για αυτό / για να βγάλεις και κάτι. . .

τα στοιχήματα έληξαν
ανάμεσα στα ποδιά σου
ένα δάκρυ

και όλα τακτοποιημένα
μέσα στον λάκκο μου.