λίγο καλύτερα λίγο πριν το ξημέρωμα

στις Α.

το δυστυχώς κολλάει στο συγχρόνως
και στο μάταιο χαμογελάς
και όλα είναι δικά σου


από το πλάι κάτι διαφορετικό
να σε σκουντά


καθώς σκηνοθετείς μες τον χαμό

περιμένεις κάποιον να τρέξει
χωρίς να τρέχουν από πίσω του
και να σου δώσει κάτι
που δεν περιμένεις

ο χρόνος δεν υπολογίζει γιορτές
και ο νους ο βασανισμένος τις στιγμές
και το σώμα μόνο τις αργίες

οι καιροί μοιάζουν με παιδιά που ζητάνε τα πάντα

αλλά με το τίποτα κάνουνε παιχνίδι

όπως ο ένας από τους δυο
στα ζευγάρια

τα χέρια σου καθαρά
και η ματιά σου σκοντάφτει και πέφτει

εκεί που δεν πρέπει

εκεί που δεν μπαίνεις γιατί δεν ξέρεις πως θα βγεις

πρέπει να φύγεις
ξημερώματα σαν χωροφυλάκοι
έρχονται

και μην φοβάσαι το ρολόι

θα το σπάσω εγώ.