Σημειώσεις

Με ένα κάρο προκαταλήψεις και μια εντερορραγία από πίσω. ΄΄Θέλω να ζήσω...΄΄, κανέναν δεν άκουσα να το λέει σκέτο αυτό, όλοι βάζανε κάτι για σάλτσα από δίπλα. Στο νοσοκομείο. Στο τραπέζι, στην μέση του θαλάμου έγραφα. Ένας από το Άργος Ορεστικό, σειρά 311, με ρωτάει ΄΄Είσαι Συγγραφέας;΄΄. Πήγα να του απαντήσω αλλά εκείνη την στιγμή μας σερβίρισαν την κομπόστα και έτσι τον άφησα να την απολαύσει. Βγήκα έξω στο μπαλκόνι να καπνίσω. . . Από κάτω ήταν η αυλή του ψυχιατρικού. Οι ασθενείς με χαιρετούσαν και μου ζητούσαν τσιγάρα. Πέταξα δυο τρία. Χάρηκαν. Ένας είχε φυτέψει φλούδες από μανταρίνια, τα πότιζε συνέχεια και περίμενε να φυτρώσουν, να φάει μανταρίνια. Ένας άλλος έκανε ασκήσεις πολεμικών τεχνών και μου έλεγε ΄΄Κοίτα. . . Κοίτα τι θα κάνω΄΄. Χοροπηδούσε, έριχνε γροθιές στον αέρα, έβγαζε ιαχές πολεμικές μέχρι που βγήκε η νοσοκόμα έξω και τους μάζεψε όλους μέσα. ΜΗΝ ΜΙΛΑΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΣ μου είπε. ΕΝΤΑΞΕΙ. . . ΔΕΝ ΣΑΣ ΜΙΛΑΩ, ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ. . . της είπα τονίζοντας το ΄΄Δεσποινίς΄΄. Ηταν κάπου στα πενήντα αλλά έμοιαζε μεγαλύτερη. Με κοίταξε βλοσυρά. Τηλεφώνησε ύστερα στην Προϊσταμένη του ορόφου που ήμουνα μου και της είπε ότι κάπνιζα στο μπαλκόνι. Μου κάνανε παρατήρηση. Τους είπα ότι ότι αυτή που με κάρφωσε είναι ψυχασθενής, για δέσιμο και ότι φύτεψε στην αυλή του κάτω ορόφου φλούδες από μανταρίνι και περίμενε να φυτρώσουν. Η Προϊσταμένη έδειχνε ότι με πιστεύει. Την επόμενη μέρα μου είπανε να κατέβω στην ψυχιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου για μια συζήτηση με τους γιατρούς. Ο ψυχίατρος αφού έμαθε το όνομα μου, με ρώτησε χαμογελώντας - Σου αρέσουν τα μανταρίνια;