Τσίβο και Σκορδάς

Νύχτα

Άπλωσε τα φτερά σου

Και αγκάλιασε

Αυτόν που ονειρεύεται

Με μάτια κλειστά

Και ψυχή αφυπνισμένη

Με άστρα στολισμένη

Για να δει

Αυτά που η μέρα του στερεί.

Νικόλαος Τσίβο

Αμπότ και Κοστέλο
ή
το Πάνκ δεν ψόφησε
ακόμα

μιλάω πολύ. με ακούς πολύ. ο Buk, o Celine, o Τσιώλης με τον Μπακιρτζή αντάμα, ο Θάνατος μου που θα κλάψεις, η υποταγή μου προς τα μικρά συναισθήματα - τα αληθινά και εσύ απέναντι μου αμίλητος. Μελαγχολικός εσύ γελοίος εγώ. . . Ορφικός εσύ Βακχικός εγώ. . . Βραδύ εσύ Νύχτα εγώ. Στο ίδιο θρανίο πολλά χρόνια. . . Καταδικασμένοι, νυν και αεί συμμαθητές. . . φωνάζω μόνος μου, τρέχω, κάνω θόρυβο. . . ή ένταση σου μέσα σου όμως με σκορπίζει. . . με διαλύει και καταλαβαίνω το μάταιο των προσπαθειών μου. για την Λέπρα είχες πεί ΄΄Είναι Σκληρή Γυναίκα. . . ΄΄. . .πράγματι Νίκο μου. . . / θλίψη βλέπεις στις δικές μου λέξεις, όπως όταν κοιτάω τα μάτια σου και σκέφτομαι ότι τις μεγαλοφυίες της καρυδώνουν πριν φωνάξουν. . . νάρκισσοι διαφεντεύουν το μέλλον μας - ΤΟΜΑΡΙΑ.... με διορθώνεις. Γελάω. . . όχι με ότι μου λες. . .αλλά με τον τρόπο. ο Τρόπος πάντα μας φυλούσε απο την τρέλα. . . ξέραμε να περπατάμε κομψά στην Κόλαση / αν παραπατούσα με συμάζευες. . .όπως τότε που σφάδαζα από τα εντερικά στην Ναβαρίνου και έτρεξες τρομαγμένος να με σηκώσεις. . . . Μάχες. . .Έρωτες . . Θεατρίνοι που νιώθουν καλύτερα όταν μας βλέπουν. . . τουλάχιστον δεν είμαστε σε αυτά τα χάλια λένε. . . τους κάνουμε καλό. . . είμαστε το ηρεμιστικό της ανασφάλειας τους. Δόξα τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, κάνουμε καλό σε κάποιον.

Έχεις καιρό να μεθύσεις και το γέλιο με το τσιγκέλι. . . δεν χαμογελάς. . . στήνω παραστάσεις. . . από το τίποτα. . . . μπροστά σου. . . ξέρεις όλα μου τα κόλπα πια και δεν γελάς. . . τότε ξεσπάω. . . γιατί οι άλλοι γελάνε και ο φίλος μου όχι ; τέρατα. . . δεν είναι γέλιο το δικο τους αυτό. . . είναι ξέσπασμα ηλίθιο για να σκοτώσουν την αμηχανία. . . εσύ όμως όταν γελάς ( και ξέρεις να γελάς, το θυμάμαι) είσαι ένα μικρό παιδί. . . που κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα. . . δίχως ίχνος εγωισμού.

χάνομαι κάθε μέρα. χορτάρι να μην φυτρώσει μετά / δεν με νοιάζει. . . όμως εσύ να υπάρχεις / και να ενοχλείς τους αναίσθητους και τις εκάστοτε σίγουρες αυτοκρατορίες τους.

σαπίλες αναλύεις
διαμαντάκια καθώς ψάχνεις
μυρωδιές σκοτεινές / το φως
ακριβό και σπαστικό / τις
πόρνες που λατρεύω δεν
κοιτάς / ούτε αγγίζεις

αναλαμβάνω
τις μικρότητες / να σου
περισσεύουν οι χαρές


στο Πρόβιντενς σου
χρωστάω ταξίδι / λίγα
τσιγάρα / μια βεράντα
στα τελευταία μας /
και μια πρώην Σοβιετική
Τατιάνα να μας σερβίρει
χάπια.

* ένας χρόνος σήμερα
απο την μάχη της Θήβας