''Μην μπλέξεις με ποιητές / μείνε καθαρός....΄΄

. . .είπε μεθυσμένη. το σπίτι διαλυμένο, ένα πακέτο τσιγάρα έμεινε και το κεφάλι μου να υπολογίζει και να θυμάται - ο νόστος του άλγους, πουτάνα νοσταλγία - να πονάει τις εικόνες - καρέ καρέ η ζωή/ατάλαντο μοντάζ - και να θυμάται τις μουσικές από τα σώματα. Επαναλαμβάνομαι σαν φρίκη. . . όμως ένα κείμενο πάντα γράφουμε όπως μια ζωή ζούμε και μια άλλη στα κρυφά. όλοι οι μισάνθρωποι που μουντζούρωναν με αίμα τα χαρτιά, τάιζαν μια γάτα, εγώ ταΐζω εσένα και εσύ με ψάχνεις στα λεξικά. μια ερωτική επιστολή από την εποχή των δεινοσαύρων - 52 σελίδες - την πέταξε η μητέρα. αν υπήρχε ακόμα δεν θα ξανάγραφα. . . ότι θυμάμαι από εκείνη αναμασώ - τις μουντζούρες. τα λάθη της γίνανε στίχοι, οι μακριές προτάσεις με υποσχέσεις για κάτι καλύτερο, μυθιστόρημα. Μύθος. . . ακρωτηριασμένος - απάνω του τρεις Ποιητές, εκείνες που δεν πλήρωσα και κόστισαν πιο ακριβά απ΄ όλες, οι Φίλοι μου, ηθοποιοί που αν και τους γράφω εγώ τα λόγια, εκείνοι επιμένουν να αυτοσχεδιάζουν. Ζούνε βλέπεις, δεν υποδύονται.

. . .και λέμε ότι ζούμε, επιτηδευμένα, τρομακτικά. και λέμε για να λέμε. και τα λόγια μας όπως το χτύπημα στην πόρτα. θα ανοίξει κανείς;