Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

ομοιότητες

καμιά φωτογραφία
λίγες μουντζούρες
μόνο

η μνήμη παίζει / ο έρωτας σκοτώνει / στο ράδιο ο Cash / προσωπικός Ιησούς / αναστημένος και σάπιος / θέλει να μας σώσει και δεν μπορεί / και εγώ έχω όλη την καλή πρόθεση / να χειρουργήσω / αλλά δεν μπορώ / εσύ χτυπά τα μαύρα πλήκτρα / δώσε μου πίσω τον ρυθμό / να σου δώσω το παλτό / η φωτιά ψηλώνει / το επάγγελμα μου η απομυθοποίηση / να σκαλίζω να χαλάω να μαθαίνω να ταιριάζω τα κομμάτια / δεν αγγίζω την ζωή όμως / δεν μιλάω για αυτοκτονίες / οι αυτόχειρες δεν ήξεραν κάτι παραπάνω / απλώς / βιάζονταν / υπερβολικά.

μην βυθίζεσαι σε μύθους / μην φτύνεις την Ηθική των τριγύρω / μην πίνεις / όλα αυτά θα σε εκδικηθούν / και του Σίσυφου την διαδρομή θα μάθεις απ΄ έξω.

ήταν έτοιμα όλα / θυμάσαι ; - το τραπέζι, οι καλεσμένοι με τις προσκλήσεις που ζωγράφισες μια μία / κάποιος ευχάριστος ομοφυλόφιλος που του είπες να με ερωτευτεί / και του άρεσα / γιατί τον έκανα να γελάει / η μουσική / που με φασιστικό τρόπο έβαζα / τα χαλιά σαν κρεβάτια / και όλοι σαν φίδια σερνόντουσαν προς τον μπουφέ / για ένα ποτό, για ένα ποτέ, για ένα τίποτα ακόμα / κάποιος κοιμήθηκε στην μπανιέρα / και εσύ χαιρόσουν από τον θρίαμβο της σύναξης / στο τέλος φαγώθηκες να βρεις τον διακόπτη μου για να με σβήσεις / τον βρήκες / με έσβησες.

το πρόσωπο σου καρφωμένο στο τοίχο / όχι, λάθος / είναι ο καθρέφτης / και εγώ το καρφί που τον στηρίζει - Μοιάζουμε και πόσες ανάσες πήγανε χαμένες και δεν γίνανε φιλιά.

3 σχόλια:

aniaris είπε...

αυτό ήταν ένα πολύ ωραίο πράγμα για να διαβάσει κανείς και να πει κατευθείαν πως ήταν ένα πολύ ωραίο πράγμα.

υμνωδος είπε...

Το (οινο)πνεύμα τούτης της ανάρτησης μοιάζει με κείνο
που με παρακίνησε παλαιότερα
να γράψω κάτι.
Τελικά οι ομοιότητες μεταξύ των ανθρώπων υπερτερούν;

Β.Σ. είπε...

aniaris,
σε ευχαριστώ για τις λέξεις σου και για τις (καθόλου) ανιαρές εξομολογήσεις

να ΄σαι καλά.


υμνωδος,

όσο και αν αυτή η καραμέλα για τα ετερωνύμα καταπίνεται. . . στο τέλος οι ομοιότητες υπερτερούν.
όσο και να γοητεύει το άγνωστο, πάντα θα μας φοβίζει. κανείς δεν αλλάζει εύκολα τον καναπέ που χρονιά έχει μάθει εκεί να βουλιάζει.