κοιτάς έμενα
και πάλι νομίζεις ότι τρελαίνομαι

δεν ήμουν πάντα έτσι

έμοιαζα κάποτε με γιορτή με γλέντι με γέλιο
και σε αυτήν την γιορτή, σε αυτό το γλέντι σε αυτό το γέλιο
γνώρισα ανθρώπους που χαρίζανε προσευχές σε αντικείμενα άψυχα

φιλόδοξα και διεφθαρμένα

γνώρισα πριγκίπισσες με λερωμένα φορέματα

ένα ήλιο στα μαλλιά τους να δύει

γνώρισα ποιητές, καθάρματα, εκμεταλλευτές μιας απάτης

του άξεστου χρόνου

νοικάρηδες σε καρδιές και τρύπια γυαλιστερά σώματα

εκδιδόμενες ιδέες σε τιμή απώλειάς

μεσσίες παρανοϊκούς που δεν μπόρεσαν να σώσουν ούτε τον εαυτό τους

άχρωμους λεχρίτες

σοβαρούς απατεώνες

που κρατούσαν δίκιο

όπλο φονικό για τα πάθη και τις αδυναμίες των απεγνωσμένων

των λησμονημένων, των απόκληρων, των μοναχικών

που ο δισταγμός της μια στιγμής

τους στέρησε χίλια χρόνια αγάπης

σαπιοκάραβα που καμιά θάλασσα δεν μπόρεσε να βουλιάξει

σπίτια που τα πήρε ο άνεμος

καρδιές που τις πήρε ο διάολος.

γνώρισα τους πιο ήρεμους αυτοκράτορες

τις πιο ταπεινές υπερδυνάμεις

στις πιο λευκές πεδιάδες της τρέλας

σύρθηκα για να τους βρω

και εκείνοι θαμμένοι κάτω απ΄ τα άστρα

μου έδειχναν ένα δρόμο χωρίς γυρισμό.

μα κοίταξε τώρα

ο ουρανός σου τρελάθηκε

τα σύννεφα έχουν τρομάξει

η θάλασσα είναι μόνη

και τα δέντρα καπνίζουν - βρώμικοι καπνοί ελεύθεροι χάνονται ψηλά

ψηλά, ψηλά, ψηλά. . . .