΄΄...εξατμισμένη απέλπισια, βρεγμένη ομορφιά και τα σκυλιά δεμένα...΄΄

όλα γίνονται ένα
και στο τέλος χάνονται

τα λόγια
τα φιλιά
εξατμίζονται

τα χείλια που κοσκίνιζαν τις πιο σκληρές λέξεις
τα μάτια που κρατούσαν τα πιο βαριά δάκρυα

η αντίδραση απέναντι στο σάπιο και το αμετακίνητο
η συγκίνηση απέναντι στο ελαφρύ και τραυματισμένο

πόνοι και χαρές
έρωτες και δεσμά χάρτινα
τα πιο δροσιστικά δηλητήρια
χρόνοι μασκαρεμένοι με αναμνήσεις και φροντίδες
από κείνους
που χάθηκαν προτού αγαπήσουν

σιωπή
και ένας καθημερινός θάνατος
για μια εναλλακτική πηγή ζωής


τραγούδια και παιχνίδια ακατανόητα


η μοναξιά σου επιλογή των άλλων
η ζωή σου το ίδιο

ζωή
αυτό το νηπενθές μάθημα
αυτός ο αγώνας ψυχανώμαλου δρόμου
που ενώ τρέχεις

σου φωνάζει συνέχεια:

''ποιος σε υπολογίζει εκτός από σένα;΄΄

την απάντηση θα βρεις
όταν πέσει ο μπαλτάς της λαιμητόμου
και η ψύχη σου σκορπίσει στο δρόμο
ή στο σαλόνι που γνώρισες τρομαγμένος τον έρωτα

για αυτό καλά θα κάνεις να μην ρωτάς πολλά

μόνο να πορεύεσαι κρατώντας ένα μπουκάλι από το πιο γλυκό κρασί
και να δίνεις και καμιά γουλιά στον διπλανό
και αν δεν σου πει ευχαριστώ
σπασ΄ του το κεφάλι
και δώσε του άλλη μια γουλιά

με σπασμένο κεφάλι
το κρασί είναι πιο γλυκό

σαν φιλί . . . . . . .