Πολύβιε,

 είμαι ο θείος σου. Βασίλη με λένε.

 Με τον πατέρα σου έχουμε το ίδιο ύψος και είμαστε γεννημένοι την ίδια μέρα - 19/10 αμφότεροι - εκείνος το 1983 και εγώ το 1989. Θα μπορούσε να πει κανείς - σίγουρα κάποιος αργόσχολος ή ένας ωραίος τύπος που έχει πολλά ή λίγα χρέη - ότι είμαστε δίδυμα. Μπορεί, αν εγώ έμενα 6 έξτρα χρόνια στην κοιλίτσα της γιαγιάς σου, της Ξανθίππης.

  Τώρα που σου γράφω, έχω μια μερίδα, ψημένο καλά, κρέας πλάι μου - μια γυναίκα που κάποτε είπε ότι με αγάπησε, στην Καβάλα, και μια άλλη, πιο περίεργη, στην Αθήνα, με μια αφέλεια που με σκοτώνει, με γλυκαίνει, μου χαρίζει τα πάντα και αυτοσχεδιάζω.

 Ο θείος σου γράφει.
 Ποιήματα;
 Και ποιήματα.
 Δικά σου είναι, ανιψιέ, αν βγει ποτέ κάνα φράγκο από αυτά. Στα έχω επίσημα γραμμένα, δικά σου. Μπορεί να μη τα καταλάβεις, μπορεί να μην με προλάβεις να σου πω ΄΄Το και το στο τάδε ποίημα, η τάδε γκρινιάρα που με ανατίναξε κτλπ, και εγώ αγαθομούνης κτλπ΄΄.

 Αταξίδευτός ο θείος σου, αόρκιστος και άοπλος στον στρατό. Έχασα εκεί 9 κιλά και καμάρωναν οι από πάνω. Για τίποτα, ρε Πολύβιε, δεν είμαι.. . Αλλά είμαι θείος σου.

 Ο πατέρας σου είναι δύναμη. Αγαπητός, αλήθεια. Αγαπημένος για μένα. Να τον ακούς. Να έχεις ό,τι αντίρρηση θες αλλά να τον ακούς. Η μητέρα σου, πανέμορφη, ήρεμη δύναμη. Εμένα άσε με. Θα σου σκάω ξαφνικά μπροστά σου και θα σου κάνω τον καλό. Θα σε στέλνω στο περίπτερο να μου παίρνεις καρέλια χρυσά και θα σου λέω ΄΄Κράτα, Πολύβι, τα ρέστα΄΄, και εσύ να τα κρατάς, ανιψιέ, ομορφιά μου, που θα έρχεσαι με τσιγάρα μου και θα (να) κρατάς τα ρεστα. Κι αν κάποιος πει κακό λόγο για τον θείο Βασίλη να γελάς, να απαντάς και να λες ΄΄Και λίγα ρε πούστη, λες. . .΄΄. Και να γελάς, Πολυβάκι μου.

Ο θείος Βασιλάκης