στην Ασημένια

το χρίτσι χρίτσι του

βινίλιου και οι κεραυνοί
ανεξάντλητοι να πέφτουν
πάνω σε μια ιδέα / να
χάνουμε την ζωή μας
για λίγο φως / χίλιες
φορές να χορταίνουμε
σκοτάδι /να απλώνουμε
σκιές / ΄΄ ποιος έχει
την πιο μεγάλη σκιά
να με δροσίσει;΄΄ και
άλλα πολλά χαριτωμένα
και ευπώλητα / έλα να χορέψουμε να μου δείξεις τα βήματα ή πως να ζήσω ξεχνώντας τα γιατί και πως οι γυναίκες είναι λεωφορεία φίσκα στις απόψεις και τους λεχρίτες με τις μεγάλες ουρές και τα μικρά αισθήματα που βουλιάζουν στις τρύπες που ασθμαίνουν και βήχουν όταν κανείς δεν παρκάρει το ΄΄κάτι΄΄ του μέσα τους - σήμερα η μέρα είναι υπέροχη ο ήλιος είναι ευχαριστημένος σαν να πληρώθηκε όμως μας κόψανε το νερό και γυρίζουν όλοι άπλυτοι στους δρόμους η ομορφιά τους είναι αυθόρμητη αυθεντικοί καμιά πλάνη ή αυτάπατη οι άνθρωποι είναι καλοί όταν κοιμούνται όταν κοιμούνται μόνοι σε ένα υπερδιπλο κρεβάτι το κρεβάτι μοιάζει μεγαλύτερο άπειρο - αν κάποιος ξαπλώσει δίπλα σου νιώθεις να σου κλέβει τον αέρα να σου λέει που είναι το τέλος βγάζοντας τα εσώρουχά βγάζοντας την ψυχή (σου) να σου κοπανά στα μούτρα ένα νέο κόσμο που σε κανένα από τους χάρτες σου δεν έχεις δει - διστάζεις. . . ευθύνες. . . . κάποιον πρέπει να ταίσεις και αντ΄ αυτού του μιλάς τον παραμυθιάζεις τον στριμώχνεις στο μπαλκόνι και όπου βρεις . . σε μια βασική ανάγκη πληρώνεις με ιστορίες. . . και όμως αυτό είναι κάτι, είναι το ΄΄κάτι΄΄ που δεν το παρκάρουν. . . και αν δεν βρείς κάπου να παρκάρεις δεν έχεις πατρίδα. . .