πριν πριν πριν την συναυλία

Στον Σταύρο Χαριτίδη

σκαλίζεις ορυχεία
εγκαταλελειμμένα

κάτι χαρές
σκουριασμένες
κάτι κουβέντες
της πείνας

λίγη σκόνη
να ζωγραφίσεις ψάχνεις
αφού κανείς δεν σχεδίασε
πάνω στην δική σου
τις πληγές σου να δείξεις
να σε πιστέψουν και
να ακούσεις χειροκρότημα

- γιατί είσαι μόνος;
- γιατί θυμάμαι. . .

λήθη και τριβή
στην κατάντια
σκασμός και έλεος
στις φιλοδοξίες

- γιατί κλαις;
- για ποτίσω την ξέρα

ερωτήσεις και απαντήσεις / ανάγκες και απαιτήσεις / τα περιττά / η σοφία του ρακοσυλλέκτη είναι ότι πρέπει για επιβίωση / μια γυναίκα καλή και άνετη σαν πολυθρόνα. . . ένα τραπέζι κερασμένο ακριβώς την στιγμή που έχει λυσσάξει στην πείνα και ας κουτσαίνει λίγο / Νύχτες με κόκκινο πολύ. . . μην με μπλέξεις με την αλήθεια θα δακρύσουν καρδιές - οι καρδιές δεν μυρίζουν την σαπίλα τους και νομίζουν ότι ανθίζουν. . . δεν κοιτάνε τι χρώμα είναι το βάζο, χαίρονται ότι βρίσκονται κάπου. . . δεν δαγκώνουν τα χείλια για να μην χάσουν το φιλί. . . δεν βρίζουν τους νεκρούς τους, δεν τους ζητάνε λογαριασμό ποτέ ποτέ. . . και όλα είναι εντάξει. ή μήπως όχι;


πριν πριν πριν την συναυλία - με τριάντα κολλαριστά αστεία / ένα κομμάτι του κόσμου καίγεται / τα υπόλοιπα γελούν / ένα κομμάτι του κόσμου ονειρεύεται / τα υπόλοιπα δεν μπορούν να κοιμηθούν / όμως όλα απόψε είναι αβέβαια / σπάσε πάλκο μέσα μου αίμα δεν θα τρέξει. . . / σπάσε καρδιά μου που ξέχασες τα λόγια. . . / ξέρεις. . . από πάντα το ήξερες. . . ότι η κωμωδία δεν σταμάτησε στην είσοδο του νοσοκομείου. . . δεν τέλειωσε όταν είπε ΄΄εσύ με κάνεις και γελάω΄΄. . . δεν έφτασε στον τερματισμό όταν μάτωσαν οι γάζες σαν σημαίες . .
μετά από όλα αυτά η Κωμωδία απογειώθηκε και όλα πήγανε για το ανάθεμα.

γλέντι απόψε. . .