άγγελοι

ανάμεσα σε φλας και βαρβιτουρικά
θλιμμένη η Monroe
τραγουδάει χρόνια πολλά
για κάποιον
που του ήταν μετρημένα

ο Pollock πετάει
άτσαλα το χρώμα
την ζωή του
σε ένα τελάρο
σαν τοίχο

ο Bukowski στο τελευταίο
ποτήρι στον πάτο της φιάλης
της ψυχής του κλαίει
άλλη μια μέρα έρχεται
πολλές χαθήκανε
και χάνονται

ο Satie λίγο πριν
λιώσει στην σοφίτα του
χαίρεται την επανάληψη
κάθε του μελωδίας

ο Πάνου δηλώνει ένοχος
φυλακισμένος από παλιά
αποτραβηγμένος από
το αίσχος


ο Χαλεπάς στην σιωπή
της λογικής του κοπανούσε
με το σκαρπέλο πάνω
στο μάρμαρο τις μικρές
αχτίδες που είχε μέσα του


άγγελοι όλοι
ξεχασμένοι
από τον Δημιουργό
με δαιμόνια πολλά
στην πλάτη

όμως ο κόσμος ήταν δικός τους.