ο καθένας έχει ένα κλειδί για να ανοίξει η καρδιά του / εγώ ένα ανοιχτήρι μπυρας

περπατάμε αγκαζέ. εσύ που και που ρίχνεις καμιά προς τα πίσω να δεις αν μας ακολουθεί κανείς. παρατηρώ μια νευρικότητα στις κινήσεις σου. ποιος να σε συγχύσε καρδιά μου να τον τσακίσω. δεν ρωτάω όμως γιατί φοβάμαι την απάντηση. να μου πεις κάνα εσύ και με κολλήσεις στον τοίχο σαν αφίσα.

πίνω λίγο κρασί. είναι στυφό αλλά συνεχίζω. αρχίζω να μιλάω γαλλίκα.περίεργο.με το ζόρι μιλάω ελληνικά,τα γαλλικά από που και ως που;;;
μα βέβαια το κρασί είναι γαλλικό..
εσύ με κοιτάς σαν αξιοπερίεργο.
το επόμενο όμως μπουκάλι θα με επαναφέρει στην τάξη. ένα μπουκάλι ρετσίνα. ξανά ελληνικά

ψιθυρίζω...Αν με αγαπάς κι είναι όνειρο ποτέ να μην ξυπνήσω......

...να μ΄ αγαπάς,αυτοί οι δρόμοι είναι δικοί σου. όποτε θες να φύγεις,να φύγεις αν πονέσεις,δεν θα σε κρατήσω, στους δρόμους αυτούς είμαι και εγώ μέσα. σου ανήκω σαν ένα αντικείμενο θαμμένο χιλιετίες κάτω απο τα μονοπάτια που διασχίζεις,να αφουγκράζομαι τα βήματα σου....