το τελευταίο καιρό ξενυχτώ Ζυστίν.έχω ελαττώσει τις καταχρήσεις σε σχέση με άλλους καιρούς,δεν διαβάζω βιβλία,πλην εξαιρέσεων. ακούω πολύ μουσική όμως....
η μουσική με βοηθάει να μην ακούω άλλα πράγματα. γελοία,αδύναμα αλλά και ικανά να με πικράνουν να με πονέσουν
αλλά δεν πονάω Ζυστίν.
με θυμάσαι να γελάω;να ουρλιάζω προσπαθώντας να βγάλω την πιο ωραία μελωδία και εσύ να τρέχεις τρομαγμένη να μου πάρεις ένα μπουκάλι με νερό για να με συνεφέρεις και έγω να το πετάω μακριά μου χωρίς καν να το ανοίξω και εσύ να κλαις και να με κοιτάς απελπισμένη....;
εσύ με θεωρούσες τότε τρελό και εγώ εσένα ηλίθια.
το να κάνω ένα άνθρωπο να κλάψει,να τον πονέσω,να παίξω με την ψυχή του,να βασανίσω τα αισθήματα του με οποιοδήποτε τρόπο είναι κάτι που μου αφαιρεί το δικαίωμα να ζώ...
εκείνη τη φόρα δεν χρειαζόμουν το μπουκάλι με το νερό για να συνέλθω Ζυστίν αλλά λίγα δάκρυα σου.
από εκείνη την στιγμή επενδύω τις στιγμές μου στο χαμόγελο σου
και είμαι καλά.
υ.σ. μπορείς κάλλιστα να μου αναφέρεις τις χιλιάδες φορές που έχω ειρωνευτεί και στενοχωρήσει κάποιον. θα σου πώ ότι υπάρχουν δυο είδη ειρωνείας΄η μια είναι η καλοπροαίρετη,αυτή που σκοπό έχει την ευθύμια,την εύστοχη παρατήρηση στον άλλο με έξυπνο τρόπο. συνήθως αυτός ο άλλος είναι ένα πρόσωπο που ενδιαφέρει τον είρωνα,είναι κάποιος άνθρωπος που αγαπάει και θέλει να ΄ναι καλά.
το άλλο είδος είναι η ειρωνεία που τσακίζει,που ρημάζει,που αναθέματίζει.αλλά ποιόν;
όχι ένα απλό άνθρωπο αλλά την απαίσια αλαζονική συμπεριφορά του, που στέκεται μπροστά στον καθρέπτη εκείνο που υπερμεγενθύνει το ανόητο τίποτα του.
εκεί η ειρωνεία είναι ανελέητη καλή μου Ζυστίν.
υ.σ.2 με είχες ρωτήσει κάποτε γιατί δεν εγίνα ηθοποιος.θα μου ταίριαζε είχες πει.
σου είχα πεί αν θυμάσαι ότι είμαι ηθοποιός. απλώς μου αρέσει περισσότερο ο αυτοσχεδιασμός απο ένα συγκεκριμένο κείμενο. όντως,βολεύει ο αυτοσχεδιασμός σε όλες τις περιστάσεις και σε όλες τις παραστάσεις (μερικές φορές τα μπερδέυω αυτά τα δύο,αν και δεν διαφέρουν και πολύ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου