Νύχτα

Αντιγόνη

Νύχτα,ήχοι πρόστυχοι
που προηγούνται του στίχου
και της κοπέλας
με τα μεγάλα μάτια
και τα μαύρα σκισμένα ρούχα
που γλύφει τη σκανδάλη
από ένα πιστόλι
γεμάτο άσφαιρα και ανθρωπιά

Νύχτα,ήχοι ανθρώπινοι
μια κουβέντα μολυσμένη
από έρωτα και περιφρόνηση
μια νότα ουρλιαχτό
και ο τελευταίος διαβάτης
που δικάζει
αυτούς που αντικρίζουν
το φεγγάρι

Νύχτα,τα κόκκινα φώτα
μοιάζουν πιο τίμια
πιο ζεστά
από τις λάμπες χειρουργείου
οι ανώμαλοι δρόμοι λάμπουν
από καλοσύνη
ο ποιητής φεύγει
οι ουρανοί τον δέχονται
καθυστερημένα

Νύχτα. αχανής πόνος στην αμηχανία -
μη μου δίνεις σημασία
τα λόγια μου πολλά
μα τα ψωμιά μου λίγα
βλέπεις
τα λόγια,η μορφή,η ψυχή μου
διαρκούν όσο αντέχει
μια ανελέητη ειρωνεία
κόντρα
σε μια καθαρή αλήθεια

Νύχτα,κανένας αυθορμητισμός
καμιά αφέλεια
το πάθος εξατμισμένο
μόνο δυο μεθυσμένα αστραφτερά
κουφάρια
με νηφάλια καρδιά
να επιδιώκουν το τυχαίο
χαρίζοντας την στερνή τους ματιά
στον ουρανό