Αθήνα και. . . .

παραδόθηκε σαν φρούριο χωρίς τείχη

είχε τύχη και μια καρέκλα να κάτσει και να κοιμηθεί ήθελε να με τρομάξει με απείλησε ενώ χτένιζε τα μαλλιά της / Θα είμαστε για πάντα μαζί / Εκείνη την στιγμή χάζευα από το παράθυρο / κάποιος αμόλαγε πυροτεχνήματα / σίγουρα σε συνεννόηση μαζί της / μετά καθόταν και έγραφε για τις φανταστικές αρρώστιες για σώματα που μοσχομύριζαν όταν νιώθανε μόνα τους / για εκείνους που χτίζουν πισίνες μέσα στην θάλασσα / για μια φίλη της ως διάδρομο προσγείωσης / την κυρία που έξω από τράπεζες κάνει τον σταυρό της





- Τι σου αρέσει πάνω μου;

- Εγώ. . .

- Εσύ;.... Τι εννοείς;

- Εγώ.... Πάνω σου. . .





Στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας / με καύσωνα και κάτουρο να σε χτυπάει από παντού / με φιλοξενία στην Πετρούπολη που είχε επί πενήντα χρόνια δήμαρχο τζιμάνι, μετά γκραν ρεμούλα και ύστερα μετριοπαθή που δεν κλέβει. . . . - Λίνα και Κώστας και το χέρι μου μέσα στο στόμα του Ζοζέ - ( Ζοζέ άσε το ζευγάρι και έλα να βγάλουμε λεφτά.... Θα βάζω το κεφάλι μου μέσα στο στόμα σου και εσύ αν δεν πεινάς, δεν θα με δαγκώνεις το αλκοολικό λαρύγγι. . . . το υποθετικό λαρύγγι. . . το λαρύγγι που τα καταπίνει αμάσητα. . . )




Αντζελίν Βοναπάρτη και ο Χρηστάρας ο τηλεμεταφορέας - Χαλάνδρι- Πειραιάς. . . .

- Τι έχεις;

- Τίποτα. . . Κακό. . . Δεν έχω. . . 





Πετρούπολη και φιλοξενία. . . μετά Πειραιάς και φιλοξενία. . . . και έρχεσαι. . . και σ΄ αγαπώ. . . Ανίκητη και μαυροφορεμένη. . . και εγώ δεν έχω μια ειρωνεία της προκοπής να σε υποδεχτώ. . .Δεν έχω. . . ΣΕ ΑΓΑΠΏ. . . Μόνο μισό κιλό παγωτό. . . Και εσύ από πίσω μου, να ψάχνεις με τι μοιάζω. . .





( Έχω ένα αδερφό, Δέσποινα μου, κάλο παιδί, καραβοκύρης. . . 1,87 παλικάρι. . . Ποιητής στιγμών. . . Είναι τώρα στην Πάτρα με μια καλή κοπέλα που έχει το όνομα Πολυξένη, όπως ο τίτλος στο ποίημα του Εγγονόπουλου. . . ο αδερφός μου είναι ωραίος τύπος. . . Είναι καλός άνθρωπος. . . Κάποτε ένα βράδυ χωρίς να το ξέρει μου έφτιαξε την διάθεση και μου έσωσε την ζωή. . . Δεν το ξέρει. . . Δέσποινα μου. . . )




Αθήνα πάλι.. . Κομματικές εκδηλώσεις και εγώ σε περιμένω στην Ομόνοια. . . Ουρλιάζω ΄΄Αγάπη μου΄΄ και 100 κομματόσκυλα ευαίσθητα γυρίζουν και με κοιτάνε. . . . Ίσως δεν αγάπησαν ποτέ. . . Ίσως δεν βρήκαν κάτι να αγαπήσουν πέρα από το τομάρι τους ή κάποιες ιδέες άυλες σαν ποιήματα ή όνειρα που κάνουν όταν κοιμούνται όρθιοι. . .





Η Βασιλική ως Μουσική μου βάζει κραγιόν στην συναυλία και εγώ καρνάβαλος μεθυσμένος χαίρομαι και ελπίζω, γαβγίζω και ο ουρανός όπως έχω πει, τζάμπα. . . ο Σούλης Ντάλης ακαταμάχητος όπως πάντα, οι Θεοί κάπου βρήκαν να πάρουν την δόση τους, η Άννα Μπαλαρίνα, ο Βότσης σήμερα έχει γενέθλια έστω και αν ο χρόνος είναι μια πλάνη, οι Plastic Flowers μυρίζουν πιο όμορφα από φρέσκα λουλούδια, εμένα πονάει η μέση μου αλλά δεν παραδίδομαι. . . . Προχωρώ, σε σερβίρω παγωτό και τα χειλάκια σου, πιο δροσερά από ποτέ. . . χωρίς λέξη να βγαίνει από εκεί εγώ τα ακούω όλα και προσκυνώ, και σε φιλώ. . . και γαμιέται το σύμπαν. . .





Αδιάφορα

όχι αδιάφθορα,

μην υπερβάλουμε




Κύπρια, κοντούλα τηγανίζει μανιτάρια, δηλητηριασμένα και άλλα, δεν ακούω πια τον χορό των καβουριών, το φεγγάρι κάτω από την φούστα σου και εγώ με χειρονομίες διώχνω το κακό. . .

Έχω ένα φίλο χορηγό Ντίνο και ένα φίλο Γδύνω. . . .



Κοζανίτες ανεπανάληπτοι Ποιητές και εγώ να μουντζουρώνω, στο ράδιο να παίζει ανεπιστρεπτί ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ και να μην υπάρχει στην βιβλιοθήκη ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ. . .







Επιστρέφω όλο και λιγότερος 
και ακούω από ΄σένα ΄΄Σε αγαπώ. . . ΄΄ 

''Κλείνω τα στόρια, σηκώνω την φούστα σου, 
δεν ελπίζω, δεν γαβγίζω πια


τα κόκαλα που έγλυφα
έγιναν ντραμς 


τα κόκαλα που έγλυφα
έγιναν δικά μου


πια 

αχ.