Αθήνα και. . . .

παραδόθηκε σαν φρούριο χωρίς τείχη

είχε τύχη και μια καρέκλα να κάτσει και να κοιμηθεί ήθελε να με τρομάξει με απείλησε ενώ χτένιζε τα μαλλιά της / Θα είμαστε για πάντα μαζί / Εκείνη την στιγμή χάζευα από το παράθυρο / κάποιος αμόλαγε πυροτεχνήματα / σίγουρα σε συνεννόηση μαζί της / μετά καθόταν και έγραφε για τις φανταστικές αρρώστιες για σώματα που μοσχομύριζαν όταν νιώθανε μόνα τους / για εκείνους που χτίζουν πισίνες μέσα στην θάλασσα / για μια φίλη της ως διάδρομο προσγείωσης / την κυρία που έξω από τράπεζες κάνει τον σταυρό της





- Τι σου αρέσει πάνω μου;

- Εγώ. . .

- Εσύ;.... Τι εννοείς;

- Εγώ.... Πάνω σου. . .





Στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας / με καύσωνα και κάτουρο να σε χτυπάει από παντού / με φιλοξενία στην Πετρούπολη που είχε επί πενήντα χρόνια δήμαρχο τζιμάνι, μετά γκραν ρεμούλα και ύστερα μετριοπαθή που δεν κλέβει. . . . - Λίνα και Κώστας και το χέρι μου μέσα στο στόμα του Ζοζέ - ( Ζοζέ άσε το ζευγάρι και έλα να βγάλουμε λεφτά.... Θα βάζω το κεφάλι μου μέσα στο στόμα σου και εσύ αν δεν πεινάς, δεν θα με δαγκώνεις το αλκοολικό λαρύγγι. . . . το υποθετικό λαρύγγι. . . το λαρύγγι που τα καταπίνει αμάσητα. . . )




Αντζελίν Βοναπάρτη και ο Χρηστάρας ο τηλεμεταφορέας - Χαλάνδρι- Πειραιάς. . . .

- Τι έχεις;

- Τίποτα. . . Κακό. . . Δεν έχω. . . 





Πετρούπολη και φιλοξενία. . . μετά Πειραιάς και φιλοξενία. . . . και έρχεσαι. . . και σ΄ αγαπώ. . . Ανίκητη και μαυροφορεμένη. . . και εγώ δεν έχω μια ειρωνεία της προκοπής να σε υποδεχτώ. . .Δεν έχω. . . ΣΕ ΑΓΑΠΏ. . . Μόνο μισό κιλό παγωτό. . . Και εσύ από πίσω μου, να ψάχνεις με τι μοιάζω. . .





( Έχω ένα αδερφό, Δέσποινα μου, κάλο παιδί, καραβοκύρης. . . 1,87 παλικάρι. . . Ποιητής στιγμών. . . Είναι τώρα στην Πάτρα με μια καλή κοπέλα που έχει το όνομα Πολυξένη, όπως ο τίτλος στο ποίημα του Εγγονόπουλου. . . ο αδερφός μου είναι ωραίος τύπος. . . Είναι καλός άνθρωπος. . . Κάποτε ένα βράδυ χωρίς να το ξέρει μου έφτιαξε την διάθεση και μου έσωσε την ζωή. . . Δεν το ξέρει. . . Δέσποινα μου. . . )




Αθήνα πάλι.. . Κομματικές εκδηλώσεις και εγώ σε περιμένω στην Ομόνοια. . . Ουρλιάζω ΄΄Αγάπη μου΄΄ και 100 κομματόσκυλα ευαίσθητα γυρίζουν και με κοιτάνε. . . . Ίσως δεν αγάπησαν ποτέ. . . Ίσως δεν βρήκαν κάτι να αγαπήσουν πέρα από το τομάρι τους ή κάποιες ιδέες άυλες σαν ποιήματα ή όνειρα που κάνουν όταν κοιμούνται όρθιοι. . .





Η Βασιλική ως Μουσική μου βάζει κραγιόν στην συναυλία και εγώ καρνάβαλος μεθυσμένος χαίρομαι και ελπίζω, γαβγίζω και ο ουρανός όπως έχω πει, τζάμπα. . . ο Σούλης Ντάλης ακαταμάχητος όπως πάντα, οι Θεοί κάπου βρήκαν να πάρουν την δόση τους, η Άννα Μπαλαρίνα, ο Βότσης σήμερα έχει γενέθλια έστω και αν ο χρόνος είναι μια πλάνη, οι Plastic Flowers μυρίζουν πιο όμορφα από φρέσκα λουλούδια, εμένα πονάει η μέση μου αλλά δεν παραδίδομαι. . . . Προχωρώ, σε σερβίρω παγωτό και τα χειλάκια σου, πιο δροσερά από ποτέ. . . χωρίς λέξη να βγαίνει από εκεί εγώ τα ακούω όλα και προσκυνώ, και σε φιλώ. . . και γαμιέται το σύμπαν. . .





Αδιάφορα

όχι αδιάφθορα,

μην υπερβάλουμε




Κύπρια, κοντούλα τηγανίζει μανιτάρια, δηλητηριασμένα και άλλα, δεν ακούω πια τον χορό των καβουριών, το φεγγάρι κάτω από την φούστα σου και εγώ με χειρονομίες διώχνω το κακό. . .

Έχω ένα φίλο χορηγό Ντίνο και ένα φίλο Γδύνω. . . .



Κοζανίτες ανεπανάληπτοι Ποιητές και εγώ να μουντζουρώνω, στο ράδιο να παίζει ανεπιστρεπτί ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ και να μην υπάρχει στην βιβλιοθήκη ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ. . .







Επιστρέφω όλο και λιγότερος 
και ακούω από ΄σένα ΄΄Σε αγαπώ. . . ΄΄ 

''Κλείνω τα στόρια, σηκώνω την φούστα σου, 
δεν ελπίζω, δεν γαβγίζω πια


τα κόκαλα που έγλυφα
έγιναν ντραμς 


τα κόκαλα που έγλυφα
έγιναν δικά μου


πια 

αχ.

λέξεις

''Σ΄ αγαπώ''

τι είπε;΄΄Σ΄ αγαπω΄΄ μα αυτό είναι μια φράση που την λες όταν βρεις και είσαι σίγουρος, και είσαι βέβαιος. . και.... χα.... κουτορνίθι....κουτορνίθι μαλακισμένο που φοβάσαι τις λέξεις. . . και θεωρείς ΄΄ιερές΄΄ τις λέξεις. . .  ΄΄Ιερές οι λέξεις;΄΄ - γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο. . . Μόνο λέξεις. . .  Γιατί μουτζουρώνουν χαρτιά. . . Γιατί δεν καταλαβαίνουν την κατάντια. . . Γιατί πεθαίνω κάθε μέρα και σκέφτονται εκείνοι στίχους. .  .Κουτορνίθι που νομίζεις ότι είσαι κάτι και έχεις δυνάμεις
Όχι... το ΄΄Σ΄ αγαπώ΄΄ το λέμε όταν είμαστε βέβαιοι και έχουμε να ακουμπήσουμε κάπου. . . Έχουμε έναν δίπλα να είναι μαζί μας. . . Κουτορνίθια με μπάσταρδα συναισθήματα. . .


Λέξεις ε;
Φράσεις;
Και οι Κραυγές;

Κουτορνίθια. . . Για αυτό οι νεκροί δεν λέτε κουβέντα, για αυτό όταν δεν λέτε κουβέντα και η ανάσα σας δεν υπάρχει σας σέβονται. . . - Ψόψησε.... Δεν μιλάει.... Να είναι καλά. .  .

Κουτορνίθια, σκαλωμένα στις φράσεις. . . για αυτό σας καβαλάει ο κάθε μυστήριος και σιωπιλός. . . Σασπένς και ρομαντισμό - Σκατά έχοντες τελικώς. .  . Και όλα μες το κεφάλι σου. . . Ας είναι. . . Κάτι έχεις. . .

Πεθαίνω κάθε μέρα - όμως οι λέξεις είναι ιερές - οι πουτάνες οι λέξεις που λένε ενώ άλλοι με κραυγές πονάνε. . . Μα η ποίηση. . .

Να χαθείτε όλοι και ο,τι νομίζετε. . . Ίσως βρείτε κάτι παραπάνω από τον γλυτωμό του ΣΚΑΤΟΥ, για να νιώσετε τυχεροί. . . .

Ποιητές μου και Βοσκοί αισθημάτων. . .

΄΄Πατρίδα είναι όπου υπάρχει χώρος να παρκάρεις΄΄

- Συγνώμη, μπορείτε να μην παρκάρετε για λίγο εδώ. . . Περιμένουμε ασθενοφόρο να ΄ρθει να πάρει την γιαγιά μας.
- Όχι. . . Ψάχνω μισή ώρα να παρκάρω. . Δεν γίνεται. . .
- Μα για δέκα λεπτά μόνο. . .
- Δεν με ενδιαφέρει. . .

Όταν γύρισε βρήκε και τα τέσσερα λάστιχα σκασμένα και η γιαγιά ήταν κάπως καλύτερα από εκείνη.

- - - 

- Συγνώμη. . . Θα παρκάρετε εδώ;
- Ναι... Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;
- Θα το αφήσετε όλο το βράδυ; 
- Ναι. . . Δεν καταλαβαίνω γιατί ρωτάτε. . .
- Όχι... Να. . . Έρχονται το βράδυ κάτι τσόγλανοι και σπάνε τα παρμπρίζ. . . Σε έναν χέσανε πάνω στο καπό. . .

Ποτέ δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο. . . Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Εκείνος όμως έφυγε τρομαγμένος, ξεχνώντας να φορέσει την ζώνη του.

Δεν με ρώτησε ποτέ
ήξερα / ήξερε ότι θα απαντήσω
                     έτσι
είμαστε ευτυχισμένοι - στα δυο όλα
κάποιες φορές σαν τραπεζάκια - στα τέσσερα
κάποιες φορές ρεφενέ - ψυχή δίπλα στην ψυχή μου
κομμάτι ουρανού τζαμπατζή
τα σύννεφα φτηνά

ανάποδα γυρίζεις το ΄΄αχ΄΄

και μετά τον πόνο

γέλιο

ένα μόνο

΄΄Σε θέλω΄΄

σήμερα/χθες

από την αρχή 

το παιχνίδι από την αρχή

κοιμάσαι
σκύβω να πάρω
από το πάτωμα
το σκουλαρίκι σου
κοιμάσαι
σκέφτομαι ότι το στομάχι μου δεν καίει πια
ότι έχω καρδιά / τα μάτια σου, η ματιά σου
                                                 μου το δείχνει.

πιο πριν μου αγόρασες τσιγάρα 

και εγώ μια τράπουλα για σένα
να παίξουμε και να χάσουμε
                                      μαζί

κοιμάσαι και κάποιος μακριά από εδώ
 χάνει το δίκιο του
κάποιος παίζει φυσαρμόνικα με
άνεμους και καπνούς στα πνευμόνια του
δυο τρεις καβαλάνε με τέχνη εκατό
και εκατό ποζάρουν ξενερωμένοι
                                    με επιχειρήματα
και όλα τους τα στοιχεία στις παλάμες τους

κοιμάσαι και δεν δανείζομαι πια φως
δεν υποθέτω δεν τρυπώνω σε οικογένειες
το άρωμα που δεν φόρας και το όνομα σου
πάνω μου. . .

Strictly Genteel

νοσταλγεί
κάθε προηγούμενο δευτερόλεπτο
                       χαμένο
το σύμπαν το καημένο
και ΄συ με περιμένεις πάντα
                                        τώρα                                  μια χώρα
                                         
                                        μετά                                 μεταξύ μας.

ή Κάθοδος ή Κατρακύλα

ένα μήλο πέφτει από την μηλιά στο χώμα και σαπίζει, το άλλα από πάνω κρεμασμένα γυαλίζουν καθαρά, ποιό κερδίζει;

-

Ακούω και εγώ Morrison αλλά δεν μυθοποιώ κάτι που δεν υπάρχει / γιατί αυτό που χρειάζεται κάτι που δεν υπάρχει είναι ο μύθος / μιλάω για τον Zappa μιλάω για γεγονότα μιλάω πολύ, εσύ και άλλοι δυο τρεις ακούνε... όταν δεν είμαι καλά δεν ακούω μουσική ούτε πίνω, το να πιω και να γίνω χάλια είναι άλλη υπόθεση - απομόνωση. . . πληγωμένα λιοντάρια, αμφότεροι. . . εσύ από την μια πλευρά, εγώ από την άλλη, η χρυσή τομή έχει γαμηθεί να αιμορραγεί, να στάζει και να εκνευρίζει. . .

τότε

μουστάκι σαν τσιγκέλι διπλό / παιχνίδι χρυσό / ομορφιά και ηρεμία /  άλλαξες χρώμα - από το ξύλο; από την ντροπή; από επιλογή; - σου δίνω την ευθύνη μου, γονατίζω μπροστά σου, χαίρεσαι μέχρι που με βλέπεις να δένω τα κορδόνια μου και γελάς σαν τρελή - όλα σαν τρελή τα κάνεις. . . καβαλάω την υπερβολή, βγάζω τα γυαλιά μου να μην βλέπω μακριά, δεν συμφέρει, τα φοράς εσύ και βλέπεις τι θα συμβεί και γελάς σαν μουσική - με μια ανήλικη τεκίλα δεκαπέντε ετών και ειρωνείες απτές έρχομαι στην τρομερή σου πόλη / φοράω αλεξίσφαιρο και μπουκιές από κρεατωμένα δίκια νόστιμα / δεν θυμόμαστε τίποτα γιατί τίποτα δεν έγινε καρδιά μου. . .

ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ

Εἶσαι ἄντρας. Ὅμως ὁ ἴδιος πάντα μένω·
τὰ χρόνια ποὺ περάσανε μὲ ἄφησαν
παράξενο παιδάκι γερασμένο.
Καὶ δὲν ποθῶ πιὰ τίποτε ἀδελφέ μου·
τὰ ὀνείρατα στὰ χέρια μου ἐσκορπίσαν
καὶ τά ῾δωκα, ροδόφυλλα τοῦ ἀνέμου.

Ὤ, πότε θὰ μπορέσεις νὰ ξεχάσεις
τὶς ἔγνοιες τῆς ζωῆς ποὺ σ᾿ ἐκερδίσαν
νά ῾ρθεις ἀπὸ ῾κει πέρα, νὰ περάσεις
τριγύρω μου τὸ χέρι καὶ σκυμμένος
ν᾿ ἀκούσεις ὅσα πάθη ἐγονατίσαν
αὐτὸν ποὺ τόσο σοῦ ῾ναι ἀγαπημένος;

Καλέ μου, σιγανὰ θὰ σοῦ μιλοῦσα,
θὰ σοῦ ῾λεγα πὼς ὅλοι μ᾿ ἐμισῆσαν,
πὼς ρεύοντας τὸ δρόμο μου ἐτραβοῦσα,
διωγμένος κάθε μέρα ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους,
μὴ ξέροντας ποιοὶ τόποι μ᾿ ἐκρατῆσαν,
μὴ ξέροντας σὲ ποιοὺς πηγαίνω τόπους.

Κι ὡς εἶσαι λατρεμένος ἀδελφός μου,
τὰ μάτια σου κοιτώντας ποὺ ἐδακρῦσαν,
θὰ ξεχνοῦσα τὰ βάσανα τοῦ κόσμου,
καὶ βλέποντας μακριά, κατὰ τὴ δύση,
τὰ συννεφάκια ποὺ θαμπὰ ἐχρυσίασαν
φιλώντας ἱλαρὰ τὸ κυπαρίσσι,

γιὰ μιὰ μικρὴν ἡλιολουσμένη πόλη,
γιὰ ἕνα μεγάλο σπίτι ποὺ ἐκυλήσαν
τὰ πρῶτα πρῶτα χρόνια μας καὶ οἱ βόλοι,
γιὰ τὶς χαρὲς ποὺ ἀκόμα μὲ κρατοῦνε
ἱκέτη, θὲ νὰ σοῦ ῾λεγα, μὰ ἐσβῆσαν,
γιὰ τοὺς καιροὺς ποὺ δὲ θὰ ξαναρθοῦνε...

Κ.Γ.Καρυωτάκης

σημειώσεις

μαγικό το ακορντεόν 
αέρας και άρωμα κόλλας σε κάθε νότα 
ρεμάλια στολίδια κρεμασμένα 
ανιδιοτέλεια και άγιος ο Θεός 
τύψεις και άγιος ο Εχθρός 
προκαταλήψεις παρεξηγήσεις 
πρωτοβουλίες που κυβερνάνε κάθε πιάτσα
ταξιτζήδες, πουτάνες
ύποπτοι και πολλοί εν δυνάμει 
και άλλα διαχρονικά,
πίστη και ορεκτικά 
πρόοδος με συντηρητικά 
                                         για την γεύση




. . . .




τι άλλο να χρεώνουν 
οι ρουφιάνοι τους νεκρούς
πέρα από δικαιοσύνη;




. . . .

ξεκίνησαν να ερωτευτούνε
βγάλανε τα ρούχα τους
όπως όταν πηγαίνουν για μπάνιο
το κρεβάτι πάντα στην ίδια γωνία
ξάπλωσαν
εκείνος ήταν βαρύς
εκείνη ευκολόπιστη
ένιωθαν νικητές

είχαν κάπου να παρκάρουν.

. . . .

Ο Ρατσισμός θεραπεύει το άσθμα και τις μυκητιάσεις έλεγε με ύφος
φρεσκοξυρισμένο και περίμενε την αμοιβή του πεινασμένος.
Είχα να του πετάξω πολλά πράγματα αλλά δεν ήξερα σημάδι
τα γένια μου, όπου φυσούσε ο άνεμος και τα μαλλιά μου χάρτινα
με στίχους του калогиров από το ροζ παραπέτασμα.

. . . . .


Χωρίς πολλές ελπίδες  
Ξυπόλητη να σηκώνει σκόνη 
Να χαζεύει κάθε πρωί τα πόδια της
Τις σημειώσεις και τις μάχες πάνω της.