Γιώργος Χειμωνάς

Το Βιβλίο αυτό δεν είναι δικό μου: Ανήκει στο άγνωστο κοινό της Κέρκυρας ή του Παρισιού, που με άκουσε και με είδε να μιλάω, ενώ εγώ έβλεπα και άκουγα τον ήσυχο κυματισμό ενός ζωντανού σκοταδιού, που έφθανε ως την όχθη του λόγου μου και αργά πάλι αποτραβιόταν' ανήκει στην λήθη μου, όπου αυτός ο λόγος σκόρπισε και χάθηκε, τον ξέχασα. Ανήκει προπάντων στην μνήμη των ποιητών που έψαξαν και μάζεψαν όσα βρήκαν ( γιατί χάθηκαν τα περισσότερα ) από τα λόγια μου εκείνα' ανήκει στους άγνωστους αναγνώστες που τα διάβασαν σε περιοδικά και αφιερώματα και που ποτέ δεν θα γνωρίσω. Γιατί ο συγγραφέας δεν έχει άλλους αναγνώστες΄ ο ίδιος είναι ο αναγνώστης του έργου του ( αφού ο συγγραφέας δεν γράφει, διαβάζει γράφοντας - συγγραφέας σημαίνει αναγνώστης, δεν γράφει τον λόγο του: τον διαβάζει). Και όταν διαβάζοντας ο συγγραφέας τελειώνει την γραφή του, όταν τελειώνει την ανάγνωση, τότε έχει μπροστά του ένα γραπτό λόγο που του είναι πια ξένος, δεν του ανήκει - δεν ανήκει σε κανέναν.
Ο συγγραφέας λοιπόν δεν έχει αναγνώστες, δεν έχει έργο. Δεν έχει φίλους. Ούτε κάν εχθρούς. Έχει πολλούς που τον αγαπούν, όμως, όταν το μαθαίνει, είναι πολύ αργά - κι αυτοί είναι οι μοναδικοί εχθροί του: Ενώ πρέπει να ξέρουν, τον αφήνουν να ψοψήσει σαν σκυλί. Ο συγγραφέας δεν μπορεί να αντέξει την μοναξιά. Αμείβει πλουσιοπάροχα εκείνους που τυχαίνει να τον πλησιάσουν, μόνο για να τους βλέπει, να σταθούν λίγο για να τους δει όταν του κάνουν αυτήν την χάρη, τους την ανταποδίδει ηγεμονικά - τους χαρίζει όλους τους πύργους του. Ο συγγραφέας δεν αγαπάει, ευγνωμονεί. Δεν είναι άξιος να αγαπηθεί - και το γνωρίζει. Δεν ζητάει να τον αγαπούν, θέλει μονάχα οι άλλοι να είναι εκεί, απ΄ έξω' να μπορεί να τους φωνάξει, για να έρχονται και να τους βλέπει. Και αν αυτοί, από αγάπη για αυτόν, έρχονται, δεν τον ενδιαφέρει: Όποιους λόγους και να έχουν, ας έρχονται - ας είναι πάντα εκεί κοντά, απ΄ έξω. Στο κάτω κάτω, όλοι δούλοι του είναι΄ όμως αυτό δεν πρέπει ποτέ να το μάθουν.
ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: για όλους αυτούς που ήρθαν να τον δουν και να τον ακούσουν - να είναι εκεί, κι ας μην τους βλέπει, κι ας είναι άγνωστοι: Τους αισθάνεται, είναι εκεί. Για όσους ήρθαν και του μίλησαν και μπόρεσε να τους μιλήσει κι εκείνος, βλέποντας τους, ακούγοντας τους. Είναι εξαιρετικά επιδέξιος: Τους μιλάει όπως αυτοί θέλουν να τον ακούν να μιλάει΄ μπορεί να υποστηρίξει οποιοδήποτε θέμα - και με απόλυτη τιμιότητα. Είναι πολύ ικανός, πάντα τα καταφέρνει, και πάντα πιστεύει αυτά που λέει. Πηγαίνει σε όποιον τόπο τον καλούν, όποια εποχή του ζητήσουν. Ερωτεύεται πολλές γυναίκες μαζί - είναι σε όλες το ίδιο πιστός, δεν προδίδει ούτε προδίδεται. Είναι άτρωτος στην κακία των ανθρώπων, αρκεί η κακία τους να τους κάνει να έρχονται σ΄ αυτόν. Ο συγγραφέας δεν είναι δημιουργός, δημιουργείται ακατάπαυστα από τους άλλους΄ όταν χρειαστεί να τους ικετεύσει για να έρθουν, για να μην φύγουν, επειδή ξέρει πως δεν θα τους πείσει, τους καρατομεί και τους πενθεί σε όλη του την ζωή. Δεν αισθάνεται ενοχή, δεν μετανιώνει ποτέ. Δεν είναι κακός ούτε καλός, μπορεί να είναι και το ένα και το άλλο. Αλλά στην πραγματικότητα είναι πάντοτε το άλλο ( όχι το διαφορετικό: το άλλο ) - ο συγγραφέας δεν έχει ανάγκη τον Άλλον, έχει ανάγκη το Άλλο.)
Συγγραφέας είναι μια τερατώδης ανάγκη του τίποτε.

προλογικό σημείωμα

από το βιβλίο του

Γιώργου Χειμωνά

ΠΟΙΟΝ ΦΟΒΑΤΑΙ

Η ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ;
Εκδόσεις Καστανιώτη