΄΄από ένα σόλο πιάνου στο Montréal΄΄

πέφτει στην θάλασσα
το φεγγάρι και γίνεται
νησί / χύνεται απάνω
μου το κρασί και
γίνεται δάκρυ μουσική
και χρέος.

αν με μια αγκαλιά
ή
με απουσία οραμάτων
και στοχασμών
γαμηθεί το σύμπαν
ξανά να κοιταχτούμε
όπως την κάθε
πρώτη φορά
πριν σε πληρώσω
πριν νικήσεις
πριν ανταμωθούμε
με το αναπόφευκτο
πριν ουρλιάξεις
΄΄δεν το έκανα εγώ΄΄
και ΄γω ματωμένος
σε σημαδέψω
με τον δείκτη μου

όταν δηλαδή
πλακώσει ο Χρόνος
πάνω σε ό,τι
πιστέψαμε
και σε ό,τι
νομίζαμε
ότι είδαμε

με ένα γέλιο
θα φανερωθούν
όλα

αλλά μέχρι
τότε
θα έχω κάπου
διοριστεί
και εσύ
θα ΄σαι νεκρή

ή
το ανάποδο.