3Α

πως το είπε ο Χ. ΄΄Είμαστε Αθάνατοι΄΄. Αισιόδοξος αλλά τον πιστεύω. Αν πεθαίνεις κάθε μέρα τα αντισώματα είναι ισχυρά. Τα λόγια , βέβαια, που κοροϊδεύω έχουν και αυτά αντισώματα και διάρκεια μεγαλύτερη από την δική μου. Εγώ θα υπάρχω σαν ανάμνηση αυτά θα κερδίζουν χώρο, χρόνο, υποστήριξη από περισσότερους συμπαθητικούς τύπους ( ΣΥΜΠΑΘΗΤΙΚΟ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΝΕΣΟΥΜΕ ) ίσως λεχρίτες ίσως καλοντυμένους ίσως καλοπροαίρετους Απ΄ αυτούς που κάνουνε έρωτα σαν να μην συμβαίνει τίποτα, όπως πάνε για κατούρημα.

ένα όνειρο τώρα που ο χρόνος μου κάπως λιγοστεύει είναι να βάλω φωτιά έναν ευκάλυπτο στην Αθήνα. Να μην υπάρχει και απο τους καπνούς να βγεί μια μικροκαμώμενη φιγούρα. η Α. . Θα είναι ευτυχισμένη και δεν θα γράφει. θα μαζεύει κουμπιά απο του δρόμους και θα την λένε τρελή. θα είμαι εκεί όμως και θα μονομαχήσω μέχρι τελικής ειρωνείας με αυτούς που θα την πικράνουνε. αν όχι, υπάρχει και η λύση του Ακάκι Ακάκιεβιτς. Αλλά δεν την φοβάμαι΄ οι άνθρωποι μετρίου αναστήματος είναι ικανοί για τα πάντα.

η Αλεξάνδρα θα τραγουδάει παλλόμενη απο τις νότες και κάποια αόρατα ποτήρια. θα χειροκροτάω πιο δυνατά από όλους με τις τρύπιες παλάμες μου. Εκείνη θα με κοιτάει. Αγάπη ; Ναι, μάλλον, και ο Έρωτας ; Ας πάει διακοπές, η Αγάπη κάνει για όλα. μέχρι και ο Σελίν, που απ΄ ότι λένε είχε βιτριόλι αντι για αίμα γράφει ΄΄Αν πρέπει σώνει και καλά ν΄ αγαπάς κάτι, με τα παιδιά ρισκάρεις λιγότερα απ΄ ό,τι με τους ενηλίκους, σου επιτρέπεται τουλάχιστον ελπίδα ότι θα ΄ναι λιγότερο γομάρια από μας, αργότερα. Δεν ξέρεις.΄΄
Η Αλεξάνδρα χωρίς να την ξέρω, μοιάζει με παιδί...

η Αντιγόνη- το 50% της Ζυστίν και μια Amy Winehouse σε Βαλκανικό φόντο - έχει χόμπυ να βγάζει τα ρούχα της και να μου πετά μπουκάλια. She's a diamond that / Wants to stay coal που λέει και ο Θωμάς που περιμένει. Αγρίμι. ΄΄Με κάνεις να γελάω...΄΄. Αυτό και μόνο. Τρομακτικό αλλά με τον καιρό συνηθίζεις. Θητεία στην Σαπίλα και Στίχοι.

όλα κάποτε φτάνουν σε ένα τέλος. Ευτυχώς όμως υπάρχει κάποιος περίεργος που ρωτάει ΄΄Και μετά;΄΄

Ευτυχώς.

ρομαντζάδα μεσιτική

Αγαπιόμαστε για το εθιμοτυπικό... όμως λίγο χρώμα δεν βλάπτει... το πήδημα; ναι... αναγκαίο. Άμα βρεις τον Κατάλληλο τρόπο ή πιο συγκεκριμένα τον κατάλληλο άνθρωπο... εκείνον τον ωραίο από απέναντι...το αμίλητο... που κάθεται με κάποιο στιλ και στον καβάλο του βλέπεις ένα χαμόγελο...εντάξει, εντάξει δεν μιλάω... εσύ έχεις το χάρισμα να με καταλαβαίνεις χωρίς να μιλάω... όταν γδύνεσαι κάπως το πράγμα γίνεται ατμοσφαιρικό.. ναι ναι... πορνοψυχεδέλεια... γελάς; καλά κάνει...το γέλιο είναι δικαίωμα ακόμα... αλλά το καλύτερο γέλιο είναι όταν γελάς με τα χάλια σου... τρομακτικά πράγματα ανακαλύπτεις..είτε τα φορτώνεσαι, τα αντέχεις και γίνεσαι αυτοκόλλητος με αυτά, ανυπόφορος για άλλα λιγότερο καυλωτικά... είτε τα πετάς στον τοίχο και αυτά σου έρχονται με φόρα πίσω... γκελ αυτοκριτικής που λένε... πινκ πονκ τα νεύρα... αλλά κάτσε λίγο στο πιάνο... παίξε κάτι... Chopin... η Φυματίωση και η Σάνδη τον καθάρισαν... όμως τα νυχτερινά του... λιώνουν τις ταπετσαρίες στους τοίχους όταν τα παίζεις... και εγώ μαζί τους... ταπετσαρία... τοιχογραφία που περιμένει να νυχτώσει... και όταν όλοι ξεραθούν το σκάει και το πρωί πριν αναστηθούν επιστρέφει... στον τοίχο... με την πλάτη... έτσι είμαι... μουλωχτός... υποκριτής... μου έχουν κάνει κράτηση και έναν σταυρό... θα έχει ωραία θέα εκεί πάνω... κλείσε και εσύ... συμφέρει.

Ρένος Αποστολίδης

΄΄Καμιά αρχή εξω απο την συνείδηση σου. . .΄΄

ΦΣΣΣΣΣΣΣ ή Θάνατος.

ο Αριστερός φακός από τα γυαλιά μου ράγισε και τώρα στα κατάστιχα είμαι ένας ανώμαλος μπανιστιρτζής ( πως λέμε παγωτατζής ;;; ) πίσω από τους θάμνους και μπροστά τα ζευγάρια να σκέφτονται τι χρώμα κουρτίνα θα καλύψει την εγκυμοσύνη τους - η νύχτα που της εξομολογήθηκα τα πάντα, δεν έχει υποκοριστικό σαν το Βράδυ - ΄΄Βραδάκι έλα να ανταλλάξουμε Μοναξιά φέρουσα τσιγάρα΄΄- η Νύχτα δεν μικραίνει...εξαφανίζει μόνο...μας παρκάρει κατα τα Άστρα μεριά...και μετά ανοίγουμε το στόμα σαν καλά παιδιά για να ρίξει το κέρμα...μα μια μικροσκοπική ύπαρξή, ενάμιση μέτρο πάνω απο την γή που θα με θάψουν λεει θίγμενη ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΧΩΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΠΑΛΙΟΠΟΥΣΤΗ...Μα τι Πλάσμα. . . και οι Τράγοι τρέχουν, δεν το προλαβαίνουν, λαχανιάζουν.

Ανοησία....κόφ΄ το.

παιχνίδι

έλα να παίξουμε
να σκοτωθούμε
άσε αυτούς που μιλάνε και γελάνε

έλα να παλέψουμε
να χτυπηθούμε
άσε αυτούς που κλαίνε και ρωτάνε

δεν θα χάσεις
δεν θα χάσεις. . . εσύ.

Σαν αυτοπαρουσίαση

Πρέπει απαρχής να πω ότι ποτέ δεν σκέφτηκα να εξηγήσω τα ποιήματά μου. Θυμάμαι μόνο πως γράφτηκαν σε ώρες απρόσμενες· νύχτες χειμωνιάτικες, κουκουλωμένος σε μια κουβέρτα, πεταγόμουν ξαφνικά απ' το κρεβάτι, σαν μια αστραπή, σαν κάτι κόκκινο να με χτύπησε στο κεφάλι, έφτιαχνα τον σκελετό του ποιήματος κι ύστερα έπεφτα και κοιμόμουνα.

Ομως μέρες πολλές ύστερα τα δούλευα, όπως ο τεχνίτης δουλεύει ένα οποιοδήποτε αντικείμενο, κι αν στο τέλος δεν με ικανοποιούσε, το έσχιζα και το πετούσα. Τα περισσότερα τα πετούσα. Ποτέ δεν κάθησα a priori να γράψω ένα ποίημα. Ετσι όλα τα έγραψα, όπως λέω παραπάνω.

Αλλα τη νύχτα, άλλα σε παγωμένα καφενεία της Κατοχής, σε έρημες ταβέρνες στο Νέο Φάληρο, ακτή Πρωτοψάλτη, κοντά στο μεσαιωνικό τυπογραφείο του Ταρουσόπουλου (με τι νοσταλγία τις θυμάμαι!).

Μια φορά συνάντησα τον Σεφέρη σ' ένα βιβλιοπωλείο (λίγο πριν φύγει για την Αγγλία).

- Γράφετε; με ρώτησε.

- Ναι, συνεχώς, του απάντησα, γράφω και σχίζω.

- E, λοιπόν, μου λέει, να γράφετε, γιατί θά 'ρθει μια μέρα που δεν θα μπορείτε να γράφετε τόσο εύκολα.

Τι δίκαιο που είχε ο σοφός ποιητής!

Τώρα βλέπω τα ποιήματά μου όλα μαζί, με αφορμή που τα ξανατυπώνω. Ολόκληρη ζωή τριάντα χρόνων περνάει μπροστά μου.

Βλέπω ότι πολλά έχουν ατέλειες, άλλα είναι σκοτεινά και δύσκαμπτα, αλλά βλέπω ότι είναι α λ η θ ι ν ά και πως δεν θα μπορούσα αλλιώς να τραγουδήσω.

Παράξενα μου φαίνονται τα καινούρια που γράφω (ακόμη και πολλά που περιέχονται στην τελευταία μου συλλογή «Το Σκεύος», 1971).

Σα νά 'χουν γραφτεί από έναν άλλον άνθρωπο που πέρασε μια κόλαση και τώρα είναι λίγο, πολύ λίγο, πιο ησυχασμένα.

Μίλτος Σαχτούρης

17-25 Δεκεμβρίου 1977

ο έρωτας κάνει σουρωτήρι το στομάχι

- Θυμάσαι τότε που είχα παίξει ένα κομμάτι στην Κιθάρα
και μου είπες ΄΄παίζεις φάλτσα΄΄ και μετά σε έβαλα να φας την Κιθάρα ;

Ναι, τι μ΄ αυτό;

- Θυμάσαι πάλι τότε που μου διάβασες ένα Ποίημα σου
και σου είπα ότι είναι για τον πούτσο και εσύ με έβαλες να το φάω;

Ναι ρε, θυμάμαι...

- Ε, λοιπόν πιστεύω ότι το Ποίημα ήταν πιο νόστιμο από την Κιθάρα.

ο ηλίθιος...βάζεις ένα τέλος...σκέψου...και σε συμπαθούσε ο Πρώτος Νεκροθάφτης από τον Άμλετ...εκείνος που δεν υπολόγιζε Βασιλιάδες και Πρίγκιπες..άνοιγε λάκκους,άνοιγε το στόμα του, έκλεινε λάκκους αλλά το στόμα του ποτέ... και εσύ βάζεις ένα τέλος...χα, ηλίθιε...
με τα ποιήματα του Τραΐανού έξω από ένα κωλομάγαζο σαν σίγμα τελικό να διαβάζεις...τις επιστολές του...για τα πικραμύγδαλα με ζάχαρη που δεν έπιασαν...και πάνω στο καλύτερο να 'ρθεί ο μαντραχαλάς να σου πει Ε..τι είσαι εσύ; Εδώ ήρθες να διαβάσεις; Εκτοπίζομαι γιατί δεν με παίρνει...οι Δυτικές Συνοικίες...ευτυχώς θα ανατιναχτούν εντός των πενήντα χρόνων που έρχονται οι Βιομηχανίες και θα πάμε πετώντας προς την Καλαμαριά. Θα μπούμε στην τροχιά των Ανατολικών Περιοχών.

τα Λαδάδικα κλείνουν και ο διασκεδάζων πληθυσμός ανεβαίνει κατά Βαλαωρίτου και Συγγρού και η ιδέα να ενός δημοτικού συμβούλου να μαζευτούν όλα τα μπουρδέλα σε ένα σημείο της πόλης ενδιαφέρουσα Αν εφαρμοστεί και στις Δημόσιες Υπηρεσίες αυτό, θα γίνουμε Σουηδία. Οι ποιητές θα καταντήσουν από πολυτέλεια σε φάρσα, οι παιδίσκες σε δικτάτορες, ο Στράτος σε καθαρίστριες, οι μπάτσοι ανθοπώλες και οι Αναρχι... σε γεωπόνους.. 50ευρα με τον Άρη Βελουχιώτη και 20ευρά με τον Μεταξά - τι φατσούλα ο πούστης,με τα γυαλάκια του, να τον βάλεις στο ράφι με τα μπιμπελό - και στίχοι του Σεφέρη και του Ελύτη θα πίνουν οι ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΙ στο μπαρ Νόμπελ.


ένα τραγούδι, Monsieur

εικαστικά

δημιουργήματα της φίλτατης vereggaria
κατόπιν παραγγελίας για το εξώφυλλο
της ανέκδοτης ποιητικής συλλογής Εξομολόγηση στην Νύχτα.

Γράμμα στην Ζυστίν 13

Να πάρεις τι κωλοτιράντες σου και να φύγεις, ΜΑΛΑΚΑ... και μετά μου πέταξε ένα άδειο μπουκάλι Βότκα. Έσκυψα την τελευταία στιγμή ( να μαζέψω τις τιράντες μου ) και το μπουκάλι έσκασε στον τοίχο, πάνω στην φωτογραφία του Επίσημου Αγαπημένου της. Τον πέτυχες τελικά είπα. Ανατινάχτηκε..άρχισε να σκίζει κάτι ποιήματα που τις είχα δώσει, να με βρίζει για ότι της είχα κάνει και εγώ να την βρίζω για ότι δεν μου είχε κάνει. Πέσαν και κάτι ψιλές. Ηρέμησε κάπως. Ξάπλωσε στον καναπέ και μουρμούριζε. Μάζεψα ότι είχα εκεί μέσα και έφυγα. Καθώς κατέβαινε τις σκάλες ένιωσα να χάνω την ισορροπία μου. Παραπάτησα 5 6 σκαλιά αλλά έφτασα στο ισόγειο σώος. Απο την Κορυφή της Σκάλας την άκουσα να γελάει. Μπορεί να με έσπρωξε, μπορεί και όχι. Για να είμαι σίγουρος ούρλιαξα ένα Καργίολα και το γέλιο συνεχίζονταν

Από το Ιπποκράτειο ( άμα το κοιτάξεις από απέναντι στην στάση του λεωφορείου αναρωτιέσαι με πόσα κιλά φουρνέλο το στέλνεις στο διάολο ) μέχρι πλατεία Ναβαρίνου.Είχε κρύο και κάπως συνήλθα απο την προηγούμενη κρυάδα. Άραγε τον Τσέχωφ και τον Καρυωτάκη τους σημάδεψε κανείς με μπουκάλι ; Βέβαια μια φορά που ο Καρυωτάκης έγινε φέσι έκανε στίβο στις ταράτσες όπως μας πληροφορεί το δήθεν κολλητάρι του.

Στην Ναβαρίνου είχε κόσμο...Πρεζάκια και χαρτζιλικωμενη εφηβεία, γαμιάδες και γαμιόλες, τζιβάδωμενους με τζιβάνες και χωρίς, κάτι πολύχρωμες κοπέλες με μπάσες φωνές, αναίσθητους και ακίνητους περιπτεράδες. Τώρα μόνο τα περίπτερα έμειναν και κάτι περιπολίες αστυνομικών.

Έχει πλάκα γιατί η ταυτότητα μου είναι σαν σερβιέτα που την βάλανε να καθαρίσει τζάμια αυτοκινήτων και όταν μου ζητάνε τα στοιχεία μου, κάνουν ολόκληρη έρευνα για να βγάλουν νόημα τι γράφει το κωλόχαρτο... Δεν με έχουν μαζέψει ακόμα... Άμα στήνεις ποντικοπαγίδες για να τσακώσεις τίγρεις και δόκανα για τα ποντίκια, άσ΄ τα να πάνε... Αλλά δεν με έχουν μαζέψει ακόμα...Ίσως γιατί είμαι υποκριτής.

Δεν πειράζει.

Ιανουάριος

Α: Μην καπνίζεις ρε, θα πεθάνεις.
Β: Ναι ενώ εσύ που δεν καπνίζεις, δεν θα πεθάνεις.

Πρωτοχρονιά

Ρίξε τα ζάρια τώρα που ζεστάθηκε η κουβέρτα. Ο Νέος Χρόνος.
Σκέψου ότι γύριζα σαν Αη Βασίλης - Καμιά σχέση με τον Αί Γαμήσου - και είχα ένα σάκο φίσκα στις ρετσίνες και μοίραζα αβέρτα μπουκάλια στου Αλκοολικούς που δεν μαζεύαν ένσημα, αλλά καπάκια.

το γλέντι

Χόρευαν όλοι και η Μικρή Άννα - 6 μηνών πλασματάκι...υπάρχει ελπίδα για το μέλλον, οι μεγάλοι είναι καθίκια με την βούλα {Ντόπια} - αντί να βάλει τα κλάματα που είδε μπροστά της ένα κτήνος με γένια και καμιά 50ριά κιλά παραπανίσια, γελούσε και έβγαζε παιδικές μελωδίες. Υπάρχει, υπάρχει ελπίδα. . .και άσε τους άλλους ( εκείνους, αυτούς, εμάς ) να λένε τα δικά τους. - ως μικρή υποσημείωση η Χρυσή Αργυρώ.

Strella



μια ιστορία αγάπης. αυτό και μόνο.
(ασυναίσθητα μου έρχεται η φράση του Benigni
Τους βασάνιζαν επειδή αγάπησαν έναν άλλο άνθρωπο.)