ρομαντζάδα μεσιτική

Αγαπιόμαστε για το εθιμοτυπικό... όμως λίγο χρώμα δεν βλάπτει... το πήδημα; ναι... αναγκαίο. Άμα βρεις τον Κατάλληλο τρόπο ή πιο συγκεκριμένα τον κατάλληλο άνθρωπο... εκείνον τον ωραίο από απέναντι...το αμίλητο... που κάθεται με κάποιο στιλ και στον καβάλο του βλέπεις ένα χαμόγελο...εντάξει, εντάξει δεν μιλάω... εσύ έχεις το χάρισμα να με καταλαβαίνεις χωρίς να μιλάω... όταν γδύνεσαι κάπως το πράγμα γίνεται ατμοσφαιρικό.. ναι ναι... πορνοψυχεδέλεια... γελάς; καλά κάνει...το γέλιο είναι δικαίωμα ακόμα... αλλά το καλύτερο γέλιο είναι όταν γελάς με τα χάλια σου... τρομακτικά πράγματα ανακαλύπτεις..είτε τα φορτώνεσαι, τα αντέχεις και γίνεσαι αυτοκόλλητος με αυτά, ανυπόφορος για άλλα λιγότερο καυλωτικά... είτε τα πετάς στον τοίχο και αυτά σου έρχονται με φόρα πίσω... γκελ αυτοκριτικής που λένε... πινκ πονκ τα νεύρα... αλλά κάτσε λίγο στο πιάνο... παίξε κάτι... Chopin... η Φυματίωση και η Σάνδη τον καθάρισαν... όμως τα νυχτερινά του... λιώνουν τις ταπετσαρίες στους τοίχους όταν τα παίζεις... και εγώ μαζί τους... ταπετσαρία... τοιχογραφία που περιμένει να νυχτώσει... και όταν όλοι ξεραθούν το σκάει και το πρωί πριν αναστηθούν επιστρέφει... στον τοίχο... με την πλάτη... έτσι είμαι... μουλωχτός... υποκριτής... μου έχουν κάνει κράτηση και έναν σταυρό... θα έχει ωραία θέα εκεί πάνω... κλείσε και εσύ... συμφέρει.