φθαρμένα ρούχα τρύπια
ξεβάφουν κάθε φθινόπωρο
πάνω μου
επίσημη πρώτη της μελαγχολίας
ένα παλτό από κίτρινα φύλλα
της βροχής οι στάλες σαν σφαίρες
ηθοποιοί και φονιάδες κουκουλωμένοι δίπλα μου
περπατάμε αγκαζέ
σαν αδέρφια....
(καραδοκούν ύπουλες χαρές και πόθοι γυμνοί....Φοβάσαι;)
2 σχόλια:
Μια ερώτηση;;
ξέρεις θεωρώ ότι γράφεις πολύ όμορφα
σκέφτηκες να τα δουλέψεις και να κάνεις κάτι με τα ποιήματα σου ;
με εκτίμηση!
Να σου απαντήσω...
πρώτα απ όλα χαίρομαι που χαίρω της εκτίμησης σου
δεύτερον αν εννοέις να τα εκδόσω,κατα καιρούς τα μαζεύω,τα ξεχωρίζω και βγάζω κάποια φυλλάδια ή τετράδια και τα μοιράζω σε φίλους.για εκδοτίκους οίκους δεν έχω ακούσει πολύ καλά πραγματα και έτσι εκδίδομαι μόνος μου.
να σαι καλά,
Δημοσίευση σχολίου