Γράμμα στην Ζυστίν 2

Καλησπέρα Ζυστίν,

άκουσα τα τραγούδια σου. έκλεισα τα φώτα,έβαλα να πιώ απο το κρασί που έκλεψα απο τα μπάρ της Έκθεσης. οι μουσικές σου είναι ταξίδι με εισιτήριο πολύ ακριβό. οι πονεμένες σου σκέψεις και εμπειρίες συνάντησαν έναν ήχο ιδιαίτερο,απόλυτα προσωπικό σαν κλάμα ή γέλιο.

έρχονται δύσκολες μέρες Ζυστίν αλλά για αυτό ειμαστε εμείς εδώ ε?

θυμάμαι τότε που σχέδιαζαμε να πάμε στο Πάρισι και τελίκα καταλήξαμε σπίτι σου να πίνουμε τσίπουρο. εσύ άνοιξες ένα βιβλίο του Καρούζου και εγώ ένα του Σαχτούρη.
εσύ ούρλιαζες:Σὰν ἀφαιρέσεις ἀπὸ τὸν ἥλιο τὴν λαίμαργη ἀστρονομία
δὲν εἶναι πιότερος ἀπὸ μιὰ πυγολαμπίδα ποὺ διαστέλλει
τὴν κίνηση μέσ᾿ στὸ ἄναυδο σκοτάδι.
Δὲν ἔχει πόσιμη σημασία νὰ σταλάξουμε
τσιγγούνικες ἀλήθειες καὶ σταγονίδια βεβαιότητας
δὲν ἔχει οὔτε μιὰ πρωτοτυπία ἡ ξεμυαλίστρα ἡ ἐξυπνάδα
πρωτότυπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δικάζει τὶς λέξεις
ἐκεῖνος ποὺ βάζει ποινὲς ὁλοένα στὰ δάχτυλά του
τὴν ὥρα ποὺ σέρνουν ἔρημα τὴν ἄλαλη πένα.
Δὲν ἔχει μητρότητα ὁ ἴλιγγος
δὲν ἔχει πατρότητα ἡ νύχτα...

εγώ τότε αντίουρλιαζα:φοβάμαι κι έχω κρύψει τα πηρούνια και τα

μαχαίρια

τα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σα στουπί
το στόμα μου άσπρισε και με πονάει
τα χέρια μου είναι πέτρινα
τα πόδια μου είναι ξύλινα
με τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά
δεν ξέρω πώς γίνηκε και με φωνάζουν μάνα

Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές
όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα

χαρούμενα

Να με θυμάσαι


καταπληκτική βραδιά τότε Ζυστίν.να την επαναλάβουμε αλλά χωρίς τα βιβλία και τα ρούχα που θα φοράμε.




εις το επανιδείν,Ζυστίν - χα,κάνει ρίμα....