Γράμμα στην Ζυστίν 4

ποίος περίμενε απο λίγες στάχτες να αρπάξει τέτοια φλόγα Ζυστίν

.................


οι ποίητες συμμετέχουν στο ποίημα,αναπνέουν απο αυτό,το διαλύουν και μαζί και αυτό και τα κομμάτια τους,ελπίζοντας να βρεθεί κάποιος που μοίαζει με άνθρωπο και να τα μαζέψει...

βέβαια πόλλοι δεν έιχαν τέτοιες φιλοδοξίες,αλλα και αν είχαν τράκαραν πάνω σε κάτι λέρες κάλοντυμένες με απόψεις και γνώμες κολλήμενες στα ρούχα τους .....

όπως ο Κ.Κ.

-- «Τι κρίμα! αν δεν αυτοκτονούσε θα γινόταν μεγάλος ποιητής!», έτσι είπαν, όσοι κατά βάθος πιστεύουν (κι είναι οι περισσότεροι) ότι η Τέχνη, και ειδικότερα η Ποίησις, είναι απλή ασχολία -- πράγμα ανεξάρτητο από τη ζωή.

Μα συχνά έχουν λάθος. Για έναν αληθινό ποιητή, και μάλιστα γι' αντιπροσωπευτικό ποιητή, ζωή και τέχνη γίνονται ένα. Για έναν αληθινό ποιητή, το έργο του, σαρξ εκ της σαρκός του και οστούν εκ των οστών του, δεν είναι άλλο, παρά τυχαία -- και μοιραία -- έκφραση της ζωής του, όμοια μ' όλες τις άλλες, σε τρόπο που η τέχνη του να είναι η ζωή του και η ζωή του να είναι η τέχνη του, μαζί ν' αρχίζουν, μαζί να προχωρούν και μαζί να τελειώνουν.

μας λέει καλή μου Ζύστιν ο Άγρας και πιο παρακάτω....

Ημπορούσε και να πλάση, όπως άλλοι ρομαντικοί, τη ρομαντική του ψευδαίσθηση. Με πόσα ονόματα δεν την ωνόμασαν όσοι με τη σειρά τους την έπλασαν! Εδέμ, Ελδοράδο, Ουτοπία, Μάγυα, Ελεφάντινος Πύργος! Ο Νίτσε, στο βιβλίο του Η Γέννηση της Τραγωδίας, την ονομάζει «Απολλώνιο Πνεύμα», «Διονυσιακό Πνεύμα», κι αυτά έσωσαν, λέγει, τους αρχαίους από την πεισιθανασία. -- Ημπορούσε κι ο Καρυωτάκης να δημιουργήση ψευδαίσθηση. Έγινε, αντιθέτως, ρεαλιστής.

Ημπορούσε να μείνη, όπως οι άλλοι ρωμαντικοί, μελαγχολικός. Η μελαγχολία δεν είναι, παρά ευγένεια. Η μελαγχολία είναι τεκμήριο ευαισθησίας, κ' η ευαισθησία δεν είναι πρόσφορη μόνο για τη λύπη, παρά εξ ίσου για τη χαρά, την τρυφερότητα, το θαυμασμό, την έκσταση, τη λατρεία! Η μελαγχολία είναι πιο πρόσφορη στην ευθυμία, από την καθαυτό ευθυμία, που καταντά άβαθη, ξώδερμη και μηχανική. -- Ημπορούσε να μείνη μελαγχολικός. Έγινε τραγικός.

Ημπορούσε να φιλοσοφήση, ημπορούσε «ν' αναχωρήση εις την Τέχνη». Ημπορούσε να ξέρη ότι, άνθρωπος ποτισμένος με το «φαρμάκι που το λέμε ωραίο» (όπως έγραψε κάπου ο Παπαντωνίου), προικισμένος με της φαντασίας τα υπερφυσικά δώρα, δεν έχει ν' απολαύση πια τίποτε κ' έξω από την φαντασία -- κ' ότι με την πραγματικότητα πρέπει να έρχεται μόνο σε συμβιβασμούς. -- Ημπορούσε να γίνη φιλόσοφος. Έγινε σατυρικός.


είχε αναρωτηθεί εκείνο το καταπληκτικό ''Οι άνθρωποι δεν ακούνε;΄΄

και όμως τον άκουσαν

ο Σαχτούρης

ο Εμπειρίκος

η Γώγου

Ο Τραΐανός

και πολλά άλλα παιδιά που ξέμειναν σε κείνο το ακρογιάλι και αγνάντευαν άλλοι αγριεμένοι,άλλοι φοβισμένοι και άλλοι χωμένοι στις σκέψεις τους μακρία απο τον κόσμο που του ξυπνούσε κάθε πρωί...

...και του απάντησαν καθώς ο κρότος είχε αρχίσει να καταλαγιάζει

και αρχίζαν άλλοι....