4.5 οκτάβες

 Στακάτου 37, πλάι στο σπίτι του Αργάμη.

 Πόσο μου αρέσουν οι στίχοι της αράδας
 ντούροι πάντα, σίγουροι, αυτό που βλέπεις
 και μόνο / τι κοιτά ρε;
 ( Καμιά σαρανταριά κλεμμένα
 ωμά γαλλικά ποιήματα, έργα σε επανάληψη, τσιγαρόβηχας
 για σήματα μόρς καρκινικά, θεραπείες μισές για φανταστικές
 αρρώστιες, γυναίκες δακρυσμένες με αισθήσεις σε όλο
 το δικό τους σώμα, άντρες με ωράριο και μεγαλείο,
 παιδιά απόγονοι, κληρονόμοι και ανάθεμα στο στόμα.)


 - Επαναλαμβάνεσαι.
 - Επανακαταλαμβάνω και δεν καταλαβαίνω Χριστό. Κάτι κερδίζεις και σε καβαλάει, κάτι χάνεις για να έρθει μετά να σε βρει, σαν μεροκάματο ή φόρος που σου κάνει ΄΄τζα΄΄.

 Περιμέναμε την πιο ζεστή μέρα του χρόνου
 για να πάμε να κουβαλήσουμε. Έτσι έπρεπε.
 Εκεί, εκεί
 μουσική μιας ζωής με ανάποδες
 κατακέφαλες και γκρίνια / οι άνθρωποι
 ξέρουνε να γελούν.

Εβδομάδα

  Έργα οδοποιίας και άλλες σκοτεινές δυνάμεις μας καθυστέρησαν. . . Αυτό μόνο θυμάμαι να λέω κόκκινος και βαρύς στην Κοζάνη και το κοινό απέναντι μου να αφήνει ένα γέλιο. Είχα και μικρόφωνο. Έπρεπε να φωνάξω ΦΩΤΙΑ ή ΒΟΗΘΕΙΑ. . .  Είχα και σημειώσεις που αχρηστεύθηκαν. Μετά ειπώθηκαν από άλλους πράγματα ωραία. Και χαμόγελα και βιβλίο πέντε ευρώ - πάρε κόσμε και μην καταριέσαι. . . Πήρα και εγώ ένα να το χαρίσω κάπου στο Χαλάνδρι.

  Μια βδομάδα γεμάτη.
  Ταξίδι πρώτο στην Πτολεμαΐδα με καιρό καλοκαιριάτικο. Μας κουβαλάει με την μητέρα, ο θείος Γιώτης. Η Θεία Ηρώ - αδελφή της γιαγιάς Ζαφειρούλας - να μου λέει ΄΄Παναγιώτη μου, ήρθες;΄΄
Ήρθα αλλά ο Παναγιώτης είναι στην Πάτρα με την Ξένια και περιμένουν τον επόμενο
Σκορδά ( Να τον κάνουμε Ποιητή, Παναγιώτη. Της ψωριάρας ελληνικής λογοτεχνίας, που χαζεύει με το
διαβατήριο τα αλλοδαπά παπαριασμένα σε μεταφράσεις, της λείπει το χιούμορ με έναν που
πεινάει και έναν που τρώει ενώ δεν πεινάει, με έναν ακροβάτη και με έναν που στήνουν αποικία στην κρεμασμένη του κοιλιά. . .). Στην κεντρική πλατεία το άγαλμα του Πτολεμαίου και πιο κάτω δήμαρχοι. Πτολεμαίος και Δήμαρχοι, όλα ένα σε μάρμαρο. . . Το μάρμαρο δίνει σεβασμό, κύρος.

  Και από εκεί στην Κοζάνη, να δω τον Βασίλη Καλογήρου αγκαζέ με την Πηνελόπη και την αδερφή της, παντοδύναμη γιατρό Δήμητρα που δεν χρειάζεται δικαιολογίες για να απαντήσει και έχει μόνο την αντοχή και το χαρακτήρα της. Λέει - Γίνομαι κακιά. . . . Της λέω - Καλό αυτό, γίνεσαι κακιά. . . Δεν είσαι. . .  Και μου χαμογελά. Μάλλον έχω δίκιο.

  Με αγαπάνε. Με κερνάνε. Μεζέδες, ποτά και λογάκια που το ένα περιμένει το άλλο με υπομονή. Ο Καλογήρου μου δίνει την Καταχνιά του Ουναμούνο, όπως παλιότερα τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι.
  Τους λέω ιστορίες, επαναλαμβάνομαι χωρίς να έχω χορηγούς. Τον αγαπάω αυτόν το περίγυρο και μου σκάνε χαμόγελα. Καμπυλωτή αφήγηση, φτωχομπινέ. Πετάω πράγματα για την Δέσποινα Γρέκα, για την Κορρέ και την Αιωροκλαίους. Αυτές οι τρεις  έχουν αυτό που μου λείπει. Σκέψη και τέχνη. Η κάθε μια με τον ωραίο της τρόπο. Έτσι τα νομίζω. Κρατάω μια κωμωδία μέσα στο κεφάλι μου, περιορισμένη, με σύμμαχο / συμμαθητή / συμπολεμιστή, τον Νικόλαο Βότση.

  Φτάνει το βραδάκι και επιστρέφουμε σπίτι.

  Το πρωί η μητέρα νιώθει δυσφορία και πάμε στο Γεννηματά . Της κάνουν εισαγωγή. Το βράδυ μας λένε Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και ησυχάζουμε. Ξέρουμε τι έχει, ξέρουμε πως θα το αντιμετωπίσουμε. Την αγαπάμε και όλα θα πάνε καλύτερα.

  Εμβόλιμα σε όλο αυτό τον χαμό, έρχεται από την Μύκονο ο Ντινάκος. Δάσκαλος μέσης εκπαίδευσης και ικανός για τα πάντα - για κανένα εμφανή λόγο ( για όσους κοιτάνε το γιατί - εκείνος ξέρει καλύτερα. . . ). Με παίρνει από το χέρι και τραβάμε για το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στην παραλία. Μαθαίνουμε για τον φωτογράφο Καλαφάτη και τον δημοσιογράφο Ηλία Δημητρακόπουλο που έριξε μια σπρωξιά καλή στον παμπόνηρο Σερραίο Εθνάρχη και ανέβασε την πίεση στον Κίσινγκερ.

  Και πάλι στην Αγίου Δημητρίου με την υψηλότητα της Γ.Διάκου στο σπίτι του συνθέτη. Και αστεία, και προδοσίες και νότες και χιούμορ που τσακίζει κόκαλα και μουσικοί που πάνε και έρχονται να ρίξουν τις νότες τους. Μαθαίνω να κοπανάω τα μαύρα πλήκτρα και κοιμάμαι χωρίς τύψεις.

 Σήμερα.
 Η μητέρα βγαίνει από το νοσοκομείο. Ανησυχεί μα πρέπει μόνο να προσέχει.
 Και έρχεται ο Βότσης και βγαίνουμε περίπατο ανεπανάληπτο.

 Και όλα πότε πότε μας αξίζουν.

Δέσποινα

1.

Άλλη τρελή να μην μπορεί να σε αγαπήσει

και τι όμορφα που πετάει τα γλυκά της ψίχουλα

κοιτάει μέσα και πίσω

από τον  άχρηστο που της βρίσκει το νόημα

και το χαρίζει λαμπαδιασμένο και εφαρμοστό.

2.

  Δεν έχω χαρακτήρα 

  και δίκιο με υγεία

 μόνο διαθέσεις έχω

και μια θέση για σένα

  να απλωθείς να παίξεις.

3.

Ψυχούλα

όχι ψίχουλα

άλλη μια κάθοδος ακόμα

αντίστροφη αναμέτρηση   κατρακύλα ανάποδη

σε μια πόλη που τους δρόμους της ακόμα τους παλεύω

τα πνευμόνια δουλεύουν ειρωνικά  μόνο για μας

σκέτες καμπύλες τα χαμόγελα

χωρίς καιρό για αηδίες και αριστουργήματα

μια ανάσα ο καιρός  που γίνεται φιλί

και όχι έντιμος βίος.

21

 Ο Πολυγιώτης, ο Παναξένης - όχι, τίποτα από τα δυο - μόνο ο Πολύβιος - Παναγιώτης ο μικρότερος, τον Αύγουστο, της Παναγίας, έρχεται διάδοχος, ανιψιός στην Πάτρα και η μητέρα μας στο νοσοκομείο. Την Δευτέρα επιστρέφει στο σπίτι.

  Είσαι στο καράβι τώρα. Μου είπες ότι δεν έχει πολύ κόσμο και ότι φτάνεις στις έξι στην Ραφήνα. Στις δώδεκα παρά πέντε ξεκινάς με το τραίνο. Θα σε βρω στον σταθμό.

  Μου τηλεφώνησε πριν λίγες μέρες η Αντ. να μου ανεβάσει την πίεση. Δεν ξέρω τι έχει ακόμα μαζί μου. Απρόβλεπτη πάντα. Μια φορά μου είχε βγάλει βυσσινάδα και σε ένα πιατάκι αντζούγιες. Δεν της είπα τίποτα. Μια άλλη φορά είχε αγοράσει έξι μπουκάλια κόκα κόλα και έπινε σαν μανιακή ένω είχε πάνω στο τραπέζι σκόρδα. Πολλά σκόρδα. Τα έτρωγε σιωπηλή και με κοιτούσε με νόημα. Έκανε συχνά τέτοιους συνδυασμούς. ΄΄Ό,τι έχω βγάζω. . . Αν δεν σ΄ αρέσει, τράβα. . .΄΄. Έμενα όμως με ό,τι είχε να βγάλει και τραβιόμουν μαζί της. Τώρα μου κάνει επιθέσεις από το κινητό της.  Τηλεφωνεί και περιμένει πότε θα εκραγώ. Τελειώσαν όμως αυτά. Σταμάτησε ο χορός των καβουριών και οι εξορμήσεις. Φτιάχνεις κάτι από το τίποτα και
δεν το πουλάς. Μισή τέχνη, ε;

  Ένας Ιταλός επιστήμονας ανακάλυψε ένα βακτήριο που μεταφέρεται από τον άνθρωπο σε φυτό. Το ονόμασε Propionibacterium acnes τύπου Zappae. Καλή επιλόγη, θα του άρεσε πιστεύω. Αν σκεφτείς ότι μιλούσε την γλώσσα των βακτηρίων. Το όνομα του έχει δοθεί, μεταξύ άλλων, και σε ένα είδος μέδουσας ( Phialella zappai), αράχνης (Pachygnatha zappa) και σε ένα αστεροϊδη (3834 Zappafrank). Όπως λέει και ο Βέλγος δικτάτορας του Σοχού, ΄΄Οι επιστήμονες τον τιμούν συχνά. . .΄΄.

  Παγκόσμια μέρα Ποίησης, σήμερα - όπως Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, δεκαοχτώμιση εκατομμύρια νεκροί, κτλπ. Επίσης είναι και Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου σήμερα και αύριο Νερού. Από το καλό στο καλύτερο.

Έρχεσαι.

remix

όλα χαμηλά

ως τους αστραγάλους

η θέα ζεστή

          μας υπηρετεί

και φωτογραφίζει την δουλοπρέπεια 

                             στα πρόσωπα μας.

ως τις πατούσες πάνω σε μάρμαρο κρύο

ή σε λιωμένο χώμα

μέσα στο στόμα.

Ντ. Τσ. / Β.Σκ.

Από μνήμης

  Τα μέρη, τα τοπία ανενόχλητα από εμένα εκεί στους χάρτες, στις καρδιές στα εισιτήρια στις εντυπώσεις στις περατζάδες, μόνο χθες που με κουβάλησες κουρασμένη
και για αυτό κακιά έβριζες τo μισό σύμπαν. Με νοιάζομαι, με νοιάζεσαι, κούραση καλή.

. . .

 

 Τα ονόματα με τα πράγματα τους / αυτό είναι / νομίζουν πως είμαι κατάλογος ή αποθήκη. Μόνο κουρασμένη είμαι για τα ΄΄όσο μπορώ΄΄ και τα ωράρια / όποτε μπορώ τώρα / δεν έχω δύναμη ούτε να με παρασύρουν λέει / όμως τέρμα  το πασπάτεμα, στρώνω για να φάμε / και σκίζει το φόρεμα της να το στρώσει πάνω στο πιάνο και σερβίρει.

 Με ρωτάνε πολλοί τι βάζω μέσα στο φαΐ και βγαίνουν όλα λουκούμι. Δεν βάζω τίποτα. Τον σκασμό μόνο βγάζω αφού τους σερβίρω. Αυτό ελπίζω και για εκείνους.

. . .

  ΄΄Μαλάκες. . . Λεφτά έχετε. . . Γυναίκες έχετε;΄΄

η τελευταία ατάκα από την ταινία του Σταύρου Τσιώλη, 
Ο Χαμένος Θησαυρός του Χουρσίτ Πασά 

. . .

  Σε μια ουρά λίγο διαφορετική από εκείνη του γαϊδάρου που φάγανε. Ουρά στο ΙΚΑ που φαγώνεται μόνη της. Η αίθουσα αναμονής, θυμίζει λίγο την αίθουσα αναμονής από τον Σκαθαροζούμη. Αλλά είμαστε περισσότεροι και περισσότερο ζωντανοί. Μετά τις δέκα και μισή, τα πάθη ανάβουν. Στον φωτεινό πίνακα γράφει το νούμερο 102. Στο χαρτάκι μου, 158. Στην τσάντα έχω ένα πάκο δικαιολογητικά - ΄΄Άδεια ποδηλάτου;΄΄- . Έχω ώρα και το βιβλίο  ΄΄ΑΛΗΛΟΓΡΑΦΕΙΑ με τον Κόστα΄΄ του Μποστ. στο χέρι. Στο υστερόγραφο του γράμματος, με ημερομηνία  25-Χ-1963, ο Μποστ. προτρέπει τον Κόστα'
  
  Στείλε με τρόπο την Αμαλία να πη εις την σύζηγον του, ότι εάν δεν μας δώσει τα χρήματα του βραβείου, ο Μποστ. θα ομιλήση εις το Θέατρον Χατζηχρήστου με τίτλον << Ο Διωγμός της ΕΡΕ υπό του Πνεύματος της Ποιήσεως. Στραγγαλισμός της ΕΡΕ υπό του Νόμπελ >> .

  Η κυρία δίπλα μου ρωτάει με ύφος - μουράκλα - Εδώ ήρθες να διαβάσεις;

- Εσείς που διαβάζετε;
- . . .
- Για την ζέστη, ήρθατε;
- Τι λες;
- Για την ζέστη, ήρθατε;
- Όχι. . . Ήρθα να ανανεώσω το βιβλιάριο μου.
- Και εγώ.
- Εσύ ήρθες για να διαβάσεις.
- Και εσύ ήρθες για την ζέστη.

  Δεν βγάζουμε νόημα. Παρακάτω πέφτουν απειλές στο προσωπικό. Το προσωπικό δεν χαμπαριάζει, οι απειλές συνεχίζονται, τα νούμερα προχωράνε. Ένα ανά δεκάλεπτο. Μπορεί και εικοσάλεπτο.

28/7

 Το είχε πει στα γενέθλια της πιο κοντής Κύπριας. Είχε πιει και κάμποσο κρασί που έγινε - θαύμα - νερό. Ήταν οργή σκέτη και ποιος να την μαζέψει, μπρος στους τσακισμένους μεζέδες. ΄΄Βγαίνει ο κάθε μαλάκας, γράφει πέντε δέκα στίχους και το παίζει ποιητής΄΄. Αργότερα όταν φύγαμε με ταξί - άλλος μας το πλήρωσε, καλή του ώρα - με ρώτησες με παράπονο. ΄΄Γιατί δεν της είπες τίποτα;΄΄. 

- Τι να της έλεγα;
- Ότι διαφωνείς μαζί της.
- Μπα. . . Είχε πιει πιο πολύ από εμένα. Έχει πίσω της σπουδες και περισσότερα χρόνια από εμένα.
- Και τι με αυτό;
- Θυμάται την δραχμή και πράγματα φθηνότερα τότε. . . Δεν το λένε τυχαία ΄΄Τα παλιά, καλά χρόνια. . .΄΄.  Χουντικοί και νοσταλγοί του rock 'n roll. Τυρόπιτα με εκατό δραχμές, έγινε τυρόπιτα με ένα ευρώ. Αυτό είναι μια εμπειρία απίστευτη. Άσε που μπορεί να έχει και ένσημα.
- . . . .
- Εγώ όμως έχω εσένα τώρα δίπλα μου.
- . . . .
- Λες να της πετούσα κάνα ΄΄ Δεν έχεις δίκιο αλλά ούτε και άδικο. Έχεις όμως ωραίο άντρα. . .΄΄;
- . . . .
- Μα κάποιος που το παίζει ποιητής δεν είναι και τόσο επικίνδυνος. Μπορεί να είναι για τους άλλους που το παίζουν ποιητές. Σκέψου να το παίζανε γιατροί ή εργολάβοι.
- . . . .
- Εξάλλου κάποτε όλοι θα πεθάνουμε, ακόμα και ( χαμηλόφωνα ) αυτός ο ταξιτζής. Και τότε θα πάμε σούμπιτοι να βρούμε όλους τους κλασικούς και τους αδιάβαστους. Εκεί να δεις κέφια και πέντε δέκα στίχους. Αράδα τα αριστουργήματα.
- . . . .
- Γιατί δεν μιλάς;
- Γιατί πίνεις, μιλάς και για τους δυο μας και θέλω να κοιμηθούμε ήρεμα απόψε.

 Ανεκτίμητη.
 Δίπλα μου.