Στακάτου 37, πλάι στο σπίτι του Αργάμη.
Πόσο μου αρέσουν οι στίχοι της αράδας
ντούροι πάντα, σίγουροι, αυτό που βλέπεις
και μόνο / τι κοιτά ρε;
( Καμιά σαρανταριά κλεμμένα
ωμά γαλλικά ποιήματα, έργα σε επανάληψη, τσιγαρόβηχας
για σήματα μόρς καρκινικά, θεραπείες μισές για φανταστικές
αρρώστιες, γυναίκες δακρυσμένες με αισθήσεις σε όλο
το δικό τους σώμα, άντρες με ωράριο και μεγαλείο,
παιδιά απόγονοι, κληρονόμοι και ανάθεμα στο στόμα.)
- Επαναλαμβάνεσαι.
- Επανακαταλαμβάνω και δεν καταλαβαίνω Χριστό. Κάτι κερδίζεις και σε καβαλάει, κάτι χάνεις για να έρθει μετά να σε βρει, σαν μεροκάματο ή φόρος που σου κάνει ΄΄τζα΄΄.
Περιμέναμε την πιο ζεστή μέρα του χρόνου
για να πάμε να κουβαλήσουμε. Έτσι έπρεπε.
Εκεί, εκεί
μουσική μιας ζωής με ανάποδες
κατακέφαλες και γκρίνια / οι άνθρωποι
ξέρουνε να γελούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου