Το είχε πει στα γενέθλια της πιο κοντής Κύπριας. Είχε πιει και κάμποσο κρασί που έγινε - θαύμα - νερό. Ήταν οργή σκέτη και ποιος να την μαζέψει, μπρος στους τσακισμένους μεζέδες. ΄΄Βγαίνει ο κάθε μαλάκας, γράφει πέντε δέκα στίχους και το παίζει ποιητής΄΄. Αργότερα όταν φύγαμε με ταξί - άλλος μας το πλήρωσε, καλή του ώρα - με ρώτησες με παράπονο. ΄΄Γιατί δεν της είπες τίποτα;΄΄.
- Τι να της έλεγα;
- Ότι διαφωνείς μαζί της.
- Μπα. . . Είχε πιει πιο πολύ από εμένα. Έχει πίσω της σπουδες και περισσότερα χρόνια από εμένα.
- Και τι με αυτό;
- Θυμάται την δραχμή και πράγματα φθηνότερα τότε. . . Δεν το λένε τυχαία ΄΄Τα παλιά, καλά χρόνια. . .΄΄. Χουντικοί και νοσταλγοί του rock 'n roll. Τυρόπιτα με εκατό δραχμές, έγινε τυρόπιτα με ένα ευρώ. Αυτό είναι μια εμπειρία απίστευτη. Άσε που μπορεί να έχει και ένσημα.
- . . . .
- Εγώ όμως έχω εσένα τώρα δίπλα μου.
- . . . .
- Λες να της πετούσα κάνα ΄΄ Δεν έχεις δίκιο αλλά ούτε και άδικο. Έχεις όμως ωραίο άντρα. . .΄΄;
- . . . .
- Μα κάποιος που το παίζει ποιητής δεν είναι και τόσο επικίνδυνος. Μπορεί να είναι για τους άλλους που το παίζουν ποιητές. Σκέψου να το παίζανε γιατροί ή εργολάβοι.
- . . . .
- Εξάλλου κάποτε όλοι θα πεθάνουμε, ακόμα και ( χαμηλόφωνα ) αυτός ο ταξιτζής. Και τότε θα πάμε σούμπιτοι να βρούμε όλους τους κλασικούς και τους αδιάβαστους. Εκεί να δεις κέφια και πέντε δέκα στίχους. Αράδα τα αριστουργήματα.
- . . . .
- Γιατί δεν μιλάς;
- Γιατί πίνεις, μιλάς και για τους δυο μας και θέλω να κοιμηθούμε ήρεμα απόψε.
Ανεκτίμητη.
Δίπλα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου