Πάστα Φλώρα

ο Mengele θα συμμετάσχει στην απεργία των Ιατρών; 
Και ήθελα να μου υπογράψει το καρδιογράφημα τότε στο ΑΧΕΠΑ.

Πόσα θαύματα και είδωλα πρέπει να καταρρεύσουν ακόμα για να ακούσουμε την πιο γλυκιά μουσική; Σιγά σιγά θα αρχίζουμε να μοιάζουμε οθόνες, θα μας χαζεύουν σαν υπνωτισμένοι μέχρι να χαλάσουμε. . . Αυτό είναι ο μύθος που δεν έχει να πει τίποτα όσο και να τον σκαλίσεις. . . Σύμβολα άχρηστα σε έναν αγώνα δρόμου που πάμε με τον κώλο. . . / Δάκρυα στους τοίχους τα συνθήματα και κραυγές για ντουβάρια με αυτιά, μια κούπα καφέ ελληνικό καϊμακλίδικο και στην μέση του ένα λοφάκι ζάχαρης, την αδειάζω, δεν έχω γεύση και έτσι χαμογελάω, γεννημένος όχι για περιπέτειες και σχόλια αλλά για ποδαρόδρομο. . .// Η αφηγηματική φυσαρμόνικα, φρέσκια από παλιά και τώρα γλυκά στην Προξένου Κορομήλα - Πάρε κόσμε, Πάρε κόσμε - στην Εγνατία με Αγίας Σοφίας, στο σημείο που ένας πρεζομένος με μαχαίρι απαίτησε το παλτό μου και μια σακούλα μπύρες στο κεφάλι του - τσακ μπαμ - απέδωσε δικαιοσύνη, κατεβαίνει ένας μόνο με το μποξεράκι του στήνοντας την μέρα στα τέσσερα και ακούω λίγο πιο κάτω ένα ζευγάρι γερόντια με σακούλες γεμάτες ζαρζαβάτια φωνάζει. . 

- Δηλαδή τι έννοεις;
- Δεν σ΄ αγαπώ.
- Μα είμαστε σαράντα χρόνια μαζί. . . Τώρα το κατάλαβες;
- Ποτέ δεν είναι αργά. . .
- Άντε πάμε σπίτι να φάμε.
- Πάμε.

και πάνε.

 

μπύρες φθηνότερες από ποτέ σε χέρια μικρά και γερασμένα 16 χρονών / παγκάκια ρεζερβέ αλλά κάπου θα βρεις να κάτσεις χωρίς κάποιος να σηκωθεί   / το κορμάκι σου μια πλατεία, μόνο εγώ κόβω εισιτήριο για να μπω και να κόψω κάνα φρούτο / δεν έχω γεύση αλλά μου φαίνεται νόστιμο και μόνο που δεν μου κάθετε στο λαιμό να με πνίξει.