φάλτσος και με πάθος

κανείς δεν μιλούσε γαλλικά
δεν είχαν εισιτήρια
μόνο τα πόδια τους
και κάτι που θα σου πω μετά

μου δένεις τα μαλλιά
τα γένια μου φτάνουν
μέχρι τα γόνατα
μέχρι τα όνειρα
και πάλι πάνω
εκεί που χάνω λιγάκι
και εσύ μετράς ζημιές

τα λόγια μου πολλά
τα ψωμιά μου -
τώρα - περισσότερα

με αταξίες
με χοντροκώλες Βαλκυρίες
με φασίστες να μας κάνουν αέρα
με γκόμενες να τα πληρώνουν όλα μπροστά
με γονείς να αγοράζουν τάφους με δόσεις
με ανέργους σε όλες τις στάσεις ερωτικές και εργατικές


οποιαδήποτε ιδεολογία σου στέλνει στο τέλος 
μια λυπητερή - ΝΑ - δυο τρία μέτρα 
ενώ ο Μπούρ Γκάζαν 
κερνάει αβέρτα ενώ ο Νίκολο Τσίβο
- μια ήρεμη αυτοκρατορία χωρίς θύματα
και εκκαθαρίσεις - γιορτάζει και μου 
μοιάζει σε τίποτα και σε μια στιγμή

ΤΩΡΑ...